پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)
فیزیولوژی ورزشی
2322-164X
2476-7050
11
41
2019
03
21
اثر فعالیت واماندهساز اندام بالایی بر فعالیت قشری- نخاعی و پاسخدهی موتونورونهای نخاعی اندام پایینی
17
30
FA
ابوذر
کاوه ای
دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تربیتمدرس
aboozar.kavehee@gmail.com
رضا
قراخانلو
0000000154905444
استاد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تربیتمدرس
ghara_re@modares.ac.ir
حمید
رجبی
0000-0002-3276-1598
استاد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه خوارزمی
hrajabi@hotmail.com
زهرا
رضاسلطانی
متخصص طب فیزیکی، دانشیار دانشگاه علوم پزشکی ارتش
z_rezasoltani@yahoo.com
کامران
آزما
متخصص طب فیزیکی، دانشیار دانشگاه علوم پزشکی ارتش
k.azma@ajaums.ac.ir
احسان
امیری
0000-0001-6120-9252
استادیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه رازی، کرمانشاه
eamiri.tmu@gmail.com
10.22089/spj.2018.1411
<strong>هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر فعالیت واماندهساز اندام بالایی بر فعالیت قشری- نخاعی و پاسخ مجتمع موتونورون نخاعی اندام پایینی بود. تعداد 10 آزمودنی مرد فعال بهصورت دردسترس و داوطلبانه (سن 99/2 </strong><strong>±</strong><strong> 1/28 سال، قد 1/4 </strong><strong>±</strong><strong> 77/1 متر، وزن 98/4 </strong><strong>±</strong><strong> 70/75 کیلوگرم) در سه جلسة مجزا در این پژوهش شرکت کردند. پس از اندازهگیری ویژگیهای آنتروپومتریک و آشنایی با انجام درست حرکت بارفیکس و تحریکات در جلسة اول، در جلسههای دوم و سوم، پتانسیل برانگیختة حرکتی (</strong><strong>MEP</strong><strong>)، پتانسیل برانگیختة گردنی- بصلالنخاعی (</strong><strong>CMEP</strong><strong>) و پاسخ حرکتی مستقیم بیشینه (</strong><strong>Mmax</strong><strong>)، بلافاصله 10 و 20 دقیقه پس از اتمام پروتکل خستگی (انجام حرکت بارفیکس تا واماندگی، هفت ست با فاصلة استراحتی یک دقیقه)، با استفاده از تحریک مغناطیسی قشر حرکتی مغز و مسیرهای نخاعی و تحریک الکتریکی عصب پیرامونی اندازهگیری شدند. نتایج پژوهش با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس با اندازهگیری تکراری نشان داد که </strong><strong>MEP</strong><strong> عضلة ساقی قدامی (غیردرگیر) در مراحل بلافاصله (</strong><strong>= </strong><strong>0.001</strong><strong>P</strong><strong>)، 10 دقیقه (</strong><strong>₌</strong><strong> 0.001 </strong><strong> </strong><strong>P</strong><strong>) و پس از پروتکل خستگی نسبت به مقادیر استراحتی کاهش معناداری داشت.</strong><strong>CMEP </strong><strong>و </strong><strong>Mmax</strong><strong> تغییر معناداری را نسبت به مقادیر استراحتی نشان ندادند (</strong><strong>P = 0.5</strong><strong>،</strong><strong>0.07 </strong><strong> </strong><strong>P =</strong><strong>). براساس دادههای بهدستآمده، بهنظر میرسد که در پدیدة انتشار خستگی از اندام بالایی به پایینی، مراکز فوقنخاعی درگیر باشند. افزونبراین، این خستگی فوقنخاعی به زمان قابلتوجهی برای بازیافت نیاز دارد. </strong>
خستگی مرکزی,پتانسیل برانگیختة حرکتی (MEP),پتانسیل برانگیختة گردنی- بصلالنخاعی (CMEP),خستگی عضلانی غیرموضعی (NLMF)
https://spj.ssrc.ac.ir/article_1411.html
https://spj.ssrc.ac.ir/article_1411_19c595fe269a1cc753aea086d649afbe.pdf
پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)
فیزیولوژی ورزشی
2322-164X
2476-7050
11
41
2019
03
21
بررسی اثر 12 هفته تمرین تداومی با شدت Fatmax و آستانة بیهوازی و تناوبی شدید بر ظرفیت چربیسوزی بیماران پیشدیابتی
31
46
FA
حمید
محبی
استاد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه گیلان
mohebbi_h@yahoo.com
سیدصالح
صفری موسوی
دکترای فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه گیلان
sa_safarimosavi@yahoo.com
هادی
روحانی
0000-0002-0437-753X
استادیار فیزیولوژی ورزشی، پژوهشگاه علوم ورزشی
h_rohani7@yahoo.com
10.22089/spj.2017.3807.1514
<strong>اختلال در سوختوساز چربی یکی از نقصهای موجود در افراد پیشدیابت و زمینة ابتلابه دیابت نوع دو است. هدف</strong><strong>از انجام</strong><strong>مطالعة</strong><strong>حاضر،</strong><strong>بررسی اثر 12 هفته تمرین تداومی و تناوبی شدید بر ظرفیت چربیسوزی بیماران پیشدیابتی بود. تعداد 32 بیمار پیشدیابتی (سن 0/4</strong><strong>± </strong><strong> 7/38 سال، </strong><strong>BMI</strong><strong> 4/1 </strong><strong> </strong><strong>±</strong><strong>9/26 کیلوگرم بر مترمربع، چربی بدن 5/2</strong><strong>± </strong><strong> 2/26 درصد و </strong><strong>VO<sub>2</sub>peak</strong><strong> 22/0 </strong><strong> </strong><strong>±</strong><strong>49/2 لیتر در دقیقه) در چهار گروه کنترل (</strong><strong>CON</strong><strong>)، تمرین تناوبی شدید (</strong><strong>HIT</strong><strong>)، تمرین تداومی با شدت </strong><strong>Fatmax</strong><strong> (</strong><strong>FAT</strong><strong>) و تمرین تداومی با شدت آستانة بیهوازی (</strong><strong>IAT</strong><strong>) قرار گرفتند. گروههای </strong><strong>HIT</strong><strong>، </strong><strong>FAT</strong><strong> و </strong><strong>IAT</strong><strong>، بهمدت 12 هفته و هفتهای چهار جلسه به اجرای تمرین ورزشی (بهترتیب با شدت 90 درصد </strong><strong>VO<sub>2</sub>peak</strong><strong>در هر تناوب،</strong><strong> شدت </strong><strong>Fatmax</strong><strong> و شدت آستانة بی هوازی) پرداختند. از آزمون آماری تی همبسته و تحلیل واریانس یکطرفه برای تجزیهوتحلیل دادهها استفاده شد.</strong><strong>میزان تأثیر تمرین ورزشی بر حداکثر اکسیداسیون چربی در گروههای </strong><strong>FAT</strong><strong>، </strong><strong>IAT</strong><strong> و </strong><strong>HIT</strong><strong>، بهترتیب 35 درصد، 25 درصد و 26 درصد بود که این تفاوت بین گروه </strong><strong>FAT</strong><strong> با گروههای </strong><strong>IAT</strong><strong> و </strong><strong>HIT</strong><strong> معنادار بود (</strong><strong>P < 0.05</strong><strong>). همچنین، میزان تأثیر تمرین ورزشی بر </strong><strong>Fatmax</strong><strong> در گروههای </strong><strong>FAT</strong><strong>، </strong><strong>IAT</strong><strong> و </strong><strong>HIT</strong><strong>، بهترتیب 33 درصد، 24 درصد و 27 درصد بود که این تفاوت فقط بین گروههای </strong><strong>FAT</strong><strong> و </strong><strong>IAT</strong><strong> معنادار بود (</strong><strong>P < 0.05</strong><strong>).</strong><strong>نتایج پژوهش نشان داد که میزان</strong><strong>تغییر اکسیداسیون چربی در سه گروه تمرینی نسبت به قبل از تمرین متفاوت بود. این بدانمعنی است که شدت و نوع فعالیت ورزشی ممکن است از عوامل تأثیرگذار بر اکسیداسیون چربی در افراد پیشدیابتی باشند.</strong>
حداکثر اکسیداسیون چربی,پیشدیابتی,تمرین تداومی,تمرین تناوبی شدید
https://spj.ssrc.ac.ir/article_1422.html
https://spj.ssrc.ac.ir/article_1422_22bb4749f3e4d4bdca2b7eba12de31ea.pdf
پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)
فیزیولوژی ورزشی
2322-164X
2476-7050
11
41
2019
03
21
پاسخ متغیرهای همورئولوژیک به فعالیت تناوبی بالاتنه و پایینتنه در افراد چاق و دارای اضافهوزن
47
62
FA
سجاد
احمدی زاد
0000-0001-5859-3556
دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شهید بهشتی تهران
s_ahmadizad@sbu.ac.ir
زهرا
امرایی
کارشناسیارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شهید بهشتی تهران
seren1369@yahoo.com
مینو
باسامی
استادیار تغذیه ورزشی، دانشگاه علامه طباطبایی ایران
bassami@atu.ac.ir
10.22089/spj.2017.4166.1558
<strong>هدف پژوهش حاضر، تعیین تأثیر فعالیت تناوبی بالاتنه و پایینتنه بر عوامل همورئولوژیک بود. تعداد 12 آزمودنی با شاخص تودة بدنی 3</strong><strong> ± </strong><strong>30 کیلوگرم/ مترمربع و میانگین سنی 1/7</strong><strong> ± </strong><strong>9/32 سال، پس از تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی برای بالاتنه و پایینتنه، فعالیت تناوبی بالاتنه و پایینتنه را در دو جلسة مجزا با فاصلة یک هفته انجام دادند. فعالیت تناوبی شامل پنج تکرار بود که فعالیت بهمدت دو دقیقه و با شدت 85 درصد اکسیژن مصرفی و ریکاوری چهار دقیقه با شدت 45 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی بود. نمونههای خونی قبل و بلافاصله بعد از فعالیت گرفته شدند و برای تعیین فاکتورهای موردنظر آنالیز شدند. نتایج نشان داد که صرفنظر از نوع فعالیت ورزشی، فعالیت تناوبی باعث افزایش معنادار هماتوکریت، ویسکوزیتة پلاسما، تعداد گلبولهای قرمز، لاکتات، شاخص خشکی </strong><strong>Tk</strong><strong> و کاهش معنادار فیبرینوژن شد (</strong><strong>0.05</strong><strong> > </strong><strong>P</strong><strong>)؛ اما فعالیت بر ویسکوزیتة خون، تجمعپذیری و انعطافپذیری گلبولهای قرمز، هموگلوبین، فراهمی اکسیژن بافتی و فشارخون سیستولی تأثیر معناداری نداشت (</strong><strong>0.05</strong><strong> < </strong><strong>P</strong><strong>). همچنین، بین پاسخ مقادیر ویسکوزیتة خون، هماتوکریت، هموگلوبین، فراهمی اکسیژن بافتی، تجمعپذیری و انعطافپذیری گلبولهای قرمز، شاخص </strong><strong>Tk</strong><strong>، لاکتات، فیبرینوژن و فشارخون سیستولی فعالیت تناوبی بالاتنه و پایینتنه در دو جلسه تفاوت معناداری وجود نداشت (</strong><strong>0.05</strong><strong> < </strong><strong>P</strong><strong>)؛ اما تغییرات ویسکوزیتة پلاسما در فعالیت پایینتنه و تعداد گلبولهای قرمز در فعالیت بالاتنه تفاوت معناداری با جلسة دیگر داشتند (</strong><strong>0.05</strong><strong> ></strong><strong>P </strong><strong>)؛ بنابراین، فعالیت تناوبی شدید بهدلیل ریکاوری فعال تأثیر منفی بر متغیرهای همورئولوژیک ندارد. همچنین، فعالیت تناوبی بالاتنه و پایینتنه بهطور مشابهی بر متغیرهای همورئولوژیک اثر میگذارند. </strong>
ویسکوزیتة خون,فعالیت تناوبی با شدت بالا,فعالیت بالاتنه,فعالیت پایینتنه,چاقی
https://spj.ssrc.ac.ir/article_1427.html
https://spj.ssrc.ac.ir/article_1427_125de39efd6f77c5c8256f0d96d4c2d3.pdf
پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)
فیزیولوژی ورزشی
2322-164X
2476-7050
11
41
2019
03
21
تأثیر تمرین استقامتی و رژیم غذایی پرچرب بر مسیر PGC-1a/FNDC5/Irisin در موشهای نر C57BL/6
63
80
FA
فاطمه
کاظمی نسب
0000-0002-7309-3637
دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه اصفهان
f_kazemi85@yahoo.com
سید محمد
مرندی
0000-0003-3877-870x
استاد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه اصفهان
s.m.marandi@spr.ui.ac.ir
کامران
قائدی
استاد زیست شناسی سلولی و مولکولی، دانشگاه اصفهان
kamranghaedi@yahoo.com
فهیمه
اسفرجانی
0000-0001-8132-8419
دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه اصفهان
f.esfarjani@yahoo.com
محمد حسین
نصراصفهانی
استاد جنین شناسی، پژوهشگاه رویان
mh.nasr-esfahani@royaninstitute.org
10.22089/spj.2017.4295.1573
<strong>هدف مطالعة حاضر، بررسی تأثیر تمرین استقامتی و رژیم غذایی پرچرب بر مسیر </strong><strong>PGC-1a/FNDC5/Irisin</strong><strong> در بافت عضلة دوقلو و بافت چربی احشایی در موشهای نر </strong><strong>C57BL/6</strong><strong> بود. موشها بهطور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند: رژیم غذایی پرچرب- تمرین (</strong><strong>HF-E</strong><strong>)، رژیم غذایی پرچرب- بیتحرک (</strong><strong>HF-S</strong><strong>)، رژیم غذایی کمچرب-تمرین (</strong><strong>LF-E</strong><strong>) و رژیم غذایی کمچرب- بیتحرک (</strong><strong>LF-S</strong><strong>). موشهای گروه تمرینی بهمدت هشت هفته و پنج روز در هفته با سرعت متوسط 19 متر بر دقیقه و بهمدت 45 دقیقه، تحتتمرین روی تردمیل قرار گرفتند. 24 ساعت پس از آخرین جلسة تمرینی، موشها قربانی شدند و برای اندازهگیری ایریزین پلاسما، خونگیری از موشها انجام شد. بافت عضلة دوقلو و چربی احشایی جدا شد و برای اندازهگیری بیان </strong><strong>mRNA</strong><strong>PGC-1a</strong><strong> و </strong><strong>mRNA</strong><strong>FNDC5</strong><strong> در نیتروژن مایع فریز شد. از آزمون آنالیز واریانس دوطرفه در سطح معناداری </strong><strong>P < 0.05</strong><strong> استفاده شد. نتایج نشان داد که سطوح </strong><strong>FNDC5 </strong><strong> عضلانی در موشهای تغذیهشده با رژیم غذایی پرچرب بیشتر از موشهای تغذیهشده با رژیم غذایی کم چرب بودند (</strong><strong>P = 0.001</strong><strong>). بهطور قابلتوجهی، بیان</strong><strong>FNDC5 </strong><strong> عضلانی همسبتگی مثبت با چربی بدن موشهای </strong><strong>C57BL/6</strong><strong> داشت (</strong><strong>P = 0.001, r = 0.8</strong><strong>). همچنین، نتایج نشان میدهد که تمرین بدنی و رژیم غذایی بر میزان ایریزین پلاسما تأثیری نداشتند (</strong><strong>P > 0.05</strong><strong>). نتایج مطالعة حاضر نشان میدهد که رژیم غذایی پرچرب موجب افزایش بیان </strong><strong>FNDC5</strong><strong> در بافت عضلة دوقلو میشود. همچنین، احتمالاَ ارتباطی متقابل بین بیان</strong><strong>FNDC5 </strong><strong> عضلانی و تودة چربی بدن وجود دارد</strong><strong>که انجام مطالعاتی در آینده برای بررسی مکانیسمهای سلولی و مولکولی آن لازم بهنظر میرسد.</strong><br /> <br /> <strong> </strong>
رژیم غذایی پرچرب,تمرین استقامتی,ژنPGC-1a,ژنFNDC5,ایریزین
https://spj.ssrc.ac.ir/article_1428.html
https://spj.ssrc.ac.ir/article_1428_cae73bb62634ccd15ba6ef42e544eb35.pdf
پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)
فیزیولوژی ورزشی
2322-164X
2476-7050
11
41
2019
03
21
تأثیر فعالیتهای ورزشی استقامتی بر برخی متغیرهای وابسته به دیابت نوع دو: مروری نظاممند و فراتحلیل مطالعات انجامشده در ایران
81
104
FA
مسعود
رحمتی
0000-0003-4792-027X
دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه لرستان
rahmati.mas@lu.ac.ir
محمد
شریعت زاده
0000-0002-8492-2875
استادیار فیزیولوژی ورزشی، پژوهشگاه تربیتبدنی و علوم ورزشی
shariatzade221@yahoo.com
نسیم
آذری
دانشجوی کارشناسیارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه لرستان
nasim.azari70@yahoo.com
10.22089/spj.2017.4341.1581
<strong>هدف اصلی پژوهش حاضر، فراتحلیل تأثیر فعالیتهای ورزشی استقامتی بر برخی متغیرهای وابسته به دیابت نوع دو در مطالعات انجامشده در داخل کشور بود. پایگاههای اطلاعاتی </strong>sid.ir<strong> و </strong>magiran.com<strong> و نیز سامانة نشریات علمی و پژوهشی موردتأیید وزارت علوم در رشتة تربیتبدنی، از سال 1380 تا 1395 جستوجو شدند. فهرست منابع مورداستفاده در تمامی مقالاتی که در جستوجوی الکترونیک یافت شدند، به شکل دستی ارزیابی شد تا سایر منابع احتمالی نیز پیدا شوند. کلیدواژههای مورداستفاده برای جستوجو، دیابت نوع دو در ترکیب با «دیابت» یا «تمرین استقامتی» یا «تمرین هوازی» یا «فعالیت ورزشی» یا «حساسیت انسولینی» یا «نیمرخ لیپیدی» یا «گلوکز خون ناشتا» و در ترکیب با </strong><strong>"</strong>HbA1c<strong>" بود. تجزیهوتحلیل دادهها با استفاده از نرمافزار </strong>STATA<strong> نسخة 12 انجام شد و سطح معناداری </strong>0.05 <strong> </strong><strong>≥</strong>P<strong> درنظر گرفته شد. بهطورکلی، 85 مقاله در بررسی اولیه یافت شدند که پس از بررسی معیارهای ورود، سه مقاله شرایط لازم برای ورود به این پژوهش را داشتند. نتایج نشان داد که میان فعالیت ورزشی استقامتی و سطوح گلوکز خون (</strong>0.0001<strong> =</strong>P <strong>، 423/0- تا 396/1- </strong>95% CI<strong>)، فعالیت ورزشی استقامتی و انسولین (</strong>0.0001<strong> = </strong>P<strong>، 469/0- تا 479/1- </strong>95% CI<strong>)، فعالیت ورزشی استقامتی و مقاومت به انسولین (</strong>0.0001<strong> =</strong>P <strong>، 591/0- تا 605/1- </strong>95% CI<strong>)، فعالیت ورزشی استقامتی و هموگلوبین گلیکوزیله (</strong>0.001<strong> =</strong>P <strong>، 369/0- تا 334/1- </strong>95% CI<strong>)، فعالیت ورزشی استقامتی و </strong>LDL-c<strong> (</strong>0.007<strong> = </strong>P<strong>، 172/0- تا 111/1- </strong>95% CI<strong>)، فعالیت ورزشی استقامتی و </strong>HDL-c<strong> (</strong>0.0001<strong> =</strong>P <strong>، 591/0- تا 605/1- </strong>95% CI<strong>)، فعالیت ورزشی استقامتی و تری گلیسرید (</strong>0.018<strong> = </strong>P<strong>، 097/0- تا 030/1- </strong>95% CI<strong>)، فعالیت ورزشی استقامتی و کلسترول (</strong> 0.002<strong>= </strong>P<strong>، 281/0- تا 229/1- </strong>95% CI<strong>) ارتباط معناداری وجود</strong><strong>داشت.</strong><br /> <br /> <strong> </strong>
دیابت نوع دو,نیمرخ لیپیدی,حساسیت انسولینی,فعالیت ورزشی استقامتی,هموگلوبین گلیکوزیله,فراتحلیل
https://spj.ssrc.ac.ir/article_1071.html
https://spj.ssrc.ac.ir/article_1071_ac56d37b55e6827c8c0703b007eb5de8.pdf
پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)
فیزیولوژی ورزشی
2322-164X
2476-7050
11
41
2019
03
21
تأثیر تمرین تناوبی هوازی بر سطوح پلاسمایی گرلین آسیلدار، پپتید تیروزین تیروزین و پپتید شبهگلوکاگون-1 در مردان جوان سالم
105
122
FA
احمد
جعفری
دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه مازندران
jafaria43@yahoo.com
الهه
طالبی گرکانی
دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه مازندران
talebi_umz@yahoo.com
مرضیه
ثاقب جو
0000-0001-5862-5490
دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه بیرجند
m_saghebjoo@birjand.ac.ir
رزیتا
فتحی
0000-0002-4966-2692
دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه مازندران
roz_fathi@yahoo.com
10.22089/spj.2017.4373.1583
<strong>هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرین تناوبی هوازی بر سطوح پلاسمایی گرلین آسیلدار، پپتید تیروزین تیروزین (</strong><strong>PYY</strong><strong>) و پپتید شبهگلوکاگون-1 (</strong><strong>GLP-1</strong><strong>)</strong><strong>در مردان جوان سالم بود.</strong><strong>تعداد 20 دانشجوی مرد جوان 25/1 </strong><strong>±</strong><strong> 26/22 سال با شاخص تودة بدنی 4/1 </strong><strong>±</strong><strong> 2/23 کیلوگرم بر مربع متر بهطور تصادفی به دو گروه کنترل و تمرین تقسیم شدند. گروه تمرینی بهمدت 12 هفته تمرین تناوبی هوازی را انجام دادند. این تمرین شامل دویدن روی نوارگردان با دورههای چهار دقیقه فعالیت شدت 85 تا 95 درصد ضربان قلب بیشینه و سه دقیقه استراحت فعال با شدت 65 تا 75 درصد ضربان قلب بیشینه بود. سطوح پلاسمایی گرلین آسیلدار، </strong><strong>PYY</strong><strong> و</strong><strong>GLP-1 </strong><strong> در مراحل قبل از تمرین، هشت و 12 هفته بعد از تمرین به روش الایزا سنجیده شدند. در تجزیهوتحلیل دادهها، آزمون یومن ویتنی برای مقایسة دادههای دو گروه تمرین و کنترل و برای مقایسة دورههای زمانی مختلف تمرین از ویلکاکسون استفاده شد. یافتهها نشان داد که در هفتة دوازدهم در مقایسه با هفتة هشتم، سطوح گرلین آسیلدار در گروه تمرین کاهش معنادار</strong><strong>(</strong><strong>P = 0.008</strong><strong>)</strong><strong>داشتند؛ باوجوداین، سطوح گرلین آسیلدار، </strong><strong>PYY</strong><strong> و </strong><strong>GLP-1</strong><strong> بعد از هشت و 12 هفته تمرین، در گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل بدون تغییر مانده بودند. درمجموع، بهنظر میرسد که تغییرات هورمونهای درگیر در اشتهای مردان جوان با وزن طبیعی در پاسخ به تمرینهای تناوبی هوازی چشمگیر نیستند؛ اما یک دوره تمرین تناوبی 12 هفتهای در مقایسه با هشت هفته ممکن است اشتها را کاهش دهد.</strong>
تمرین تناوبی هوازی,اشتها,گرلین آسیلدار,پپتید شبه گلوکاگون-1
https://spj.ssrc.ac.ir/article_1429.html
https://spj.ssrc.ac.ir/article_1429_5c60e6bc4d99dfa3bc6fa901cf869839.pdf
پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)
فیزیولوژی ورزشی
2322-164X
2476-7050
11
41
2019
03
21
آیا عمق غواصی میتواند پاسخهای دستگاه هموستاز خونی را تحتتأثیر قرار دهد؟
123
136
FA
لطفعلی
بلبلی
دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه محقق اردبیلی
sbolboli@yahoo.com
داور
خدادادی
دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تربیت مدرس
davar.khodadadi@yahoo.com
فرهاد
عظیمی
دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه محقق اردبیلی
farhad.azimii@yahoo.com
10.22089/spj.2018.4374.1584
<strong>هدف مطالعة حاضر، بررسی پاسخهای دستگاه هموستازی به غواصی تفریحی در اعماق نه و 18 متری آبهای آزاد بود. تعداد 20 غواص مرد با میانگین سنی 2/3 </strong><strong>±</strong><strong> 5/24 سال، داوطلبانه در پژوهش حاضر شرکت کردند. در هر جلسة غواصی، تعداد 10 نفر در عمق نه متری و تعداد 10 نفر دیگر نیز در عمق 18 متری به فعالیت غواصی میپرداختند که انتخاب آنان به روش تصادفی ساده بود و در جلسة بعدی، جای آنان عوض میشد. غواصی بهمدت 30 دقیقه بهطول انجامید. خونگیری بلافاصله قبل و بعد از فعالیت غواصی انجام شد. برای تجزیهوتحلیل دادهها از آزمون تی استفاده شد. نتایج نشان داد که میانگین تعداد پلاکتها، زمان پروترومبین (</strong><strong>PT</strong><strong>) و زمان ترومبوپلاستین نسبی فعالشده (</strong><strong>aPTT</strong><strong>)، بهدنبال فعالیت غواصی در هر دو عمق</strong><strong>نه</strong><strong>و 18 متر</strong><strong>کاهش یافتند (</strong><strong>0.05</strong><strong>≥</strong><strong>P</strong><strong>)؛ درحالیکه مقادیر فیبرینوژن بهدنبال فعالیت غواصی در هر دو عمق نه و 18 متر و فعالیت فعالکنندة پلاسمینوژن بافتی (</strong><strong>tPA</strong><strong>) تنها در عمق 18 متر در مقایسه با حالت پایه افزایش یافتند (</strong><strong>0.01</strong><strong> > </strong><strong>P</strong><strong>). همچنین، بهدنبال غواصی در عمق 18 متر، تعداد پلاکتها و </strong><strong>PT</strong><strong> کمتر بودند (</strong><strong>0.05</strong><strong>≥</strong><strong>P</strong><strong>) و مقادیر فیبرینوژن و فعالیت </strong><strong>tPA</strong><strong> در مقایسه با غواصی در عمـق نه متـر بیشتر بـودنـد (</strong><strong>0.01</strong><strong> > </strong><strong>P</strong><strong>). بهنظر میرسد که فعالیت غواصی در آبهای آزاد میتواند دستگاه هموستاز بهویژه انعقاد خون را مختل</strong> <strong>کند. بهعلاوه، عمق غواصی و بهدنبال آن، ارتفاع رفع فشار پاسخهای هموستازی را تحتتأثیر قرار میدهد.</strong>
غواصی,تعداد پلاکتها,انعقاد خون,فیبرینولیز
https://spj.ssrc.ac.ir/article_1426.html
https://spj.ssrc.ac.ir/article_1426_b93f9087e7920e950ced692bfa05e45b.pdf
پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)
فیزیولوژی ورزشی
2322-164X
2476-7050
11
41
2019
03
21
تأثیر حاد و بلندمدت تمرین استقامتی بر بیان ژن CGRP در مغز، مایع مغزی نخاعی و سرم رتهای نر نژاد ویستار
137
152
FA
ملیحه
آوسه
دانشجوی دکتری بیوشیمی و متابولیسم ورزشی، دانشگاه شیراز
malihe_aveseh@yahoo.com
مریم
کوشکی جهرمی
0000-0001-9563-9461
دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شیراز
koushkie53@yahoo.com
جواد
نعمتی
استادیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شیراز
nemati_phy@yahoo.com
سعید
اسماعیلی ماهانی
دانشیار زیستشناسی، دانشگاه شهید باهنر کرمان
semahani@yahoo.com
10.22089/spj.2017.4486.1602
<strong>هدف از انجام مطالعة حاضر، تعیین تأثیر حاد و بلندمدت تمرین استقامتی بر بیان ژن پپتید مرتبط با ژن کلسیتونین در مغز، مایع مغزی نخاعی و سرم موشهای صحرایی نر نژاد ویستار بود. تعداد</strong><strong>40 حیوان به چهار گروه کنترل، حاد، تمرینی مزمن و تمرینکردة حاد تقسیم شدند. گروه حاد یک جلسه تمرین استقامتی و گروه تمرینکردة حاد یک جلسه تمرین استقامتی را بعد از 12 هفته تمرین و گروه تمرینی مزمن 12 هفته تمرین استقامتی را انجام دادند. مایع مغزی نخاعی جمعآوری شد و قسمتهای مختلف مغز استخراج شدند. غلظت پپتید کلسیتونین در مایع مغزی نخاعی و سرم با تکنیک الایزا و بیان ژن آن با تکنیک ریل تایم پی.سی.آر. اندازهگیری گردید. از آزمون آماری آنالیز واریانس یکراهه برای مقایسهها استفاده شد. در مقایسه با گروه کنترل، پپتید کلسیتونین مـایع مغزی نخـاعی در گـروههـای حـاد (</strong><strong>P = 0.006</strong><strong>) و تمرینکردة حاد (</strong><strong>P = 0.008</strong><strong>) و پپتید کلسیتونین سرم در گروههای حاد</strong><strong>(</strong><strong>P = 0.009</strong><strong>) و تـمرینکردة حـاد</strong><strong>(</strong><strong>P = 0.007</strong><strong>)، بهطور معنـاداری بـالاتر بـود. پـپتید کلسیتونین تـنها در قشر گـروههـای حـاد (</strong><strong>P = 0.007</strong><strong>) و تمرینکردة حاد</strong><strong>(</strong><strong>P = 0.006</strong><strong>) نسبت به گروه کنترل و همچنین، گروه</strong><strong>تمرینکردة حاد نسبت به گـروه حـاد (</strong><strong>P = 0.018</strong><strong>) بهطور معناداری بالاتر بود. در هیچیک از متغیرهای پژوهش، اثر بلندمدت تمرین معنادار نبود. بهطورکلی، افزایش بیان ژن پپتید کلسیتونین در قشر، بهاحتمالزیاد مسئول افزایش</strong><strong>آن </strong><strong>در مایع مغزی نخاعی</strong><strong>و سرم درحین تمرین است. همچنین، سطوح استراحتی پپتید کلسیتونین سرم و مایع مغزی نخاعی و بیان آن، تحتتأثیر بلندمدت تمرین قرار نمیگیرند؛ اما مشمول پاسخ پس از سازگاری میشوند. </strong>
پپتید وابسته به ژن کلسیتونین,سازگاری تمرینی,مغز,مایع مغزی نخاعی
https://spj.ssrc.ac.ir/article_1430.html
https://spj.ssrc.ac.ir/article_1430_7ff8771d8cb37d410d6e3603917258a8.pdf
پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)
فیزیولوژی ورزشی
2322-164X
2476-7050
11
41
2019
03
21
معرفی آزمون ویژة ارزیابی عملکرد هوازی و بیهوازی فوتسال
153
168
FA
سید علیرضا
حسینی کاخک
0000000275102445
دانشیار فیزیولوژی ورزش، دانشگاه حکیم سبزواری
hosseinik@um.ac.ir
مرتضی
جلالی
دانشجوی کارشناسیارشد فیزیولوژی ورزش
m.jalali20@gmail.com
محمدرضا
حامدی نیا
استاد فیزیولوژی ورزش، دانشگاه حکیم سبزواری
mrhamedi1350@gmail.com
یان
هاف
استاد گردش خون و تصویربرداری پزشکی، دانشگاه علم و تکنولوژی نروژ
jan.hoff@ntnu.no
مهدی
جباری نوقابی
استادیار آمار، دانشگاه فردوسی مشهد
jabbarinm@um.ac.ir
10.22089/spj.2018.5371.1714
<strong>هدف پژوهش حاضر، طراحی و بررسی اعتبار و پایایی آزمون ویژة</strong><strong>ارزیابی عملکرد (هوازی و بیهوازی) بازیکنان فوتسال بود. نمونة آماری عبارت بود از 84 نفر از دانشجویان مرد داوطلب عضو در تیم فوتسال دانشگاه (میانگین سنی 04/2</strong><strong> ±</strong><strong> 02/22 سال و شاخص تودة بدنی 06/2</strong><strong> ± </strong><strong>3/22 کیلوگرم بر مترمربع). برای طراحی این آزمون، ابتدا مهمترین تکنیکها و حرکات فوتسال براساس مطالعات قبلی، نظرهای مربیان فوتسال، متخصصان فیزیولوژی ورزشی و علم تمرین فهرست و درنهایت حرکات دریبل، پاس، شوت، حفظ توپ، چرخش، پرش، دویدن بهسمت جلو، دویدن بهسمت عقب و حرکت پای پهلو انتخاب شدند. سپس، این مهارتها و حرکات منتخب درقالب یک آزمون زنجیرهای و درطی یک مسیر طراحی شدند. برای سطحبندی و ارزیابی عملکرد بازیکنان، از سه مربی خواسته شد تا به عملکرد آزمودنیها در سه بازی متفاوت، بین صفر تا 100 نمره دهند و میانگین این نمرات بهعنوان عملکرد هر بازیکن درنظر گرفته شد. برای پیشبینی عملکرد با استفاده هریک از آیتمهای آزمون و رکورد کل آزمون، از رگرسیون چندمتغیره استفاده شد. برای بررسی روایی و پایایی آزمون بهترتیب از آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن و ضریب همبستگی درون طبقهای استفاده شد. یافتهها نشان داد که بین رکورد آزمون طراحیشده با نمرات مربیان همبستگی منفی (زمان کوتاهتر و امتیاز بالاتر) و معناداری وجود داشت. همچنین، معادلة رگرسیون نشان داد که تقریباً تمام آیتمهای آزمون پیشگویی معتبر برای رکورد کلی آزمون هستند. نتایج بررسی آزمون-</strong><strong>آزمون مجدد نیز حاکی از ضریب پایایی بالای آزمون بود؛ بنابراین، آزمون جدید از اعتبار و پایایی بالایی برای ارزیابی عملکرد بازیکنان فوتسال برخوردار است و میتواند مورداستفادة مربیان و معلمان قرار گیرد.</strong>
آزمون,اعتباریابی,ارزیابی عملکرد,فوتسال
https://spj.ssrc.ac.ir/article_1425.html
https://spj.ssrc.ac.ir/article_1425_7f57cfba534223fb94afbbda78e5e07f.pdf
پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)
فیزیولوژی ورزشی
2322-164X
2476-7050
11
41
2019
03
21
تأثیر شش هفته تمرین استقامتی بر پروتئینهای FSTL-1، NDNF، VEGF و تغییرات عروق عضلة قلبی رتهای نر سالم
169
186
FA
جواد
طلوعی آذر
0000-0002-2724-8474
استادیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه ارومیه
j.toloueiazar@urmia.ac.ir
اصغر
توفیقی
0000-0003-3626-1782
دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه ارومیه
a.tofighi@urmia.ac.ir
احسان
عرب زاده
دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه ارومیه
eh.arabzadeh@gmail.com
10.22089/spj.2018.5782.1763
<strong>در شرایط پاتولوژیک، پروتئینهای </strong><strong>FSTL-1</strong><strong>، </strong><strong>NDNF</strong><strong> و </strong><strong>VEGF</strong><strong> نقش تنظیمی کلیدیای در عملکرد سیستم قلبی ـ عروقی دارند. پژوهشهای محدودی در زمینة نقش این عوامل با تمرین ورزشی انجام شدهاند؛ بنابراین، هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر شش هفته تمرین استقامتی بر مقادیر </strong><strong>FSTL-1</strong><strong>، </strong><strong>NDNF</strong><strong>، </strong><strong>VEGF</strong><strong> و تغییرات عروق عضلة قلبی رتهای نر بود. تعداد 10 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار بهطور تصادفی به دو گروه (تعداد = پنج) کنترل سالم و تمرین ورزشی تقسیم شدند. تمرین ورزشی استقامتی بهمدت شش هفته، پنج روز در هفته، هر جلسه 30 دقیقه و با شدت متوسط (65</strong><strong>–</strong><strong>55 درصد </strong><strong>VO2max</strong><strong>) انجام شد. 48 ساعت بعد از آخرین جلسة تمرینی رتها بیهوش شدند و بافت قلب آنها خارج شد. برای سنجش مقادیر</strong><strong>FSTL-1 </strong><strong>، </strong><strong>NDNF</strong><strong> و </strong><strong>VEGF</strong><strong> از روش الایزا و برای بررسی تغییرات عروق بافت قلب از رنگآمیزی (</strong><strong>H & E</strong><strong>) استفاده شد. از آزمون آماری تی مستقل و آزمون همبستگی پیرسون برای تحلیل دادهها استفاده شد ( </strong><strong>P < 0.05</strong><strong>). یافتهها نشان داد که شش هفته تمرین استقامتی مقادیر </strong><strong>FSTL-1</strong><strong> را بهطور معناداری افزایش داد ( </strong><strong>P = 0.002</strong><strong>) و </strong><strong>NDNF</strong><strong> را بهطور معناداری کاهش داد ( </strong><strong>P = 0.001</strong><strong>). قطر عروق در گروه تمرین ورزشی کاهش معناداری داشت ( </strong><strong>P = 0.073</strong><strong>). شش هفته تمرین استقامتی سبب افزایش مقادیر </strong><strong>FSTL-1</strong><strong> عضلة قلب میشود که بهنظر میرسد در پیشگیری از بیماری</strong><strong></strong><strong>های قلبی ـ عروقی بسیار مؤثر است. با توجه به نتایج </strong><strong>VEGF</strong><strong> و هیستولوژی عروق نیز تأثیرات فیزیولوژیک </strong><strong>NDNF</strong><strong> بر القای آنژیوژنز قلب آزمودنیهای سالم با تمرین ورزشی، به مطالعات بیشتری نیاز دارد.</strong>
تمرین استقامتی,FSTL-1,NDNF,VEGF,رتهای نر
https://spj.ssrc.ac.ir/article_1424.html
https://spj.ssrc.ac.ir/article_1424_652aab6b89846e2208a2e7dd1beac707.pdf