@article { author = {Naghibi, Saeed and Shariat Zadeh, Mohammad and Kashi, Ali}, title = {The Effect of Short-Term Creatine Supplementation on Cardiovascular System and Its Role in Aerobic and Anaerobic Fitness in Athletes}, journal = {Sport Physiology}, volume = {9}, number = {33}, pages = {17-36}, year = {2017}, publisher = {Sport Sciences Research Institute}, issn = {2322-164X}, eissn = {2476-7050}, doi = {10.22089/spj.2017.3256.1445}, abstract = {Currently, sport researchers try to identify the proper dietary supplements, that is essential for modern sports. Therefore, most professional athletes to maximize their performance, use these supplements. Creatine recognized as a supplement for enhancing the effectiveness of athletes. So, due to its widespread use among athletes, study of its possible positive or negative impact on the body is a necessity. The researcher in this study investigated the effect of short-term creatine supplementation on markers of cardiovascular risk factor after exhaustive exercise in elite karate athletes. For this purpose, 8 karate ka athletes (age 21.0±5.1 yr., weight 71.2±9.6 kg, height 180.4±4.7 cm) participated in the study, voluntarily. Study method was double-blind. Cardiovascular and respiratory data were gathered by incremental exercise test on treadmill with gas analyzer system and cardio screen at rest and Wingate test, before and after creatine supplementation. Data analysis was performed by SPSS software and repeated measure technique. Subjects consumed 20 grams of creatine or placebo per day for 5 days in 4 steps. Between the use of creatine or placebo supplement for 10 days was considered to body clean. The results showed that short-term creatine supplementation have desirable but non-significant effects on cardiovascular and respiratory function.}, keywords = {Short-term Creatine Supplementation,Cardiovascular System,Aerobic Fitness,Anaerobic Fitness}, title_fa = {تأثیر مصرف کوتاه‌مدت مکمل کراتین بر دستگاه قلبی ـ عروقی و نقش آن در آمادگی هوازی و بی‌هوازی ورزشکاران}, abstract_fa = {مطالعات بسیاری به بررسی تأثیرات مکمل کراتین پرداخته‌اند؛ اما تأثیرات احتمالی قلبی ـ عروقی آن بررسی نشده است؛ بنابراین، با توجه به مصرف گستردۀ آن در بین ورزشکاران، در این پژوهش به بررسی تأثیر مصرف کوتاه‌مدت مکمل کراتین بر عملکرد همودینامیک قلب و عروق و تغییرات انقباض‌پذیری ‌و نقش آن در آمادگی هوازی و بی‌هوازی ورزشکاران پرداخته شده است. بدین‌منظور، هشت ورزشکار کاراته‌کای نخبه (با میانگین سنی 1/5±0/21 سال،‌ وزن 6/9±2/71 کیلوگرم، ‌قد 7/4±4/180 سانتی‌متر و سابقۀ تمرین 4/5±4/12) پس از احراز شرایط به‌صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت نمودند. لازم‌به‌ذکر است که پژوهش با طرح متقاطع و به‌صورت دوسویه‌کور انجام گرفت و اطلاعات همودینامیک و انقباض‌پذیری قلب و عروق، ظرفیت هوازی و بی‌هوازی و قدرت آزمودنی‌ها به‌ترتیب به‌وسیلۀ کاردیواسکرین در حالت استراحتی‌، آزمون فزاینده بر روی نوارگردان همراه با دستگاه گاز آنالایزر، آزمون وینگیت بر روی دوچرخۀ مونارک و نیروسنج دست و تنه، قبل و بعد از مصرف مکمل و دارونما جمع‌آوری گردید. آزمودنی‌ها در گروه‌های تصادفی تعیین‌شدۀ مکمل و دارونما به‌مدت پنج روز و هر روز 20 گرم کراتین یا دارونما در چهار مرحله دریافت نموده و قبل و بعد از آن در آزمون فزاینده شرکت کردند. بین دو مرحلۀ مصرف کراتین یا دارونما نیز 10 روز فاصله برای پاکسازی در نظر گرفته شد. علاوه‌براین، تحلیل آماری نتایج با نرم‌افزار اس. پی. اس. اس و آزمون تحلیل واریانس دوطرفه با اندازه‌گیری‌های تکراری در سطح معناداری (05/0) انجام گرفت. نتایج نشان می‌دهد که مصرف کوتاه‌مدت مکمل کراتین بر حجم ضربه‏ای، برون‌ده قلبی، کار قلب چپ، مقاومت منظم عروقی، شاخص سرعت خروج خون، شاخص شتاب خروج خون، نسبت زمان سیستولیک، آستانۀ بی‌هوازی، اکسیژن مصرفی بیشینه، توان بیشینه و شاخص خستگی، تأثیرات مطلوب؛ اما غیرمعناداری دارد (P≤0.05)؛ بنابراین، مصرف کوتاه‌مدت مکمل کراتین بر عملکرد قلبی ـ عروقی و تنفسی ورزشکاراناثرات مطلوبی بر جای می‌گذارد. این امر بیانگر آن است که اثرات مطلوب مکمل کراتین در کوتاه‌مدت، احتمالاً ناشی از سازگاری‌های پیرامونی و غیرمرکزی می‌باشد.}, keywords_fa = {مصرف کوتاه‌مدت مکمل کراتین,دستگاه قلبی ـ عروقی,آمادگی هوازی,آمادگی بی‌هوازی}, url = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_961.html}, eprint = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_961_8a249c0abb48e0655a5c879a1e8e9961.pdf} } @article { author = {Bapiran, Mohsen and Rajabi, Hamid and Mmotamedi, Pezhman}, title = {The Effect of Intensity and Specificity of Muscle Pre-Activation on Maximum Force, Leg Velocity and Vertical Jump Performance in Trained Men}, journal = {Sport Physiology}, volume = {9}, number = {33}, pages = {37-50}, year = {2017}, publisher = {Sport Sciences Research Institute}, issn = {2322-164X}, eissn = {2476-7050}, doi = {10.22089/spj.2017.1711.1212}, abstract = {The purpose of this study was to determine the effect of intensity and specificity of muscle pre-activation on maximum force, leg velocity and vertical jump performance in athlete men. 13 athlete university students (weight: 70.61± 3.76 kg, age: 22.69± 1.75 years, and height: 174.84± 1.15cm) were selected. Subjects did exposure to five different protocols randomly in cross design method. Protocols were warming up alone, warming up and performing static half Squat movement with 60% and 90% of maximum force, warming up and performing vertical jump exercise with weighted vest that was 5% and 10% of one maximum repetition in each subject. The result by using analysis of variance (ANOVA) showed that vertical jump performance after performing protocol of 5% with weighted vest in comparison with warming up protocols was higher significantly (P=0.003). But in comparison to each two Protocols, despite apparent differences, no significant differences were found. In leg velocity Variable, results showed that performance after the performing Protocol of %5 and %10 weighted vest was significantly increased Compared with the warming up alone Protocol (P=0.02, P=0.04). In The maximum power variable, the results showed that the subjects' performance increased after performing each protocol and even after warming up protocol alone. In general, the results of this study showed that the using a special warm up (movement patterns) in the combine with the exercise intensity and load, cause significant increase in explosive performance}, keywords = {Post Activation Potentiation (PAP),Vertical Jump,Leg Velocity,Maximum Power,Exercise Characteristic}, title_fa = {اثر شدت و ویژگی پیش‌فعالی عضلانی بر حداکثر نیرو، سرعت پا و عملکرد پرش عمودی در مردان تمرین‌کرده}, abstract_fa = {هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثر شدت و ویژگی پیش‌فعالی عضلانی بر حداکثر نیرو، سرعت پا و عملکرد پرش عمودی در مردان تمرین‌کرده بود‌. بدین‌منظور، 13 نفر از دانشجویان ورزشکار (با میانگین وزنی 76/3±61/70 کیلوگرم، سن 75/69±1/22 سال و قد 15/1±84/174 سانتی‌متر) انتخاب شده و به‌طور متقاطع و کاملاً تصادفی در‌معرض پنج پروتکل متفاوت قرارگرفتند؛ این پروتکل‌ها عبارت بودند از: گرم‌کردن به‌تنهایی، گرم‌کردن و اجرای‌ نیم‌اسکات ایستا با شدت 60 و 90 درصد بیشینه و گرم‌کردن و اجرای پرش عمودی با‌ پنج و 10 درصد یک تکرار بیشینه توسط جلیقۀ وزنه. نتایج با استفاده از تحلیل واریانس ‌با اندازه‌گیری مکرر نشان می‌دهد که پرش عمودی به‌دنبال اجرای پروتکل پنج درصد جلیقۀ وزنه در‌مقایسه با پروتکل گرم‌کردن به‌تنهایی، به‌طور معناداری (86/10 درصد‌) افزایش یافته است (P=0.003)‌؛ اما در‌مقایسۀ دو‌به‌دوی پروتکل‌ها ‌‌تفاوت معناداری به‌لحاظ آماری مشاهده نمی‌شود. در ارتباط با عملکرد سرعت پا پس از اجرای پروتکل‌های پنج(97/10 درصد)و ده درصد (8/5 درصد)جلیقۀ وزنه نیز در‌مقایسه با پروتکل گرم‌کردن، افزایش معناداری (P=0.02, P=0.04) وجود دارد؛ اما در‌‌‌مقایسۀ دو‌به‌دو‌ی پروتکل‌ها تفاوت معناداری مشاهده نمی‌شود. شایان‌ذکر است که درمورد عملکرد حداکثر نیرو، افزایش معناداری از نظر آماری پس از اجرای پروتکل‌ها در‌مقایسه با پروتکل گرم‌کردن به‌چشم نمی‌خورد. یافته‌ها بیانگر آن است که به‌کارگیری ویژگی ‌الگوی حرکتی‌ در ترکیب با شدت و بار مناسب باعث افزایش عملکرد‌ توانی ـ سرعتی در‌مقایسه با سایر روش‌های گرم‌کردن می‌شود.}, keywords_fa = {نیرومندسازی پس‌فعالی‌‌,پرش عمودی,سرعت پا,حداکثر نیرو,ویژگی تمرین}, url = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_950.html}, eprint = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_950_95bf2ea8b2bc07f7a6669ee3ed927369.pdf} } @article { author = {Basereh, Aref and ebrahim, khosro and hovanloo, fariborz and dehghan, poone and khoramipour, keivan}, title = {Effect of blood flow restriction deal during isometric exercise on growth hormone and testosterone active males}, journal = {Sport Physiology}, volume = {9}, number = {33}, pages = {51-68}, year = {2017}, publisher = {Sport Sciences Research Institute}, issn = {2322-164X}, eissn = {2476-7050}, doi = {10.22089/spj.2017.924}, abstract = {The purpose of this study was to investigate the effect of the blood flow restriction deal (Kaatsu) during isometric exercise on growth hormone and testosterone in active males. 10 active males (1 to 3 times training per week, age: 23.8±2.32 years, BMI: 24.26±1.80 kg/m2) were participated in this study voluntarily. Subject’s ankle blood pressures were determined by color Doppler ultrasound. Then, subjects performed the study protocol that consisted of six 10-second isometric contractions with 60 seconds rest between each contraction with varying levels of external compression (0% (without compression), 70%, 100%, and 130% of systolic pressure). Blood samples were taken before, immediately after and 15 minute after exercise. Statistical analysis of data did not show significant difference (time × trial) between varying levels of external compression in growth hormone (GH), testosterone (T) and blood lactate (BL). GH, T and BL increased significantly (time) from pre to postexercise in the all varying levels of external compression (p<0.05), and except of T (p=0.074), GH and BL was increased significantly pre to 15 minute after exercise in all varying levels of external compression. On the basis of results, by increasing pressure of blood flow restriction the levels of GH and T increased further but there was no significant difference in the levels of GH and T between varying levels of external compression with the same intensity.}, keywords = {Isometric activity,Kaatsu,Electromyography activity,Muscle fatigue,Blood Flow Restriction,Lactate}, title_fa = {اثر میزان محدودیت جریان خون هنگام فعالیت‌ ایزومتریک بر غلظت هورمون‌ رشد و تستوسترون مردان فعال}, abstract_fa = {هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر میزان محدودیت جریان خون (کاآتسو) هنگام فعالیت‌ ایزومتریک بر غلظت هورمون‌ رشد و تستوسترون مردان فعالبود. این پژوهشازنوع مطالعاتنیمه‌تجربیبوده و 10 مرد فعال (دارای یک تا سه جلسه فعالیت در هفته، میانگین سنی 32/2±8/23 سال و شاخص تودۀ بدنی 80/1±26/24 کیلوگرم بر مترمربع) که سابقۀ انجام تمرین مقاومتی را داشتند، به‌صورت داوطلبانه در آن شرکت نمودند. ابتدا، فشار سیستولی پای آزمودنی‌ها به‌وسیلۀ دستگاه سونوگرافی داپلر رنگی تعیین گردید و سپس، آزمودنی‌ها پروتکل پژوهش را که شش انقباض ایزومتریک 10 ثانیه‌ای با بار 65 درصد و حداکثر انقباض ارادی با 60 ثانیه استراحت بین هر انقباض و با چند فشار مختلف محدودیت جریان خون (صفر (بدون فشار)، 70، 100 و 130 درصد فشار سیستولی پا) بود، اجرا کردند. لازم‌به‌ذکر است که نمونه‌های خون پیش از فعالیت، بلافاصله پس از فعالیت و 15 دقیقه پس‌ازآن گرفته شد. نتایج تحلیل داده‌ها تعامل معناداری را در هورمون رشد، تستوسترون و لاکتات بین فشارهای مختلف محدودیت جریان خون (جلسه‌×‌زمان)‌ نشان نمی‌دهد (P>0.05). علاوه‌براین، نتایج حاکی از آن است که میزان هورمون رشد، تستوسترون و لاکتات بلافاصله پس از فعالیت نسبت به‌پیش از آن در تمامی فشار‌های محدودیت جریان خون افزایش‌یافته است (P<0.05)؛ اما به‌جز هورمون تستوسترون (P=0.074)، میزان هورمون رشد و لاکتات در 15 دقیقه پس از فعالیت نسبت به‌پیش از آن در تمامی فشارهای محدودیت جریان خون معنادار می‌باشد (P<0.05). می‌توان گفت باوجوداینکه با افزایش فشار محدودیت جریان خون، میزان هورمون‌های رشد و تستوسترون افزایش‌یافته است؛ اما تفاوت معنادار در مقدار هورمون‌های تستوسترون و رشد بین فعالیت با فشارهای مختلف محدودیت جریان خون در یک شدت برابر مشاهده نمی‌شود.}, keywords_fa = {فعالیت ایزومتریک,کاآتسو,هورمون رشد,تستوسترون,محدودیت جریان خون}, url = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_924.html}, eprint = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_924_20afe2ceea4503c90ce8314669e33665.pdf} } @article { author = {Zarei, Mehdi and Hamedinia, Mohamadreza and Haghighi, Amirhossein and Amini, Sara}, title = {Effects of Three Combined Aerobic-Resistance Exercise Training Protocols with Different Intensities on Adiponectin, Retinol Binding Protein 4 and Lipid Profile in Men with Type 2 Diabetes}, journal = {Sport Physiology}, volume = {9}, number = {33}, pages = {69-84}, year = {2017}, publisher = {Sport Sciences Research Institute}, issn = {2322-164X}, eissn = {2476-7050}, doi = {10.22089/spj.2017.1830.1230}, abstract = {The purpose of this study was to compare effects of three combined aerobic-resistance exercise training protocols with different intensities on adiponectin, retinol binding protein4 and lipid profile in men with type 2diabetes. 43male patients with type2 diabetes were randomly divided into 4groups (three combined aerobic-resistance exercise training groups 1 (Age 47.3±9.0, Weight 77.1±9.1, BMI 26.6±3/5), 2 (Age 45.6±8.3, Weight 80.6±8.7, BMI 26.9±1.8), 3 (Age 47.0±5.9, Weight 82.9±11.7, BMI 28.0±2.9) and control (Age 46.1±9.2, Weight 84.4±10.3, BMI 28.2±2.4)). Training groups performed combined aerobic-resistance exercises for 12 weeks, 3 times a week with given intensities )group 1: resistance 50-60% one repetition maximum- aerobic 70-80% maximum heart rate, group 2: resistance 60-70% one repetition maximum- aerobic 60-70%  maximum heart rate and group 3: resistance 70-80% one repetition maximum- aerobic 50-60% maximum heart rate). The blood sampling to determine the levels of adiponectin, retinol binding protein 4 and lipid profile before and after 12weeks, were conducted. Data were analyzed using analysis of covariance. Retinol binding protein 4 levels significantly decreased in 2 and 3 combined training groups compared with control group (P<0.05). Triglyceride levels was significantly decreased in all training groups (P<0.05). No significant difference were observed between groups in body weight, Body mass index, fat mass, adiponectin, cholesterol, High Density Lipoprotein Cholesterol and Low Density Lipoprotein-Cholesterol. 12weeks of combined aerobic-resistance exercise training protocols with different intensities has no significant effect on adiponectin and anthropometric indices. But, two combined exercise training protocols of group 2and 3 through decreasing retinol binding protein 4 and triglyceride levels could be helpful on improvement of metabolic disorders in patient with type 2 diabetes. }, keywords = {type 2 diabetes,Aerobic Resistance Training,adiponectin,Retinol Binding Protein 4}, title_fa = {تأثیر سه برنامة تمرین ترکیبی هوازی مقاومتی با شدت‌های مختلف بر سطوح آدیپونکتین، پروتئین متصل به رتینول چهار و نیم‌رخ لیپیدی در مردان مبتلا به دیابت نوع دو}, abstract_fa = {پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر سه برنامة تمرین ترکیبی هوازی ـ مقاومتی با شدت‌های مختلف بر سطوح آدیپونکتین، پروتئین متصل به رتینول چهار و نیم‌رخ لیپیدی در مردان مبتلا به دیابت نوع دو انجام گرفت. بدین‌منظور، 43 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو به‌صورت تصادفی درچهار گروه (سه گروه تمرین ترکیبی یک (سن0/3±9/47، وزن1/1±9/77 و شاخص تودة بدنی 5/3±3/26)؛ دو (سن 3/6±8/45، وزن 7/6±8/80 و شاخص تودة بدنی 8/1±9/26)؛ سه (سن 9/0±5/47، وزن 7/11±9/82 و شاخص تودة بدنی 9/2±0/28) و گروه کنترل (سن 2/1±9/46، وزن 3/4±10/84 و شاخص تودة بدنی4/2±2/28) تقسیم شدند و گروه‌های تمرینی، تمرین ترکیبی هوازی ـ مقاومتی را به‌مدت12 هفته و با شدت‌های مشخص (گروه یک: مقاومتی60-50 درصدیک ‌تکرار ‌بیشینه، هوازی80-70 درصد ضربان قلب بیشینه؛ گروه دو: مقاومتی70-60 درصد یک‌ تکرار‌ بیشینه، هوازی70-60 درصد ضربان قلب بیشینه؛ گروه سه: مقاومتی80-70 درصدیک ‌تکرار ‌بیشینه، هوازی60-50 درصد ضربان قلب بیشینه)اجرا نمودند. جهت انجام پژوهش، فرایند خونگیری به‌منظور تعیین سطوح آدیپونکتین، پروتئین متصل به رتینول چهار و نیم‌رخ لیپیدی، قبل و پس از 12 هفته انجام گرفت و داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تجزیه‌و‌تحلیل شد.نتایج نشان می‌دهد که سطوح پروتئین متصل به رتینول چهار در گروه دو و سۀ تمرین ترکیبی نسبت به گروه کنترل به‌طور معناداری کاهش یافته است (P<0.05). مقادیر تری‌گلیسرید نیز در هر سه گروه تمرینی نسبت به گروه‌ کنترل به‌طور معنا‌داری کاهش را نشان می‌دهد (P<0.05). شایان‌ذکر است که برمبنای نتایج،تفاوت معناداری در وزن، شاخص تودة بدنی، درصد چربی، سطوح آدیپونکتین، کلسترول تام،لیپوپروتئین کلسترول با چگالی بالا و لیپوپروتئین کلسترول با چگالی پایین بین گروه‌ها مشاهده نمی‌‌شود و 12 هفته تمرین ترکیبی با شدت‌های مختلف، تأثیری بر شاخص‌های آنتروپومتریک و آدیپونکتین بیماران مبتلا به دیابت نوع دو نداشته است. با‌این‌حال، می‌توان گفت که دو برنامة تمرین ترکیبی گروه دو و سه به‌واسطۀ کاهش سطوح پروتئین متصل به رتینول چهار و تری‌گلیسرید می‌تواند در بهبود اختلالات متابولیکی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مفید باشد.  }, keywords_fa = {دیابت نوع دو,تمرین هوازی مقاومتی,آدیپونکتین,پروتئین متصل به رتینول چهار}, url = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_948.html}, eprint = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_948_bcff23fe9f58a846a5f9b270da312b1d.pdf} } @article { author = {Gorzi, Ali and Ghanbari, Nser}, title = {The effect of folate supplementation during 10 weeks of resistance training on serum and stomach level of ghrelin and serum level of insulin in male Wistar rats}, journal = {Sport Physiology}, volume = {9}, number = {33}, pages = {85-100}, year = {2017}, publisher = {Sport Sciences Research Institute}, issn = {2322-164X}, eissn = {2476-7050}, doi = {10.22089/spj.2017.925}, abstract = {The purpose of this study was to investigate the effect of folate supplementation during 10 weeks of resistance training on serum and stomach level of ghrelin and serum level of insulin in male Wistar rats. Thirty two male Wistar rats (8 weeks old, 204.4±18.2 g.BW) after 1 week familiarization and based on their weights, were randomly divided into four equal groups (8 rats in each group): control, folate supplementation, resistance training, resistance+supplementation groups. Training groups carried out 10 weeks (5 session/week) of resistance training on 1 meter height ladder (divided by 26 stairs) with load corresponding to 30℅ of their body weight (suspended from tail) at the first week and was gradually increased to 250℅ at the last week. Supplementation was conducted by dissolving 10 mg folic acid in per liter of consumed water. Serum concentrations of ghrelin and insulin and stomach concentrations of ghrelin were assessed using ELISA method. The results showed that serum level of ghrelin in resistance group decreased significantly in compare with control (P=0.002), supplementation (P=0.001) and resistance+supplementation (P=0.017) groups. Also the ghrelin of stomach increased significantly in resistance+supplementation group in compare with control (P=0.014) and resistance (P=0.017) groups. There was no significant differences between 4 groups in serum insulin (P=0.673). Based on our results, folate supplementation during resistance training increases the ghrelin of stomach or at least prevents from decreases the serum ghrelin.}, keywords = {High Intensity Resistance Training,Folate Supplementation,Ghrelin,Insulin,Appetite}, title_fa = {اثر مصرف مکمل فولات ‌طی 10 هفته تمرین مقاومتی بر گرلین معده و سرم و انسولین سرم موش‌های صحرایی نر ویستار}, abstract_fa = {هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر مصرف مکمل فولات ‌طی 10 هفته تمرین مقاومتی بر گرلین معده، سرم و انسولین سرم موش‌های صحرایی نر ویستار بود. بدین‌منظور، 32 سر موش صحرایی نر ویستار با سن هشت هفته و وزن 2/18±4/204 گرم، پس از یک هفته آشناسازی به‌صورت تصادفی (بر‌حسب وزن بدن) به چهار گروه مساوی (هشت سر در هر گروه) کنترل، مکمل، تمرین مقاومتی و تمرین مقاومتی+ مکمل‌ تقسیم شدند. گروه‌های تمرینی به‌مدت 10 هفته(پنج جلسه در هفته) تمرین مقاومتی را بر روی نردبان(دارای 26 پله) با وزنه‌ای معادل 30 درصد وزن بدن خودآغاز نمودند که وزن آن تا هفتۀ آخر به‌تدریج به 250 درصد وزن بدن آن‌ها رسید. قابل‌ذکر است که مکمل‌دهی به‌صورت 10 میلی‌گرم اسیدفولیک محلول در هر لیتر آب مصرفی انجام شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسة تمرینی، موش‌ها بی‌هوش گشتند، تشریح شدند و نمونه‌های معده و سرم آن‌ها جمع‌آوری گردید. علاوه‌براین میزان گرلین، انسولین سرم و گرلین معدۀ آن‌ها به‌وسیلۀ کیت الایزا اندازه‌گیری گشت و با روش‌های آماری آنووا و کروسکال والیس تجزیه‌‌و‌تحلیل گردید (0.05>P). نتایج نشان می‌دهد که گرلین سرم در گروه تمرین مقاومتی در‌مقایسه با گروه‌های کنترل (P=0.002)، مکمل (P=0.001) و مقاومتی+ مکمل (P=0.017) به‌طور معناداری کاهش یافته است. مصرف فولات نیز موجب افزایش معنادار در گروه مقاومتی+ مکمل در‌مقایسه با گروه کنترل (P=0.014) و تمرین مقاومتی (P=0.017) شده است. در غلظت انسولین سرم گروه‌های چهارگانه نیز تفاوت معناداری مشاهده نمی‌شود (P=0.673). بر‌اساس یافته‌ها‌، مصرف فولات در طول تمرینات مقاومتی، گرلین معده را افزایش داده و یا حداقل از کاهش آن در سرم جلوگیری می‌نماید.}, keywords_fa = {تمرین مقاومتی شدید,مکمل فولات,گرلین,انسولین,اشتها}, url = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_925.html}, eprint = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_925_e7543cc554155b5dbb35779422882faa.pdf} } @article { author = {Kazemi, Nasibeh and KOrdi, Mohammad Reza and Noori, Reza and Kasraeian, Maryam}, title = {Effect of Aerobic and Resistance Training on Resistin & Insulin Levels in Women with Gestational Diabetes}, journal = {Sport Physiology}, volume = {9}, number = {33}, pages = {101-114}, year = {2017}, publisher = {Sport Sciences Research Institute}, issn = {2322-164X}, eissn = {2476-7050}, doi = {10.22089/spj.2017.1929.1246}, abstract = {The purpose of study was to determine the effect of aerobic and resistance training on resistin, fasting blood sugar, insulin and insulin resistance in women with gestational diabetes mellitus. For this purpose, 34 women with gestational diabetes voluntarily participated which were selected from the available sampling pool. The subjects were simple random assigned in 3 groups. 12 subjects (age 28.92 ± 3.60 years) participated in an aerobic training group (3 days/week, 30-45 min/day, 50-70%maximum heart rate), 11subject (age 30.27 ± 4.14 years) participated in a resistance training group (3 days/week, 2-3 set of 15 repetition, 50-70%maximum heart rate and Rating of perceived exertion), and 11 subjects (age 29.18 ± 4.23 years) were in control group who did not participate in any exercise program during the study period. Blood samples were collected in the pre-test and post-test to assess the level of blood sugar, insulin and resistin. ELISA method was used to measure resistin. Paired samples T Test results showed that resistance training leads to significant decrease in fasting blood sugar (P=0.012) and insignificant reduction in aerobic group (P=0.31), in training groups was observed insignificant changes in resistin, insulin levels, insulin resistance and insulin sensitivity. The results of covariance analysis indicated a significant difference in decreased insulin resistance index (P=0.008) and increased insulin plasma levels (P=0.031), and insulin sensitivity between groups. While variance analysis did not show significant difference in resistin levels in groups. It seems likely resistance training is more effective in compression to aerobic training in reducing fasting glucose levels and insulin resistance in women with gestational diabetes.}, keywords = {Aerobic Training,Resistance Training,Resistin,Fasting Blood Sugar,Insulin Resistance,Gestational Diabetes}, title_fa = {تأثیر دو نوع برنامۀ تمرینی هوازی و مقاومتی بر سطح‌ انسولین‌‌ و رزیستین زنان مبتلا به دیابت بارداری}, abstract_fa = {پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر برنامۀ تمرینی هوازی و مقاومتی بر سطح رزیستین، قند‌خون ناشتا، انسولین‌ و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت بارداری انجام شد. بدین‌منظور، 34 نفر از زنان مبتلا به دیابت بارداری‌ به‌صورت در‌دسترس انتخاب شدند و به‌طور تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. 12 آزمودنی‌ (‌با میانگین سنی 60/2±39/28 سال) در گروه تمرین هوازی در آب (سه جلسه در هفته، 45ـ30 دقیقه در روز، با شدت 50 تا 70 درصد ضربان قلب بیشینه)، 11 آزمودنی‌ (‌با میانگین سنی 14/7±42/30 سال) در گروه تمرین مقاومتی (سه جلسه در هفته، به‌صورت دو تا سه ست، 15 تکرار، با شدت 50 تا 70 درصد ضربان قلب بیشینه و میزان درک تلاش) شرکت کردند و 11‌ نفر (‌با میانگین سنی 23/4±18/29 سال) نیز درقالب گروه کنترل در طول دورۀ پژوهش هیچ‌گونه فعالیت بدنی نداشتند. در مرحلۀ پیش‌آزمون و پس‌آزمون جهت برآورد میزان سطح قند‌خون، انسولین و رزیستین، خون‌گیری به‌عمل آمد و جهت اندازه‌گیری میزان رزیستین از روش الایزا استفاده شد. ‌نتایج آزمون تی ‌زوجی، کاهش معناداری را در قند‌خون ناشتا در گروه مقاومتی (P=0.012) و کاهش غیر‌معناداری را در گروه هوازی (P=0.31) نشان می‌دهد. در سطح رزیستین، انسولین، مقاومت به انسولین و حساسیت به انسولین نیز در گروه‌های تمرینی تغییرات غیر‌معناداری مشاهده شد. علاوه‌براین، نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشانگر تفاوت معنادار‌ در کاهش شاخص مقاومت به انسولین (P=0.008) و افزایش سطوح پلاسمایی انسولین (P=0.031) و حساسیت به انسولین‌‌در بین گروه‌ها بود؛ در‌حالی‌که تحلیل واریانس، تفاوت معناداری را در سطوح رزیستین گروه‌ها نشان نداد. به‌نظر می‌رسد‌ (احتمالاً) تمرینات مقاومتی در‌مقایسه با تمرینات‌ هوازی در کاهش سطح گلوکز ناشتا‌ و مقاومت به انسولین در زنان مبتلا به دیابت بارداری مؤثرتر می‌باشند.}, keywords_fa = {تمرین هوازی,تمرین مقاومتی,رزیستین,قند‌خون ناشتا‌,مقاومت به انسولین‌,دیابت بارداری}, url = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_956.html}, eprint = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_956_9188abb9df1801f4e984f337b8bcc08e.pdf} } @article { author = {Peiro, Zahra and Parnow, Abdolhossein and Sari Aslani, Payam and Eslami, Rasoul}, title = {The Influence of High Intensity Aerobic Training on Migraine Indices and Quality of Life Improvement in Women with Migraine Disorder}, journal = {Sport Physiology}, volume = {9}, number = {33}, pages = {115-130}, year = {2017}, publisher = {Sport Sciences Research Institute}, issn = {2322-164X}, eissn = {2476-7050}, doi = {10.22089/spj.2017.1922.1245}, abstract = {This study aimed to investigate the influence of high intensity aerobic training on migraine indexes and quality of life improvement in women with migraine disorder. This semi-experimental study with tow pretest-posttest groups (control (n=9) and high intensity aerobic training (n=9)) and randomized sampling have been done in women with migraine disorder with a mean age (22.8± 2.5), the mean BMI (20.40 ± 2.8) and %BF (22.41 ± 6.01). High intensity aerobic training protocol (15-17 Borg RPE Scale) consisted of 8 weeks/ 3session per week/ and 30 minutes per session. Migraine indices (frequency, duration, and intensity) were assessed during one month pre- and post via headache daily records questionnaire as well as the quality of life (HIT-6 questionnaire) and Vo2max (Strand bike Monark E839, Sweden) were assessed at 48 hours pre-and post of training program. The data using ANCOVA and LSD was analyzed. With considering pretests data, there was a significant difference between groups in posttests (P<0.001). Data analysis, moreover, showed that high intensity aerobic training resulted in a significant decrease in the intensity (P<0.05). Frequency (P<0.001) and duration (P<0.05) of headache attacks and improved quality of life (P<0.001) and increased aerobic fitness (P<0.001). High intensity aerobic training, probably can be considered as a non-pharmaceutical treatment approach with positive affecting on migraine indices, quality of life, and improving of aerobic fitness in people with migraine. }, keywords = {High Intensity Aerobic Training,Women,Migraine,Headache}, title_fa = {تأثیر تمرین هوازی شدید بر شاخص‌های میگرنی و بهبود کیفیت زندگی در زنان مبتلا به میگرن}, abstract_fa = {پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر تمرین هوازی با شدت بالا بر شاخص‌های میگرنی و بهبود کیفیت زندگی در زنان مبتلا به میگرن با طرح دو گروه پیش‌آزمون و پس‌آزمون (گروه گواه (9=n‌)) و گروه تمرین هوازی با شدت بالا (9=n)‌ و با نمونه‌گیری تصادفی در میان بیماران زن میگرنی (میانگین سنی 5/2±8/22 سال، میانگین شاخص توده بدنی (8/40±2/20 و میانگین درصد چربی 01/6±41/22 درصد) انجام گرفت. پروتکل تمرین استقامتی دویدن با شدت بالا (17-15 مقیاس درک فشار بورگ) شامل هشت هفته تمرین به‌صورت سه جلسه در هفته و هر جلسه به‌مدت 30 دقیقه بود. لازم‌ به ‌ذکر است که یک ماه قبل و بعد از پروتکل تمرین، شاخص‌های میگرنی (تکرار، مدت و شدت حملات) ‌توسط پرسش‌نامه‌ (ثبت سردردهای روزانه) بررسی گردید و 48 ساعت قبل و بعد از پروتکل تمرین نیز کیفیت زندگی و آمادگی هوازی ارزیابی شد. تجزیه‌و‌تحلیل آماری داده‌ها نیز با استفاده از روش آماری آنالیز کوواریانس و آزمون تعقیبی ال.اس.دی انجام گرفت. با در‌نظر‌گرفتن مقادیر پیش‌آزمون، تفاوت معناداری در پس‌آزمون بین دو گروه مورد‌آزمایش مشاهده نمی‌شود (0.001>P) نتایج حاکی از آن است که تمرین هوازی با شدت بالا موجب کاهش معنادار شدت(0.05>P)، تعداد (0.001>P) و مدت (0.05>P) حملات سردرد و بهبود کیفیت زندگی (0.001>P) و نیز افزایش آمادگی هوازی (0.001>P) شده است. به‌طورکلی، تمرین هوازی با شدت بالا با تأثیر مثبت بر شاخص‌های میگرنی، کیفیت زندگی و بهبود آمادگی هوازی (احتمالاً) می‌تواند به‌عنوان یک رویکرد درمانی غیردارویی برای بیماران میگرنی در نظر گرفته شود. }, keywords_fa = {تمرین هوازی شدید,‌ زنان,میگرن,سردرد}, url = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_962.html}, eprint = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_962_277c8c38994e938f2771722b90d4eab7.pdf} } @article { author = {zarekarizak, sara and Kashef, Majid and Gaeini, Abbas Ali and نجاتیان, مصطفی}, title = {The Comparison of Eight Weeks Interval and Continuous Training on PRO-BNP/ CORIN System in Coronary Artery Disease Patients after CABG Surgery}, journal = {Sport Physiology}, volume = {9}, number = {33}, pages = {131-152}, year = {2017}, publisher = {Sport Sciences Research Institute}, issn = {2322-164X}, eissn = {2476-7050}, doi = {10.22089/spj.2017.1946.1249}, abstract = {The purpose of this study was the comparison effect of eight weeks continuous and interval training on PRO- BNP/CORIN system in coronary artery disease patients after CABG surgery.Methodology: 36 patients were selected purposive (27 men and 9 women with mean of age 60.32±5.81 year, height 164.64 ± 9.25 cm, weight 73.86±14.23 kg, fat 32.30±4.28, SBP 142.67± 6.49 , DBP 84.5±5.16 mmhg in seated position at rest situation and functional capacity of 7.08±2.49 METs) and then divided randomly into three groups: control (C) group (without training program) aerobic continuous (AC) training and aerobic interval (AI) training (exercise training program was performed 3 day/week for 8 weeks) with intensities 65% to 80% and 80% to 95% of reserve heart rate in order. 48 hours before the first session of training program and after the final training session blood samples were collected. wilcoxin and kruskal wallis tests were used for analyzing data. Results indicate that PRO-BNP is increased, CORIN is decreased and BNP also is decreased significantly in (C) group (P=0.005,0.012,0.003). In both (AC) and (AI) groups, PRO-BNP is decreased, CORIN is increased and BNP also is decreased but these variations was significant only in AI group (P=0.005,0.002,0.002). Between group analyze also indicated that there is significant difference between groups in variation of PRO-BNP, CORIN and BNP (P≤0.001). Conclusion: (AI) training in contrast of (AC) training is more effective in PRO-BNP/­­CORIN system development after CABG.}, keywords = {continuous training,Interval Training,PRO-BNP/CORIN System,CABG Surgery}, title_fa = {مقایسۀ هشت هفته تمرینات تداومی و تناوبی بر دستگاه PRO-BNP/CORIN در بیماران شریان کرونر قلبی پس از عمل جراحی CABG}, abstract_fa = {هدف از پژوهش حاضر، مقایسۀ اثر هشت هفته تمرین تداومی و تناوبی بر دستگاه پرو-بی‌ان‌پی/کورین در بیماران قلبی پس از عمل جراحی پیوند شریان کرونر بود. بدین ‌منظور، 36 بیمار (27 مرد و نه زن) (با میانگین سنی 81/5±32/60 سال، قد 25/9±64/164 سانتی‌‌متر، وزن 23/14±‌86/73 کیلو‌گرم، میزان چربی زیر‌پوستی 28/4±30/32 درصد، میزان فشار خون استراحتی اندازه‌گیری‌ شده د‌ر حالت نشسته به ‌ترتیب سیستولی49/6±‌67/142 و دیاستولی 16/5‌±50/84 میلی‌‌متر جیوه و ظرفیت عملکردی 49/2‌±8/7مت) هدفمند انتخاب شدند و سپس، به‌‌صورت تصادفی در سه گروه کنترل (‌بدون انجام برنامۀ تمرینی)، تمرینات تداومی و تناوبی (سه جلسه تمرین در هفته‌ به ‌مدت هشت هفته) با شدت‌‌های به‌‌ترتیب 65 تا 80 درصد و 80 تا 95 درصد ضربان قلب ذخیره جای‌‌گذاری شدند. نمونه‌‌گیری خونی نیز 48 ساعت قبل و بعد از دورۀ تمرینی انجام شد. پس از تعیین غیر‌طبیعی ‌بودن توزیع داده‌‌ها از طریق آزمون شاپیروـویلک، از آزمون‌‌های ویلکاکسون و کروسکال والیس جهت تجزیه‌ و‌ تحلیل نتایج استفاده شد. نتایج نشان داد که در گروه کنترل، پرو-بی‌ان‌پی افزایش یافته و کورین و بی‌ان‌پی کاهش معناداری داشته‌‌اند (P=0.005,0.012,0.00). همچنین، در هر دو گروه تمرین تداومی و تناوبی، پرو-بی‌ان‌پی و بی‌ان‌پی کاهش و کورین افزایش یافته‌‌اند؛ اما این تغییرات تنها در گروه تمرین تناوبی معنادار بودند (P=0.005,0.002,0.002) علاوه‌ بر این، تفاوت بین‌‌گروهی این تغییرات نیز ‌معنادار بود(P≤0.001). به‌‌طور‌کلی، ‌تمرین تناوبی در ‌مقایسه با تمرین تداومی باعث بهبود بیشتر دستگاه پرو-بی‌ان‌پی/کورین پس از عمل جراحی پیوند شریان کرونر می‌‌شود.}, keywords_fa = {تمرین تناوبی‌,تمرین تداومی,دستگاه PRO-BNP/CORIN‌,عمل جراحی ‌CABG}, url = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_959.html}, eprint = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_959_1a2f83663903e91517495c9d185c9375.pdf} } @article { author = {Dashti, Habibollah and Bolboli, Lotfali and Siahkuhian, Marefat}, title = {The Comparison of 2 and 4 Weeks of CoQ10 Supplementation on the Ventilator Threshold and Respiratory Compensation Point in Young Male Endurance Athletes}, journal = {Sport Physiology}, volume = {9}, number = {33}, pages = {153-168}, year = {2017}, publisher = {Sport Sciences Research Institute}, issn = {2322-164X}, eissn = {2476-7050}, doi = {10.22089/spj.2017.957}, abstract = {The aim of this semi-experimental study was to examine the effects of 2 and 4 weeks of CoQ10 supplementation on the ventilator threshold and respiratory compensation point in Young male endurance athletes. Fourteen (22.4±1/2 y, 12.5±4.4 fat percent, 53.3±2.7 ml.kg-1.min-1) young male athletes randomly were divided into two equal groups (n=7). In a double-blind four weeks study, experimental group and control group consumed 60 mg/daily CoQ10 and dextrose, respectively. Two groups performed Iliev GXT on the treadmill to measure ventilator threshold (VT) and respiratory compensation point (RCP) on the 1, 14 and 28 days. Respiratory gases collected automatically through the gas analyzer breath by breath and VO2, VCO2 and VE recorded. VO2 equivalent to VT and RCP automatically calculated at 15s intervals. Analysis of variance and Bonferroni post hoc test (within group), independent t test (between groups) have been used (P<0.05). The results showed that; mean VO2 equivalent to VT and RCP in Q10 group had a significant increase but there was no significant difference between two groups (P>0.05). In none of the groups, RCP hadn’t a significant difference in three stages (F(2,12)=1.19, P=0.34). Therefore, supplementation with 60 mg/d CoQ10 for either 2 or 4 weeks had no significant effects on the ventilator threshold (VT) and respiratory compensation threshold (RCP) in young male endurance athletes.}, keywords = {Ventilator Threshold,Respiratory Compensation Point,CoQ10 Supplementation}, title_fa = {مقایسۀ دو و چهار هفته مکمل‌یاری کوآنزیم Q10 بر آستانۀ تهویه و آستانۀ تنفسی جبرانی ورزشکاران استقامتی مرد جوان}, abstract_fa = {هدف از این پژوهش نیمه‌تجربی، تعیین تأثیر دو و چهار هفته مکمل‌یاری کوآنزیم Q10 بر آستانۀ تهویه (VT) و آستانۀ تنفسی جبرانی (RCP) ورزشکاران استقامتی مرد جوان بود. جهت انجام پژوهش، 14 مرد جوان ورزشکار (با میانگین سنی 2/1±4/22 سال، درصد چربی 4/4±5/12‌ و توان هوازی 7/2±3/53 میلی‌لیتر/ کیلوگرم/ دقیقه) به‌طور تصادفی در دو گروه مساوی (هفت نفره) قرار گرفته و در یک پژوهش دوسویه‌کور به‌مدت چهار هفته، کوآنزیم Q10 (گروه مکمل) و دکستروز (گروه کنترل) را به‌مقدار 60 میلی‌گرم در روز به‌صورت کپسول مصرف نمودند. درادامه، دو گروه به‌منظور تعیین آستانۀ تهویه و آستانۀ تنفسی جبرانی، آزمون بیشینۀ فزایندۀ ایلیف را در روزهای اول، چهاردهم و بیست و هشتم بر روی نوارگردان انجام دادند. شایان‌ذکر است که گازهای تنفسی با استفاده از دستگاه گازآنالیزور نفس به نفس جمع‌آوری گردید و مقادیر VO2، VCO2 و VE اندازه‌گیری شد. اکسیژن معادل با آستانۀ تهویه و آستانۀ تنفسی جبرانی نیز در فواصل زمانی 15 ثانیه‌ای برآورد گردید. همچنین، به‌منظور مقایسۀ متغیرها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر، آزمون تعقیبی بونفرنی (درون‌گروهی) و تی مستقل (بین گروهی) استفاده شد (P<0.05). نتایج نشان می‌دهد که در گروه کوآنزیم Q10، میانگین اکسیژن مصرفی معادل با آستانۀ تهویه و VO2max افزایش معناداری داشته است؛ اما این افزایش نسبت به گروه کنترل اختلاف معنا‌داری ندارد(P>0.05). علاوه‌براین، در هیچ‌یک از گروه‌ها، آستانۀ تنفسی جبرانی در سه مرحلۀ زمانی اختلاف معناداری را نشان نمی‌دهد (0.34=P,1.19=(2,12)F). به‌طورکلی، مکمل‌یاری کوآنزیم Q10 به‌مدت دو و چهار هفته، تأثیر معناداری بر آستانۀ تهویه و آستانۀ تنفسی جبرانی مردان جوان ورزشکار نداشته است؛ در نتیجه، مکمل‌یاری کوآنزیم Q10 به‌مقدار 60 میلی‌گرم در روز به‌مدت دو و چهار هفته، تأثیری بر آستانۀ تهویه و آستانۀ تنفسی جبرانی ورزشکاران استقامتی مرد جوان ندارد.}, keywords_fa = {آستانۀ تهویه,آستانۀ تنفسی جبرانی,مکمل‌یاری کوآنزیم Q10}, url = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_957.html}, eprint = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_957_0aedef9c763b06992ad11d1575e3aef6.pdf} } @article { author = {Noorshahi, Maryam and Rezai, Rasool and Aghajan, Sajjad and Salehpoor, Mojtaba and Khodagholi, Fariba}, title = {Effect of L-Arginine supplementation on nAchR response in skeletal muscles to exhaustive acute exercise in old rats}, journal = {Sport Physiology}, volume = {9}, number = {33}, pages = {169-184}, year = {2017}, publisher = {Sport Sciences Research Institute}, issn = {2322-164X}, eissn = {2476-7050}, doi = {10.22089/spj.2017.946}, abstract = {The purpose of this study was to investigate the effect of L-arginine supplementation on the nAchR response in hind limb of old male rats after exhaustive acute exercise. For this purpose, 32 Wistar rats (age: 22 months, weight: 380±20gr) were selected. After one week of familiarization with laboratory environment, they were randomly divided into four groups consisted of:1) L-arginine supplement with one session of exhaustive endurance exercise, 2) L-arginine supplement 3) exercise and 4) control group. For the supplementation groups, they consumed water containing 2.5% L-arginine for two weeks. In the exercise day, the training groups performed an exhaustive running with 30 meter per minute speed and 5-degree incline, equivalent to approximately 75-80% of their VO2max. Immediately and four hours after exercise they anesthesia and sampling was performed from EDL and Soleus muscles. Then, for statistical analysis of the data's, the one-way ANOVA was used. data of this study illustrate that nAchR level in L-arginine supplement, significantly was higher than control group in EDL and Soleus muscles (p< 0/001). And also nAchR level in L-arginine supplement with exercise and exercise group was increased significantly four hours after exhaustive exercise than control group in EDL and Soleus muscles (p< 0/001). The result showed that L-arginine supplementation with exercise increased of nAchR levels in old rat. It seems L-arginine supplementation with exercise can be an appropriate approach to decrease Sarcopenia with effect on nAchR level in old aged people.}, keywords = {Nicotinic acetylcholine receptor,L Arginine,Exhaustive Acute Exercise}, title_fa = {تأثیر یک دوره مکمل‌دهی ال‌آرژنین بر پاسخ گیرندۀ نیکوتینی استیل کولین عضلۀ اسکلتی موش‌های صحرایی نر سالمند به فعالیت حاد وامانده‌ساز}, abstract_fa = {هدف از انجام این پژوهش، بررسی تأثیر یک دوره مکمل‌دهی ال‌آرژنین بر پاسخ گیرندۀ نیکوتینی استیل کولین بافت عضلات اندام عقبی موش‌های صحرایی سالمند به فعالیت حاد وامانده‌ساز بود. بدین‌منظور، 32 سر موش نر نژاد ویستار (22ماهه،20±380 گرم) آزمودنی‌های این پژوهش را تشکیل دادند و به‌طور تصادفی به چهار گروه‌ مکمل ال‌آرژنین همراه با فعالیت استقامتی وامانده‌ساز بلافاصله‌،‌ مکمل ال‌آرژنین بلافاصله،‌ ورزش و ‌‌کنترل تقسیم شدند. قابل‌ذکر است که موش‌های گروه مکمل به‌مدت دو هفته، آب حاوی 5/2 درصد ال‌آرژنین را مصرف نمودند. ‌در روز فعالیت ورزشی، رت‌های گروه ورزش در شرایط فعالیت وامانده‌ساز با سرعت 30 متر در دقیقه و شیب پنج درجه، معادل 80ـ75‌ درصد حداکثر اکسیژن مصرفی فعالیت کردند. سپس، حیوانات بلافاصله و چهار ساعت بعد از فعالیت استقامتی وامانده‌ساز بی‌هوش شدند و نمونه‌گیری از بافت عضلۀ بازکنندۀ دراز انگشتان پا و نعلی صورت گرفت. جهت بررسی داده‌ها نیز از تحلیل واریانس یک‌سویه استفاده گردید. نتایج نشان می‌دهد که میزان پروتئین گیرندۀ نیکوتینی استیل کولین عضلۀ نعلی و بازکنندۀ دراز انگشتان در گروه‌های ال‌آرژنین بلافاصله، به‌طور معناداری بیشتر از گروه کنترل می‌باشد (0.001>‌P). میزان پروتئین گیرندۀ نیکوتینی استیل کولین عضلۀ نعلی و بازکنندۀ دراز انگشتان نیز در گروه‌های فعالیت وامانده‌ساز چهار ساعت بعد و گروه ال‌آرژنین به‌همراه فعالیت وامانده‌ساز چهار ساعت بعد، به‌طور معناداری بیشتر از گروه کنترل است (0.001>P). به‌نظر می‌رسد مکمل‌دهی ال‌آرژنین به‌همراه فعالیت استقامتی می‌واند روش مناسبی برای کاهش سارکوپنیا با اثر‌گذاری بر میزان پروتئین گیرندۀ نیکوتینی استیل کولین در افراد سالمند باشد. }, keywords_fa = {گیرندۀ نیکوتینی استیل کولین,ال‌آرژنین,فعالیت حاد وامانده‌ساز}, url = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_946.html}, eprint = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_946_f17f5f088aa8d918f1f420872cf129d1.pdf} } @article { author = {Tayebi, Seyed Morteza and Khalili, Fariborz and Saeidi, Ayoub}, title = {Effects of Eight Weeks Resistance Training with Two Different Intensities on Oxidative Stress Markers of Young Men}, journal = {Sport Physiology}, volume = {9}, number = {33}, pages = {185-200}, year = {2017}, publisher = {Sport Sciences Research Institute}, issn = {2322-164X}, eissn = {2476-7050}, doi = {10.22089/spj.2017.2288.1308}, abstract = {The aim of this study was to evaluate two different intensity of resistance training with the same volume on the plasma levels of malonyl dialdehyde (MDA), reduced glutathione (GSH) and total antioxidant capacity (TAC) in healthy men. 30 healthy men with aged 20-25 years participated in this study and were randomly divided into three groups of moderate-intensity resistance training (hypertrophy), high intensity resistance training (strength) and the control group. Hypertrophy resistance training (3 sets of 10 repetitions with 70% of one repetition maximum) and strength training (4 sets of 6 reps with 85% of one repetition maximum) for 8 weeks and were administered three times a week. Venous blood samples were obtained from the subjects during fasting and two times, 24 hours before the start of the protocol and 48 hours after the last training session. Repeated measure ANOVA revealed that MDA concentration was significantly reduced in exercise groups compared to control group. In addition, the amount of the reduction in hypertrophy training was more compared with strength training group (P=0.0.4). GSH concentration was significantly increased in exercise groups compared to control group. Hypertrophy training was more increases in GSH levels compared with strength training. TAC levels increased in both groups, but the increase was significantly only in hypertrophy training but was not found a significant difference between the groups. In conclusion may be resistance training could improve antioxidant system (GSH and TAC) and decrease the MDA and it was independent from intensity of training.}, keywords = {Resistance Training,Malonyl Dialdehyde,Glutathione,Total Antioxidant Capacity,Training Intensity}, title_fa = {اثر هشت هفته تمرین مقاومتی با دو شدت مختلف بر شاخص‌های استرس اکسیداتیو مردان جوان}, abstract_fa = {هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر دو شدت مختلف تمرین مقاومتی با حجم یکسان بر سطوح پلاسمایی مالون‌‌دی‌‌آلدهید، گلوتاتیون احیا و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی تام در مردان سالم بود. بدین‌منظور، 30 مرد سالم با دامنۀ سنی 25ـ20 سال به‌صورت داوطلبانه در ‌پژوهش شرکت نمودند و به‌طور تصادفی به سه گروه تمرین مقاومتی با شدت متوسط (هایپرتروفی)، تمرین مقاومتی با شدت بالا (قدرتی) و گروه کنترل تقسیم شدند. تمرین مقاومتی ‌هایپرتروفی (سه ست 10 تکراری با شدت 70 درصد یک تکرار بیشنه) و تمرین قدرتی (چهار ست شش تکراری با شدت 85 درصد یک تکرار بیشینه) به‌مدت هشت هفته وبه‌صورت سه جلسه در هفته اجرا گردید. همچنین، نمونه‌های خون سیاهرگی در شرایط ناشتا و در دو نوبت، 24 ساعت قبل از شروع پروتکل و 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرینی از آزمودنی‌ها گرفته شد. تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر نشان می‌دهد که غلظت مالون‌‌دی‌‌آلدهید در گروه‌های تمرینی نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری پیدا کرده است (P=0.016) که میزان آن در گروه تمرین ‌هایپرتروفی در‌مقایسه با گروه تمرین قدرتی بیشتر می‌باشد (P=0.04). همچنین، غلظت گلوتاتیون احیا در گروه‌های تمرینی نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری را نشان می‌دهد (P=0.027). تمرین ‌هایپرتروفی نیز موجب افزایش بیشتر در گلوتاتیون احیا در‌مقایسه با تمرین قدرتی شده است. علاوه‌براین، سطوح ظرفیت آنتی‌اکسیدانی تام در دو گروه تمرینی افزایش یافته است؛ اما این افزایش تنها در گروه تمرین ‌هایپرتروفی معنا‌دار می‌باشد (P=0.013). لازم‌به‌ذکر است که تفاوت معنا‌داری بین گروه‌ها مشاهده نمی‌شود (P=0.103). درمجموع، تمرینات مقاومتی (احتمالاً) می‌تواند موجب بهبود سیستم آنتی‌اکسیدانی (گلوتاتیون احیا و ظرفیت آنتی‌اکسیدانی تام) و کاهش مالون‌‌دی‌‌آلدهید شود که این تغییرات مستقل از شدت تمرین می‌باشد.}, keywords_fa = {تمرین مقاومتی,گلوتاتیون,مالون‌دی‌آلدهید,ظرفیت آنتی‌اکسیدانی تام,شدت تمرین}, url = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_949.html}, eprint = {https://spj.ssrc.ac.ir/article_949_937ad7d26f85f39ce2fbeafcbacaa320.pdf} } @article { author = {Rahmani Ghobadi, Mariya and Rahmani Nia, Farhad and Mirzaei, Bahman and Hedayati, Mahdi and Aghaalinejad, Hamid}, title = {Effect of 8 Weeks Aerobic Training on Appetite, Calories Intake and Nutrition Behavior in Overweight Sedentary Women}, journal = {Sport Physiology}, volume = {9}, number = {33}, pages = {201-214}, year = {2017}, publisher = {Sport Sciences Research Institute}, issn = {2322-164X}, eissn = {2476-7050}, doi = {10.22089/spj.2017.952}, abstract = {The aim of this study was to investigate the effects of 8 weeks aerobic training on appetite, caloric intake and nutritional behavior in sedentary overweight women. For this, 30 overweight students were selected and randomly divided: training (age: 22.73±3.67; height: 165.5±6.65; weight: 74.48±10.03; BMI: 27.5±2.47) and control (age: 22.91±2.51; height: 163.73±3.55; weight: 74.83±8.15; BMI: 28.20±2.75). Before the start of practice period, and 48-hr after their last exercise session subjects completed the nutritional behavior, food frequency and appetite questionnaires and also their anthropometric characteristics were measured. The Training group participate in 8 weeks moderate intensity aerobic training while the control group continued their normal daily activities. Statistical analysis of results with paired and independent t test showed that calorie intake, fat and carbohydrate consumption were significantly decreased in training group (p<0.05); while differences in calorie intake changes between groups was not significant (p>0.05). Results did not show any significant differences in appetite between groups (p>0.05). The results of this study showed that, although 8 weeks moderate intensity aerobic training led to decrease in calorie intake, fat and carbohydrate consumption but these changes were not significant. Possibly, offering nutritional education and program along with exercise program can lead to more effective results. }, keywords = {Endurance training,Appetite,Nutrition Behavior,Energy Intake,Overweight}, title_fa = {اثر هشت هفته تمرین هوازی بر میزان اشتها، کالری دریافتی و رفتار تغذیه‌‏ای زنان غیر‌فعال دارای اضافه‌وزن}, abstract_fa = {هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر هشت هفته تمرین هوازی بر میزان اشتها، کالری دریافتی و رفتار تغذیه‏ای زنان غیرفعال دارای اضافه‌وزن بود. بدین‌منظور، 30 دانشجوی دارای اضافه‌وزن به‌صورت تصادفی به دو گروه تمرین (با میانگین سنی 67/3±73/22 سال، قد 65/6±5/165 سانتی‌‌متر، وزن 03/10±48/74 کیلوگرم و نمایۀ تودۀ بدن 47/2±50/27) و کنترل (با میانگین سنی 51/2±91/22 سال، قد 55/3±73/163 سانتی‌متر، وزن 15/8±83/74 کیلوگرم و نمایۀ تودۀ بدن 75/2±20/28) تقسیم گردیدند. ابتدا، آزمودنی‏ها پرسش‌نامۀ رفتار تغذیه‌ای، بسامد غذایی و میزان اشتها را تکمیل نمودند و ویژگی‏های آنتروپومتریک آن‌ها اندازه‏گیری گردید. قابل‌ذکر است که گروه تمرین به‌مدت هشت هفته در برنامۀ تمرین هوازی با شدت متوسط شرکت کرد و گروه کنترل در این مدت زندگی روزمرۀ خود را ادامه داد‌. 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرین، آزمودنی‏ها مجدداً پرسش‌نامه‏های مذکور را تکمیل نمودند و ویژگی‏های آنتروپومتریک آن‏ها اندازه‏گیری گشت. تحلیل آماری با استفاده از آزمون تی وابسته و مستقل نشان می‌دهد که تمرین سبب کاهش معنا‏دار (0.01>P) انرژی دریافتی در گروه تمرین، همراه با کاهش معنا‏دار مصرف چربی (0.01>P) و کربوهیدرات (0.05>P) شده است؛ درحالی‌که تغییرات انرژی دریافتی بین دو گروه تفاوت معنا‏داری را نشان نمی‌دهد (0.05