پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X114320190923Exercise and Training Effects on Platelet Activation and Function: A Review Articleتأثیر فعالیت و تمرین ورزشی بر عملکرد و فعالیت پلاکت: مقالة مروری1738161010.22089/spj.2017.4451.1598FAسجاداحمدی زاددانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شهید بهشتی0000-0001-5859-3556الههملکیاندانشجوی دکترای فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شهید بهشتیالهامخانیدانشجوی دکترای فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شهید بهشتیهیوارحمانیمحقق فوقدکترای فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شهید بهشتی0000-0002-0202-7384Journal Article20170708Platelets play an important role in formation of a stable hemostatic white thrombus and a major role in the blood-clotting process. It has also been suggested that platelets are important in many of the reactions in the intrinsic pathway of coagulation. Recent evidence emphasizes the pivotal role of abnormal platelet function in acute coronary artery diseases, myocardial infarction, unstable angina and stroke. Acute exercise might be harmful for inactive individuals and particularly patients, if the exercise intensity is high. One of the main mechanisms causing this, is exercise-induced thrombosis. On the other hand, regular exercise or exercise training results in health benefits and improvements in lifestyle not only in normal healthy subjects but also in patients. However, the study of exercise training effects on blood platelets are highly contentious because of the fact that the analytical methods employed to study platelets are different and accompanied by numerous methodological problems. Few studies are available on the effect of training on blood platelets and the exact effects of exercise training on platelet activation and function is not as yet known. This lack of information makes further studies particularly important, in order to clarify whether there are favorable effects of exercise training on platelet aggregation and function in health and disease. This article presents a summary of the previous research findings that investigated the interaction between acute and chronic exercise and platelets in health and disease, as well as providing directions for future studies.<strong>پلاکتها نقش مهمی در تشکیل لختة سفید هموستازی دارند و نقش اصلی</strong><strong>را در فرایند بندآمدن خون ایفا میکنند. همچنین، پیشنهاد شده است که پلاکتها برای بسیاری از واکنشهای مسیر داخلی انعقاد، مهم هستند. شواهد اخیر، نقش حیاتی عملکرد غیرطبیعی پلاکت را در بیماریهای حاد سرخرگ قلبی، انفارکتوس میوکارد، آنژین صدری و سکته تأیید میکنند. درصورتیکه شدت فعالیت بالا باشد، فعالیت ورزشی حاد ممکن است برای افراد غیرفعال و بهویژه بیماران مضر باشد. یکی از مکانیسمهای اصلی چنین شرایطی، تولید ترومبوز ناشی از فعالیت ورزشی است. ازطرفدیگر، فعالیت منظم یا تمرین ورزشی فواید برای سلامتی و بهبود شیوة زندگی را نهتنها در افراد سالم، بلکه در افراد بیمار نیز بههمراه دارد؛ باوجوداین، بهدلیلاینکه روشهای اندازهگیری پلاکتها متنوع هستند و با مشکلات فراوان روششناسی دارند، مطالعة تأثیر تمرین ورزشی بر پلاکتهای خون همیشه بحثبرانگیز بوده است. مطالعات اندکی درزمینة تأثیر تمرین ورزشی بر پلاکتهای خون انجام شدهاند و اثرهای تمرین ورزشی بر فعالیت و عملکرد پلاکتها هنوز شناخته نشدهاند. همین کمبود اطلاعات است که انجام مطالعات بعدی درزمینة تعیین تأثیر تمرین ورزشی بر تجمع و فعالیت پلاکت در سلامت و بیماری، اهمیت دارد. این مقاله یافتههای پژوهشهای قبلی را که اثرهای تعامل بین فعالیت حاد ورزشی و تمرین با پلاکتها را بررسی کردهاند، مرور و نتیجهگیری میکند و درنهایت، مسیرهای پژوهشهای آینده را نشان میدهد.</strong>https://spj.ssrc.ac.ir/article_1610_4d38a2f96d337e1f47127e4695da424f.pdfپژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X114320190923The Effect of High Intensity Interval Training on Activated Transcription Factor 3 and Toll-Like Receptor 4 Myocardia Gene Expression in Diabetic Ratsتأثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن ATF3 و TLR4 عضلة قلبی رتهای دیابتی نر3954152810.22089/spj.2019.6497.1821FAشهاب الدینسفال منشدانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزش، دانشگاه خوارزمینداخالدیاستادیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه خوارزمی0000-0002-3859-513Xحسینعسکریاستادیار علوم و فناوری زیستی، دانشگاه شهید بهشتیJournal Article20181014In diabetic patients, cardiomyopathy leads to the development of left ventricular hypertrophy, increased cardiac hypersensitivity to ischemic injury, and heart failure. Following the onset of diabetes-induced inflammation, Toll-Like Receptor4 (TLR4) is activated. Protective factors, including the Activated Transcription Factor 3(ATF3), are activated by hearth in response to such inflammation. Exercise, especially High Intensity Interval Training, reduces the effects of diabetic cardiomyopathy through reducing inflammatory factors. This study aimed to determine the effect of High Intensity Interval Training on TLR4 and ATF3 gene expression in cardiac muscle of male diabetic rats. A total of 48 Rats (6 weeks old) weighing 150 g were randomly divided into four groups of 12 consist of: Control group(C), Diabetes group (D), Diabetes –High Intensity Interval Training (DIT) and High intensity Interval Training (HIIT) groups. Six weeks of High Intensity Interval Training included 10 repetitions of 1-minute running on a treadmill with 2 minutes of rest between sets, 3 days a week. Gene expression was performed using the Real-Time PCR technique and the calculation of the changes using the 2-ΔΔCT method. The data were analyzed by Fisher and M-ANOVA tests at a significant level of P ≤ 0.01. The findings of the present study showed a significant increase in the expression of Activated Transcription Factor-3 gene and a significant decrease in the expression of Toll like Receptor-4 gene. As a result, High Intensity Interval training by activating the pathway and different molecular cell mechanisms dramatically reduced the negative effects of diabetic cardiomyopathy.<strong>در بیماران دیابتی، آسیب عضلة قلب</strong><strong>باعث توسعة حجیمشدن عضلانی بطن چپ و افزایش حساسیتپذیری قلب به آسیب نرسیدن اکسیژن میشود. درپی بروز التهابهای ناشی از دیابت، گیرندة شبهتول چهار فعال میشود. عوامل محافظتی در پاسخ به اینگونه التهابها توسط قلب فعال میشوند که عامل رونویسی فعالشدة سه ازجملة آنها است. فعالیتهای ورزشی با کاهش عوامل التهابی، اثرهای آسیب عضلة قلب دیابتی را کاهش میدهند. هدف از انجام این پژوهش، تعیین اثر تمرین تناوبی شدید</strong><strong>بربیان ژن گیرندة شبهتول چهار و عامل رونویسی فعالشدة سة عضله قلبی رتهای دیابتی نر بود. تعداد 48 سر رت ششهفتهای با میانگین وزنی 150 گرم، بهصورت تصادفی به چهار گروه 12 تایی گروه کنترل ،گروه دیابت، گروه دیابت- تمرین تناوبی شدید و گروه تمرین تناوبی شدید تقسیم شدند. شش هفته تمرین تناوبی شدید شامل 10 تکرار یکدقیقهای دویدن روی نوار گردان با دو دقیقه استراحت بین نوبتها، سـه روز در هفتـه انجام شـدند. بـیان ژن با تکنیک </strong><strong>Real-Time PCR</strong><strong> و محاسبة تغییرات با استفاده از روش </strong><strong>ΔΔCT</strong><strong>-</strong><strong>2</strong><strong> انجام شد. دادهها با استفاده از آزمونهای فیشر و مانوا</strong><strong>درسطح معناداری </strong><strong>0.01</strong><strong>P ≤</strong><strong> تجزیهوتحلیل شدند. یافتهها افزایش معنادار بیان ژن عامل رونویسی فعالشدة سه و کاهش معنادار گیرندة شبهتول چهار را نشان داد؛ درنتیجه، تمرین تناوبی شدید ازطریق فعالکردن مسیر و سازوکارهای سلولی و مولکولی، موجب کاهش اثرهای منفی ناشی از بیماری</strong><strong>آسیب عضلة قلب دیابتی میشود. </strong>https://spj.ssrc.ac.ir/article_1528_7c2407b2e0584b83e8c974f1296250fa.pdfپژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X114320190923Effect of High Intensity Interval Training with Turmeric Supplementation on Visceral Fat, Subcutaneous Abdominal Fat and Insulin Resistance in Obese Femalesتأثیر تمرین تناوبی شدید با مکملسازی زردچوبه بر چربی احشایی، چربی زیرپوستی شکمی و مقاومت انسولین در زنان چاق5574166910.22089/spj.2019.7155.1881FAزهرارستمی هشجیندانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایرانرامینامیرساساندانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایرانسعیدنیکوخصلتدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایرانوحیدساری صرافدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران0000-0001-8452-7966Journal Article20190304The aim of this study was to determine the effect of six weeks high intensity interval training (HIIT) with turmeric supplementation on visceral fat, subcutaneous abdominal fat and insulin resistance in obese females. Thirty obese women aged 20-25 years in quasi-experimental study with pre-post testing design, were selected purposefully and were randomly divided into two homogeneous groups of 15 participants: HIIT & placebo, and HIIT & Turmeric supplement (3 milligram curcumin per kilogram body weight per day). Preparation period performed for 3 weeks and HIIT performed for 6 weeks and 4 sessions per week. Blood samples were taken in two phases, before and 48 hours after last exercise session in the follicular phase. Abdominal fat was measured by ultrasound system. Serum insulin and glucose were measured by enzyme immunoassay and photometric method respectively. The data were analyzed at α<strong>هدف از انجام مطالعة حاضر، تعیین تأثیر شش هفته تمرین تناوبی شدید با مکملسازی زردچوبه بر چربی احشایی، چربی زیرپوستی شکمی و مقاومت انسولین در زنان چاق بود. تعداد 30 زن چاق با دامنة سنی 20 تا 25 سال درقالب یک طرح نیمهتجربی با پیشآزمون- پسآزمون، بهصورت هدفمند انتخاب شدند و بهطور تصادفی به دو گروه همگن 15 نفری تمرین تناوبی شدید</strong><strong>–</strong><strong> مکمل زردچوبه (سه میلیگرم کورکومین بهازای هر کیلوگرم وزن بدن در یک روز) و گروه تمرین تناوبی شدید- دارونما تقسیم شدند. دورة آمادهسازی بهمدت سه هفته و تمرین تناوبی شدید بهمدت شش هفته و چهار جلسه در هفته انجام شد. نمونههای خونی در دو مرحله ؛ یعنی قبل از شروع دوره تمرینی و 48 ساعت بعد از آخرین جلسة تمرینی در فاز فولیکولی گرفته شدند. چربی شکمی با دستگاه اولتراسونوگرافی اندازهگیری شد و انسولین و گلوکز سرمی بهترتیب به روش ایمونواسی آنزیمی و فتومتری اندازهگیری شدند. دادهها در سطح معناداری </strong><strong>P < 0.05</strong><strong> تجزیهوتحلیل شدند. نتایج نشان داد که در هر دو گروه، چربی شکمی و مقاومت انسولین بهطور معنتاداری کاهش یافتند. در مقادیر چربی احشایی و چربی شکمی دو گروه تفاوت معنادار وجود داشت. این مقادیر در گروه تمرین- زردچوبه کمتر بود. تمرینهای تناوبی شدید با مکمل زردچوبه احتمالاً میتوانند مقاومت انسولین و چربی شکمی (چربی احشایی و چربی زیرپوستی) را کاهش دهند. بهنظر میرسد که تمرین تناوبی شدید و زردچوبه در مقایسه با تمرین تناوبی شدید در کاهش چربی شکمی مؤثرتر بودند.</strong>https://spj.ssrc.ac.ir/article_1669_62353cb34b15e0e46db891653e15b99b.pdfپژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X114320190923The Effect of One-Time and Two-Times Endurance Training with the Same Volume on Glial Cell-Derived Neurotrophic Factor and Nuclear Factor-kB in Sensory Roots of Spinal Cord in Diabetic Neuropathic Ratsتأثیر تمرینهای استقامتی یکنوبتی و دونوبتی همحجم بر عامل نوروتروفیک مشتق از سلولهای گلیال و عامل هستهای کاپاB در بخش حسی نخاع موشهای مبتلابه نوروپاتی دیابتی7590161210.22089/spj.2018.4708.1632FAحسنپارساشکوهدکترای فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه بیرجند0000-0003-1021-8567مرضیهثاقب جودانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه بیرجند0000-0001-5862-5490صمدناظمیدانشیار فیزیولوژی، دانشگاه علوم پزشکی سبزوارمهدیهدایتیاستاد بیوشیمی، مرکز تحقیقات سلولی و مولکولی غدد درونریز، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتیJournal Article20170829The Physical activity and exercise training are among the factors that reduce the complications of diabetes including diabetic neuropathy pain. The purpose of this study was to investigate the effect of six weeks endurance training with the same volume on the glial cell-derived neurotrophic factor (GDNF), nuclear factor-<sub> K</sub>B (NF-<sub>K</sub>B), and pain in sensoty roots of spinal cord in rats with diabetic neuropathy. The study sample was 40 Wistar rats (10-week-old and weighing 230-260 g). Ten rats were assigned in healthy control group and 30 other rats were diabetic by interperitoneally injection of Sterptozotocin (45 mg/kg, dissolved in citrate buffer, pH=4.5). After creating diabetic neuropathy, rats were randomly assigned to three groups: diabetic one-time training, diabetic two-times training, and diabetic control. Both training protocols were a six weeks aerobic training with 60- 70% VO2max on the treadmill. 48 h after the last training session, the sensory part of spinal cord sampled. Data were analyzed with one-way analysis of variance, Scheffe, Kruskal- Wallis, and Mann- Witney U tests (P<0.05). Results showed; GDNF levels did not have a significant difference between one-time (P = 0.146) and two-times (P = 0.131) training with the neuropathic control group. Also, there was no significant difference in the mean GDNF level between one-time and two-times training groups (P = 0.990). The mean NF-<sub>K</sub>B level in the one-time training (P = 0.022) and two-times training (P = 0.039) groups was significantly lower than the neuropathy control group, but there was no significant difference between the mean NF-<sub>K</sub>B level in one-time training and two-times training groups (P = 0.994). The results of pain behavioral tests showed that six weeks of one-time and two-times training significantly reduced neuropathic pain (P = 0.001), while there was no significant difference between the one-time and two-times training groups (P = 0.990). It seems, both one-time and two-times endurance training have a positive effect on NF-<sub>K</sub>B levels and pain, and reduce the complications of diabetic neuropathy, while not affecting GDNF levels.<strong>هدف از انجام این پژوهش، بررسی تأثیر شش هفته تمرین استقامتی هم حجم بر سطوح عامل نوروتروفیک مشتق از سلولهای گلیال (</strong><strong>GDNF</strong><strong>)، عامل هستهای کاپا</strong><strong>B</strong><strong> (</strong><strong>NF-KB</strong><strong>) و درد در بخش حسی نخاع موشهای صحرایی دیابتی مبتلابه نوروپاتی بود. نمونة پژوهش 40 سر موش صحرایی نژاد ویستار 10 هفتهای با دامنة وزنی 260-230 گرم بود. تعداد 10 سر موش در گروه کنترل سالم قرار گرفتند و 30 سر نیز با تزریق درونصفاقی استرپتوزوتوسین (45 میلیگرم/ کیلوگرم محلول در بافر سیترات، 5/4 </strong><strong>pH:</strong><strong>) دیابتی شدند. پس از ایجاد نوروپاتی دیابتی، موشها بهطور تصادفی در سه گروه تمرین یکنوبتی، تمرین دونوبتی و کنترل دیابتی قرار گرفتند. هر دو پروتکل تمرینی شامل شش هفته تمرین هوازی بود که با شدت 70-60 درصد حداکثر اکسیژنمصرفی روی نوار گردان انجام شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسة تمرینی، از بخش حسی نخاع نمونهبرداری شد. تجزیهوتحلیل دادهها با استفاده از آزمـونهای تحلیل واریـانس یکراهـه، تعقیبی شفـه، کروسـکال- والیس و من- ویتنی انجام شد </strong><strong>(P < 0.05)</strong><strong>. براساس نتایج، میانگین سطح </strong><strong>GDNF</strong><strong> نواحی حسی نخاع گروه تمرین یکنوبتی </strong><strong>(P = 0.146)</strong><strong> و دونوبتی </strong><strong>(P = 0.131)</strong><strong> اختلافی با گروه کنترل نوروپاتی نداشت. همچنین، بین میانگین سطح </strong><strong>GDNF</strong><strong> گروه تمرین یکنوبتی و تمرین دونوبتی تفاوت معنادار مشاهده نشد (</strong><strong>P = 0.990</strong><strong>). میانگین سطح </strong><strong>NF-KB</strong><strong> در گروه تمرین یکنوبتی </strong><strong>(P = 0.022)</strong><strong> و تمرین دونوبتی </strong><strong>(P = 0.039)</strong><strong> پایینتر از گروه کنترل نوروپاتی بود؛ ولی بین میانگین سطح </strong><strong>NF-KB</strong><strong> گروههای تمرین یکنوبتی و دونوبتی تفاوت معناداری وجود نداشت (</strong><strong>P = 0.994</strong><strong>). نتایج آزمونهای رفتاری درد نشان داد که شش هفته تمرین یکنوبتی و دونوبتی به کاهش معنادار درد نوروپاتی منجـر شد </strong><strong>(P = 0.001)</strong><strong>؛ درحالیکه بین گروههای تمرین یکنوبتی و تمرین دونوبتی تفاوت معنادار نبود </strong><strong>(P = 0.990)</strong><strong>. بهنظر میرسد که تمرینهای استقامتی یکنوبتی و دو نوبتی بر سطوح </strong><strong>NF-KB</strong><strong> و درد تأثیر مثبت دارند و باعث کاهش عوارض نوروپاتی دیابتی میشوند؛ درحالیکه بر سطح </strong><strong>GDNF</strong><strong> تأثیر ندارند. </strong>https://spj.ssrc.ac.ir/article_1612_2252de0b29a084b39a399dd2a3867a52.pdfپژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X114320190923The Effect of Endurance Training on Gene Expression of PGC-1α, BDNF and Learning Disorders in the Hippocampus of Aging Ratsتأثیر تمرین استقامتی بر بیان ژن PGC-1α، BDNF و اختلالات یادگیری در هیپوکمپ رتهای سالمند91104161410.22089/spj.2018.5281.1701FAزینبرضاییدانشجوی دکترای فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه اصفهانسید محمدمرندیاستاد فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان0000-0003-3877-870xحجت الهعلاییاستاد فیزیولوژی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهانفهیمهاسفرجانیدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان0000-0001-8132-8419Journal Article20171225Aging is a period that in addition to physical disturbances is associated with behavioral, cognitive and motor disorders, and endurance exercise can improve these disorders by increasing expression in some factors. The aim of this study was to investigate the effect of 12 weeks endurance running on treadmill (5 days a week, 20 m/min) on gene expression of PGC-1α, BDNF, learning and memory in the hippocampus of elderly rats. The rats were randomly divided into three groups: aging, aging- training and young. After the end of the protocol, hippocampus was excised and was frozen at -80 °C for mRNA condensation. Gene expression was compared by one-way ANOVA and Morrise Water Maze test was analyzed through repeated measure ANOVA. The findings show that the learning and spatial memory decrease in aging group compression with young group and training improved this disorder. Also, training led to an increase in expression of PGC-1α and BDNF in the aging group, so there was no significant difference in expression of these two factors between the aging-exercise and young group (P˂0.05). Therefore, considering the role of PGC-1α and BDNF in protection of neurons, it seems that endurance training has a protective effect on aging disorders.<strong>سالمندی، دورهای است که علاوهبر مشکلات جسمی با اختلالات رفتاری، شناختی و حرکتی همراه است و تمرین استقامتی میتواند این اختلالات را بهوسیلة افزایش بیان برخی فاکتورها بهبود بخشد. هدف از انجام مطالعة حاضر، بررسی تأثیر 12 هفته دویدن استقامتی روی نوارگردان (هفتهای پنج روز با سرعت 20</strong><strong>متر بر دقیقه) بر بیان ژن </strong><strong>PGC-1α</strong><strong>، </strong><strong>BDNF</strong><strong>، یادگیری و حافظه در هیپوکمپ رتهای سالمند بود. رتها بهصورت تصادفی به سه گروه سالمند، سالمند- تمرین و جوان تقسیم شدند. پس از پایان برنامة تمرینی، هیپوکمپ جدا شد و برای تخلیص </strong><strong>RNA</strong><strong>، در فریزر 80- نگهداری شد. بیان ژن ازطریق آنوای یکطرفه و آزمون آزمون میز آبی موریس با استفاده از آنوای یکطرفه با اندازههای تکراری تحلیل شد. یافتهها نشان داد که یادگیری و حافظة فضایی در گروه سالمند نسبت به گروه جوان کاهش یافتند و تمرین این نقص را بهبود بخشید. همچنین، تمرین سبب شد که بیان </strong><strong>PGC-1α</strong><strong> و</strong><strong>BDNF</strong><strong> در گروه سالمند افزایش یابد؛ بهنحویکه بین گروه سالمند- تمرین و جوان در بیان این دو فاکتور تفاوت معنادار وجود نداشت (05/0</strong><strong>P ˂ </strong><strong>)؛ بنابراین، با توجه به نقش </strong><strong>PGC-1α</strong><strong> و</strong><strong>BDNF</strong><strong> در محافظت از نورونها، بهنظر میرسد که فعالیت استقامتی بر اختلالات ناشی از سالمندی تأثیری پیشگیرانه داشته باشد. </strong>https://spj.ssrc.ac.ir/article_1614_2631a38b2842c30a5d4ec823a1bf0050.pdfپژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X114320190923Developing and Updating Physical Fitness Norm for Men Aged 18-60 Years of Tehran Provinceتدوین و بهروزرسانی هنجارآمادگی جسمانی مرتبط با سلامت در مردان 60-18 سال استان تهران105122173510.22089/spj.2019.7161.1882FAمحمدرضاکردیدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، ایران0000-0002-7999-4292امیرحسینصفارکهنه قوچاندانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تهران، ایران0000-0002-8489-7438حجترهنمادانشجوی کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تهران، ایرانمحمدرضاشربتیدانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تهران، ایران0000-0002-3095-859Xامیرحسینضیائیاندانشجوی کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تهران، ایرانJournal Article20190302Understanding health-related fitness status, especially body composition and cardio-respiratory fitness indicators is an important factor in determining individual health. The purpose of this study was to developing and updating the physical fitness norm for men aged 18-60 years old of Tehran province. In this descriptive cross-sectional study, 250 men aged 18-60 years old with a mean age of 31.28 ± 9.39 years, height 176.65 ± 6.64 cm, weight 83.00 ± 13.30 kg from different regions of Tehran were recruited by cluster and random sampling and divided into different age classes. In this study, body mass index (BMI), waist to hip ratio (WHR), body fat percentage (caliper), cardio-respiratory fitness (Rockport 1mile walking/Running), Flexibility (sit & Reach), endurance of abdominal muscles (curl up), Endurance of shoulder girdle muscles (modified push up) and strength of hands (hand grip) measured in subjects. Descriptive statistics, z equation and percentage points were used to prepare the relevant norms. The findings of this study showed that the mean cardio respiratory fitness (45.78 ± 10.42 ml / kg.min-1), body fat percentage (27.45 ± 7.41), BMI (26.54 ± 3.63 kg) Flexibility (27.43 ± 10.49 cm), endurance of abdominal muscles (33.36 ± 11.62), WHR (0.86 ± 0.57), Endurance of shoulder girdle muscles (24.71 ± 15.15), strength of hand muscles (45.18 ± 7.79 kg). The results of this study can be used as a reference for health and clinical studies in different age groups.<strong>هدف از انجام پژوهش حاضر، تدوین و بهروزرسانی هنجار آمادگی جسمانی مردان 60-18 سال استان تهران بود. در این پژوهش توصیفی- مقطعی، 250 نفر از مردان با دامنة سنی 60-18 سال با میانگین سنی 39/9 </strong><strong>±</strong><strong> 28/31 سال، قد 64/6 </strong><strong>±</strong><strong> 65/176 سانتیمتر و وزن 30/13 </strong><strong>±</strong><strong> 00/83 کیلوگرم از مناطق مختلف تهران به روش خوشهای و تصادفی انتخاب</strong> <strong> و به طبقات سنی مختلف تقسیم شدند. در این پژوهش، شاخص تودة بدنی (</strong><strong>BMI</strong><strong>)، نسبت دور کمر به لگن (</strong><strong>(WHR</strong><strong>، درصد چربی بدن بهوسیلة کالیپر، آمادگی قلبی-</strong><strong>تنفسی با آزمون یک مایل دویدن و راهرفتن، انعطافپذیری با آزمون نشستن و رساندن، استقامت عضلانی شکم با آزمون درازونشست با زانوی خمیده، استقامت عضلانی کمربند شانه با آزمون شنای تعدیلشده و قدرت عضلات دست بهوسیلة نیروسنج دستی در آزمودنیها اندازهگیری شدند. از آمار توصیفی، معادلة </strong><strong>z</strong><strong> و محاسبة نقاط درصدی برای تهیة هنجارهای مربوط استفاده شد. یافتههای پژوهش حاضر نشان داد که میانگین آمادگی قلبی- تنفسی برابر با 42/10 </strong><strong>±</strong><strong> 78/45 میلی لیتر/ کیلوگرم/ دقیقه، درصد چربی برابر با 41/7 </strong><strong>±</strong><strong> 45/27، </strong><strong>BMI</strong><strong> برابر با 63/3 </strong><strong>±</strong><strong> 54/26 کیلوگرم بر مترمربع، </strong><strong>WHR</strong><strong> برابر با 57/0 </strong><strong>±</strong><strong> 86/0، انعطافپذیری برابر با 49/10 </strong><strong>±</strong><strong> 43/ 27 سانتیمتر، استقامت عضلات شکم برابر با 62/11 </strong><strong>±</strong><strong> 36/33، استقامت کمربند شانهای برابر با 15/15 </strong><strong>±</strong><strong> 71/24 و قدرت عضلات دست برابر با 79/7 </strong><strong>±</strong><strong> 18/45 بود. نتایج این مطالعه میتواند بهعنوان مرجعی برای مطالعات حوزة سلامت و بالینی در گروههای سنی مختلف استفاده شود.</strong>https://spj.ssrc.ac.ir/article_1735_907662e7d5cb88f84f16b5f1424f10a3.pdfپژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X114320190923The Effect of 6 Weeks Progressive Aerobic Training with Injection of Adipose Tissue-Derived Stem Cells on Nerve Growth Factor and Vascular Endothelial Growth Factor Levels in Streptozotocin-Induced Diabetic Rat’s Hippocampusاثر شش هفته تمرین هوازی فزاینده بههمراه تزریق سلولهای بنیادی مشتق از بافت چربی بر سطوح فاکتور رشد عصبی و فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در هیپوکامپ رتهای دیابتیشده با استرپتوزوسین123140173410.22089/spj.2019.7401.1907FAسید امیدحمیدی پرچیکلاییدانشجوی دکترای فیزیولوژی ورزشی، واحد ساری، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران0000-0001-8460-9486سید عبدالههاشم ورزیاستادیار فیزیولوژی ورزشی، واحد ساری، دانشگاه آزاد اسلامی، ساری، ایران0000000310088141محسنپورقاسماستاد بیولوژی سلولی و مولکولی، دانشگاه علوم پزشکی بابل، بابل، ایران0000000283614459Journal Article20190506The purpose of this study was to investigate the effect of 6 weeks progressive aerobic training with tail injection of adipose tissue-derived stem cells on nerve growth factor (NGF and vascular endothelial growth factor (VEGF( levels in streptozotocin-Induced diabetic rat’s hippocampus. 48 rats (weight: 220-240 g and age: 9 week) were divided into 6 groups: control, sham ،control diabetes, diabetes+exercise, diabetes + stem cell, diabetes + exercise + stem cell. The exercise protocol was treadmill running for 5 days per week with intensity of 60-70% VO2max for 6 weeks. In the stem cell receiver group, Insulin Syringes with PBS / 5 ml contains 1/5*106 number of stem cells extracted from human adipose tissue of diabetic rats was injected into the tail vein. Diabetes was induced by injection of streptozotocin (60 mg/kg) dissolved in citrate buffer, pH 4.5 intraperitoneally. VEGF and NGF levels in the hippocampus were measured by ELISA. The levels of VEGF and NGF were significantly reduced in the diabetic group compared to the control (P = 0.0001). On the other hand, VEGF levels in the diabetic + exercise + cell group were significantly higher than other groups (P = 0.0001). Also, these levels were significantly increased in the diabetes + cell and diabetes + exercise groups compared with the control diabetes group(P = 0.0001). On the other hand, the level of NGF in the diabetic cell group was significantly higher than that of the other groups except for the group of diabetes (P = 0.0001). Also, these levels were significantly increased in the diabetes + cell and diabetes + exercise groups compared with the control diabetes group (P = 0.0001). Generally, the results showed that the levels of NGF and VEGF in the training group, stem cell and also in the combined group were significantly increased compared to the control group for diabetes. Therefore, it seems that each of the interventions, especially their combination, can be a controller factor against diabetes due to an increase in neurotrophic and vascular effects.<strong>هدف از اجرای این پژوهش، بررسی اثر شش هفته تمرین هوازی فزاینده بههمراه تزریق دروندمی سلولهای بنیادی مشتق از بافت چربی، بر میزان عامل رشد عصبی (NGF) و فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (VEGF) در هیپوکامپ موشهای دیابتیشده با استرپتوزوسین بود. تعداد 48 سر رت (با وزن تقریبی 240-220 گرم و سن نُه هفته) به شش گروه تقسیم شدند: کنترل، شم، دیابت، دیابت + تمرین، دیابت + سلول بنیادی و دیابت + تمرین + سلول بنیادی (ترکیبی). گروه تمرینی شش هفته و هفتهای پنج روز با شدت 70-60 درصد VO2max به تمرین روی نوار گردان پرداختند. در گروه دریافتکنندة سلول بنیادی، به کمک سرنگ انسولینی PBS /5 ml، حاوی 106 * 5/1 عدد سلول بنیادی استخراجشده از بافت چربی انسانی به سیاهرگ دم رت دیابتی تزریق شد. برای ایجاد مدل دیابت، STZ با دوز 60 میلیگرم در کیلوگرم در ترکیب با بافر سیترات و pH 5/4 بهصورت درونصفاقی تزریق شد. سطح عامل رشد عصبی و فاکتور اندوتلیال عروقی هیپوکامپ موشها با روش الایزا اندازهگیری شد. سطوح VEGF و NGF در گروه کنترل دیابت نسبت به کنترل کاهش معنادار یافت (P = 0.0001). مقادیر VEGF در گروه دیابت + تمرین + سلول در مقایسه با سایر گروهها افزایش معنادار داشت (P = 0.0001). این شاخص در گروه دیابت + سلول و دیابت + تمرین در مقایسه با گروه کنترل دیابت افزایش معنادار یافت (P = 0.0001). در گروه دیابت + سلول + تمرین در مقایسه با سایر گروهها بهجز گروه دیابت + سلول افزایش معناداری در سطوح NGF مشاهده شد (P = 0.0001). همچنین، این شـاخص در گـروه دیابت + سـلول و گروه دیابت + تمرین نسبت به گروه کـنترل دیـابت افـزایش معـنادار داشـت (P = 0.0001). بهطورکلی، نتایج نشان داد که مقادیر NGF و VEGF در گروه تمرین، سلول بنیادی و همچنین، در گروه ترکیبی در مقایسه با گروه کنترل دیابت افزایش معنادار یافت؛ بنابراین، بهنظر میرسد که هرکدام از مداخلهها، بهویژه ترکیب آنها میتواند بهواسطة تأثیر افزایشی بر عوامل نوروتروفیک و عروقی، یک عامل کنترلکننده دربرابر بیماری دیابت باشد.</strong>https://spj.ssrc.ac.ir/article_1734_052ce7127002b8c79695bcf4144d439d.pdfپژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X114320190923Substrate Oxidation Changes During Exercise After White Tea Consumption in Obese Menبررسی تغییرات اکسیداسیون سوبسترا در هنگام فعالیت ورزشی پس از مصرف چای سفید در مردان چاق141150173610.22089/spj.2019.7601.1933FAامیرحسیناحمدی حکمتی کارکارشناسیارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه سمنان0000-0001-6321-9868محسنابراهیمیاستادیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه سمنان0000-0002-2337-6815Journal Article20190626The purpose of this study was to evaluate the changes in substrate oxidation during exercise with white tea consumption in obese men. Ten obese young men (age 19.00 ± 0.47 years, height 181.80 ± 4.32 cm, weight 104.20 ± 8.84 kg, BMI 31.20 ± 1.93 kg/m2, body fat percent 25.80 ± 2.62 %), take 500 ml of water or 500 ml of white tea one week apart after 8 h fasting in crossover and counterbalance model. One hour after use, while the gas analyzer was connected to them, they carried out an incremental exercise to exhaustion on a treadmill. The rate of fat and carbohydrate oxidation during exercise test were measured using indirect calorimetry. For each subject, the maximum fat oxidation (MFO) and the intensity of the MFO occurs (FATmax) were determined. Paired Sample t test showed that MFO (p = 0.011), and fat oxidation in the third stage (p = 0.023) in terms of white tea consumption was significantly higher than water intake. There was no significant difference in FATmax, time to exhaustion, maximum heart rate and maximum oxygen consumption between the two conditions. It seems that taking white tea one hourbefore exercise can increase fat oxidation in obese men.<strong>هدف از انجام این مطالعه، بررسی تغییرات اکسیداسیون سوبسترا در هنگام فعالیت ورزشی با مصرف چای سفید در مردان چاق بود. تعداد 10 مرد جوان چاق (میانگین سنی 47/0</strong><strong> ±</strong><strong>00/19 سال، قد </strong><strong> </strong><strong>32/4 </strong><strong>±</strong><strong> 80/181 </strong><strong>سانتیمتر، وزن 84/8</strong><strong> ±</strong><strong>20/104 کیلوگرم، </strong><strong> BMI</strong><strong> 93/1 </strong><strong>±</strong><strong> 20/31 کیلوگرم بر مترمربع، درصد چربی 62/2 </strong><strong>±</strong><strong> 80/25 </strong><strong>درصد) بهصورت متقاطع و متعادل، یک بار 500 میلیلیتر آب و یک بار 500 میلیلیتر چای سفید دمکرده را با فاصلة یک هفته از هم در حالت ناشتا مصرف کردند. یک ساعت پس از مصرف، درحالیکه دستگاه گاز آنالایزر به آنها وصل بود، فعالیت فزایندهای را تا حد خستگی روی نوار گردان انجام دادند. میزان اکسیداسیون چربی و کربوهیدرات طی فعالیت با استفاده از روش کالری سنجی غیرمستقیم اندازهگیری شد. برای هر فرد، میزان حداکثر اکسیداسیون چربی (</strong><strong>MFO</strong><strong>) و شدتی از فعالیت که </strong><strong>MFO</strong><strong> در آن رخ میدهد (</strong><strong>FATmax</strong><strong>)، تعیین شد. آزمون آماری تی وابسته نشان داد که مقدار </strong><strong>MFO</strong><strong> (</strong><strong>P</strong><strong> = 0.011</strong><strong>) و اکسیداسیون چربی در مرحلة سوم (</strong><strong>P = 0.023</strong><strong>) فعالیت، در شرایط مصرف چای سفید بهطور معناداری بالاتر از مصرف آب بود. تفاوت معناداری در </strong><strong>FATmax</strong><strong>، زمان رسیدن به واماندگی، ضربان قلب بیشینه و حداکثر اکسیژن مصرفی در بین دو شرایط مشاهده نشد. بهنظر میرسد که مصرف چای سفید یک ساعت قبل از فعالیت ورزشی میتواند باعث افزایش اکسیداسیون چربی در مردان چاق شود.</strong>https://spj.ssrc.ac.ir/article_1736_1186cb4c36d9e64ea17455babed21b42.pdf