پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X103920181023The Effect of High Intensity Interval Training (HIIT) on Gene Expression of Uncoupling Protein 1 (UCP-1) in Subcutaneous White Adipose Tissue of Wistar Ratsتأثیر دو شیوه تمرین تناوبی با شدت زیاد بر بیان ژن پروتئین غیرجفتکنندة یک در بافت چربی سفید زیرپوستی موشهای صحرایی نژاد ویستار1732110110.22089/spj.2018.1101FAسمانهافشاریکارشناسیارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تهرانمحمدرضاکردیدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تهرانمهسامحمد آملیاستاد ایمونوژنتیک، مرکز تحقیقات غدد درونریز و متابولیسم، دانشگاه علوم پزشکی تهرانسعیددانش یاراستادیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه آیت ا... العظمی بروجردی (ره)Journal Article20160424The purpose of this study was to investigate the effect of High Intensity Interval Training (HIIT) on gene expression of Uncoupling Protein 1 (UCP-1) in subcutaneous white adipose tissue of wistar rats. For this purpose,24 rats were divided into three groups included: 1) Control (n=8) 2) Moderate volume HIIT (n=8) and 3) high volume HIIT (n=8). The subjects of training groups underwent two models of HIIT at different volume (moderate and high) for 8 weeks (5 sessions per week). Forty-eight hours after last training session, rats were euthanized and subcutaneous adipose tissue (inguinal depot) were quickly dissected out. The Syber Green Real Time–PCR method were used to measure the gene expression of UCP-1. One-way analysis of variance (ANOVA) was used to analysis of data by a p value of P<strong>هدف از پژوهش حاضر، مطالعة تأثیر دو شیوه تمرین «تناوبی با شدت زیاد» </strong><strong>(HIIT)</strong><strong> بر بیان ژن «پروتئین غیرجفتکنندة یک» </strong><strong>(UCP-1)</strong><strong> در بافت چربی سفید زیرپوستی موشهای صحرایی بود. 24 موش صحرایی به سه گروه «کنترل» (هشتسر)، «تمرین تناوبی با حجم متوسط» (هشتسر) و «تمرین تناوبی با حجم زیاد» (هشتسر) تقسیم شدند. آزمودنیهای گروههای تمرینی بهمدت هشت هفته (پنج جلسه در هفته) در دو شیوه تمرین تناوبی شدید در دو حجم متفاوت (متوسط و زیاد) روی نوارگردان قرار گرفتند. 48 ساعت پس از آخرین جلسة تمرین، آزمودنیها بیهوش شدند و بافت چربی زیرپوستی آنها (منطقة ران) برداشته شد. برای اندازهگیری بیان ژنِ </strong><strong>UCP-1</strong><strong> از روش </strong><strong>Real Time–PCR</strong><strong> با نمایانسازی سایبرگرین استفاده شد. برای تحلیل آماری دادهها از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه با سطح معناداری کمتر از 05/0 استفاده شد. میزان بیان ژن </strong><strong>UCP-1</strong><strong> در گروه «تناوبی شدید با حجم زیاد» در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری داشت (</strong><strong>(P = 0.04</strong><strong>.؛ اما مقدار بیان این ژن در گروه «تناوبی شدید با حجم متوسط» در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری نداشت (</strong><strong>(P = 0.52</strong><strong>. نتایج بیانگر این است که برای دستیابی به گرمازایی غیرلرزشی در بافت چربی سفید، افزایش زیاد حجم تمرین در «تمرینات تناوبی با شدت زیاد» اهمیت زیادی دارد. </strong>https://spj.ssrc.ac.ir/article_1101_1e82d9a76b244e5ad7b99cc27c697be4.pdfپژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X103920181023Changes in corticospinal excitability and motoneurones responsiveness during and within a time-course after submaximal fatiguing contractionsتغییرات تحریکپذیری قشری – نخاعی و پاسخپذیری موتونورونهای نخاعی در حین و پس از انقباضات زیربیشینة واماندهساز3350136210.22089/spj.2018.1362FAاحسانامیریدانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزش، دانشگاه تربیتمدرس0000-0001-6120-9252رضاقراخانلواستاد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تربیتمدرس0000000154905444حمیدرجبیاستاد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه خوارزمی0000-0002-3276-1598زهرارضاسلطانیدانشیار طب فیزیکی و توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی ارتشکامرانآزمااستاد طب فیزیکی و توانبخشی، دانشگاه علوم پزشکی ارتشابوذرکاوه ایدانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزش، دانشگاه تربیتمدرسJournal Article20160704The objective of the present study was to investigate the changes in corticospinal excitability and motoneurones responsiveness of Biceps Brachii muscle during and within a time-course after submaximal fatiguing contractions. Eight active male (Age 29.6 ± 1.92 yrs., Height 181 ± 3.46 cm, Weight 78.3 ± 4.74) volunteered to take part in this study and reported to the laboratory on three different occasions. After measuring 1RM and familiarization with the experimental procedure in the session one, in the second and third visits, motor evoked potential (MEP) and cervicomedullary motor evoked potential (CMEP) were assessed immediately after each bout and 5-minute and 10-minute after the termination of the task by the use of magnetic stimulation over the motor cortex and spinal routes respectively. Three bouts of 3-minute (T1,T2,T3) elbow flexion and extension at 25% of 1RM separated by a 1-minute rest were used as the fatiguing task. Our results by the use of one-way repeated measures ANOVA showed a significant decrease in MEP after T2 (P₌0.006), T3 (P₌0.006), and after 5-minute (P₌0.000), during the recovery time. The results also indicated CMEP to significantly decline after T1 (P₌0.014), T2 (P₌0.008), and T3 (P₌0.010). It seems that both spinal and supraspinal mechanisms contribute to performance reduction in the submaximal fatigue. Moreover, it takes the CNS a longer time to recover from fatigue induced by submaximal contractions.<strong>هدف این پژوهش، بررسی تغییرات تحریکپذیری قشری </strong><strong>–</strong><strong> نخاعی و پاسخپذیری موتونورونهای نخاعی عضلة دوسربازویی در پاسخ به خستگی زیربیشینه بود. تعداد هشت آزمودنی مرد فعال بهصورت داوطلبانه و در سه جلسة مجزا در این پژوهش شرکت کردند. پس از اندازهگیری یک تکرار بیشینه در جلسة اول، در جلسات دوم و سوم پتانسل برانگیختة حرکتی (</strong>MEP<strong>) و پتانسیل برانگیختة گردنی </strong><strong>–</strong><strong> بصلالنخاعی (</strong>CMEP<strong>)، قبل از خستگی، بلافاصله پس از اتمام هر ست پروتکل خستگی و در فاصلة زمانی پنج و 10 دقیقه پس از اتمام پروتکل خستگی، با استفاده از تحریک مغناطیسی قشر حرکتی مغز و مسیرهای نخاعی اندازه گیری شدند. در این پژوهش، از سه ست سهدقیقهای حرکت فلکشن و اکستنشن آرنج با 25 درصد یک تکرار بیشینه و فاصلة یک دقیقه بین ستها، بهعنوان پروتکل خستگی استفاده شد. نتایج پژوهش با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس با اندازهگیری تکراری نشان داد که </strong>MEP<strong> پس از پایان ست دوم (</strong>P ₌ 0.006<strong>) و سوم (</strong>P ₌ 0.001<strong>) و همچنین، پنج دقیقه پس از اتمام پروتکل خستگی (</strong>P ₌ 0.000<strong>) بهصورت معناداری کاهش یافته بود. همچنین، </strong>CMEP<strong> بلافاصله پس از ست اول (</strong>P ₌ 0.014<strong>)، ست دوم (</strong>P ₌ 0.008<strong>)، و ست سوم (</strong>P ₌ 0.010<strong>) پروتکل خستگی بهصورت معناداری کاهش یافت. بهنظر میرسد که در خستگی زیربیشینه، کاهش تحریکپذیری قشری- نخاعی و پاسخپذیری موتونورونهای نخاعی، هردو در کاهش عملکرد تأثیرگذارند. همچنین، این انقباضات به زمان بیشتری برای ریکاوری سیستم عصبی پس از خستگی نیاز دارند. </strong>https://spj.ssrc.ac.ir/article_1362_0b2f4f6a12599f97cb2747080032bcc2.pdfپژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X103920181023The Effect of Different Doses of Licorice Root with Resistance Exercise on Blood Glutathione Peroxidase Activity and Total Antioxidant Capacity in Sedentary and Overweight Menاثر دوزهای مختلف عصارة ریشة شیرینبیان با یک دوره تمرین مقاومتی بر فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز و ظرفیت آنتیاکسیدانی تام خون مردان کمتحرک و دارای اضافهوزن5174128610.22089/spj.2018.5033.1676FAحسننقی زادهاستادیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه اردکان، اردکان، ایرانJournal Article20171108The aim of this research was to study the effect of different doses of licorice root with resistance training on blood glutathione peroxidase activity and total antioxidant capacity in sedentary and overweight men. In a semi-experimental trial with double-blind, 90 sedentary and overweight men were divided in six groups of fifteen people: (G1: NRT+SG250mg in the day, G2: NRT+SG500mg in the day, G3: SG250mg in the day, G4: SG500mg in the day, G5: NRT+P250mg in the day and G6: C+P250mg in the day). The resistance training program was conducted for 8 weeks and three sessions per week. Within-group results indicate a significant increase in glutathione peroxidase and total antioxidant capacity in the NRT+SG250mg (P=0.023), NRT+SG500mg (P=0.014) and NRT+P250mg (0.038) group. The highest percentage significant incremental changes of glutathione peroxidase (4.10%) and total antioxidant capacity (29.71%) was related to NRT+SG250mg group. Between-group results showed that there was incremental significant difference between the NRT+SG250mg, NRT+SG500mg, and NRT+P250mg with SG500mg, SG250mg and control groups in the mean concentration of glutathione peroxidase and total antioxidant capacity (P<0.05). Probably, performing resistance training along with taking licorice supplementation can be effective in enhancing the antioxidant status of sedentary and overweight men.<strong>هدف از این پژوهش بررسی اثر دوزهای مختلف ریشة شیرینبیان با تمرین مقاومتی بر فعالیت آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز و ظرفیت آنتیاکسیدانی تام خون مردان کمتحرک و دارای اضافهوزن بود. در یک کارآزمایی نیمهتجربی- با طرح دوسویة</strong><strong>کور، 90 مرد کمتحرک و دارای اضافهوزن به شش گروه 15 نفری (اول، تمرین مقاومتی غیرخطی با مصرف 250 میلیگرم مکمل شیرینبیان در روز؛ دوم، تمرین مقاومتی غیرخطی با مصرف 500 میلیگرم مکمل شیرینبیان در روز؛ سوم، مصرف 250 میلیگرم مکمل شیرینبیان در روز؛ چهارم، مصرف 500 میلیگرم مکمل شیرینبیان در روز؛ پنجم، تمرین مقاومتی غیرخطی با مصرف 250 میلیگرم دارونما در روز و ششم، کنترل با مصرف 250 میلیگرم دارونما در روز) تقسیم شدند. برنامة تمرین مقاومتی بهمدت هشت هفته و هفتهای سه جلسه اجرا شد. نتایج درونگروهی بیانگر افزایش معنادار گلوتاتیون پراکسیداز و ظرفیت آنتیاکسیدانی تام در گروه تمرین- مکمل 250 میلیگرم (</strong><strong>0.023</strong><strong> =</strong><strong>P </strong><strong>)، تمرین- مکمل 500 میلیگرم (</strong><strong>0.014</strong><strong> = </strong><strong>P</strong><strong>)، و تمرین-دارونما (</strong><strong>0.038</strong><strong> = </strong><strong>P</strong><strong>) بود. بیشترین درصد افزایش معنادار گلوتاتیون پراکسیداز (10/4 درصد) و ظرفیت آنتیاکسیدانی تام (71/29 درصد) به گروه تمرین-مکمل 500 میلیگرم اختصاص داشت. نتایج بینگروهی نشان داد که اختلاف معنادار افزایشی بین گروه تمرین-مکمل 250 میلیگرم، تمرین- مکمل 500 میلیگرم و تمرین- دارونما با گروههای مکمل 250، 500 میلیگرم و کنترل در میانگین غلظت گلوتاتیون پراکسیداز و ظرفیت آنتیاکسیدانی تام وجود داشت (</strong><strong>P < 0.05</strong><strong>). انجام تمرینات مقاومتی همراه با مصرف مکمل شیرینبیان احتمالاً میتواند در تقویت وضعیت آنتیاکسیدانی مردان کمتحرک و اضافهوزن مؤثر باشد. </strong>https://spj.ssrc.ac.ir/article_1286_b914040f65d5c1d6d7e4cec07ec51722.pdfپژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X103920181023The Protective Effect of Interval and Continuous Exercise Training on Corticosterone, Weight Gain and Behavioral Despair in Rats Following a Period of Chronic Unpredictable Stressاثر حفاظتی تمرین ورزشی تداومی و تناوبی بر کورتیکوسترون، وزنگیری و ناامیدی رفتاری در رتها بهدنبال یک دوره استرس مزمن غیرقابلپیشبینی7586129110.22089/spj.2018.5068.1680FAایوبباباییدانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شهید بهشتیمریمنورشاهیدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شهید بهشتیسید بهنام الدینجامعیاستاد مرکز تحقیقات علوم اعصاب، دانشگاه علوم پزشکی ایرانرعنافیاض میلانیاستادیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شهید بهشتیعباسحق پرستاستاد مرکز تحقیقات علوم اعصاب، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتیJournal Article20171117Depression is one of the most common psychiatric disorders. Probably doing exercise training before coping with stressful situations can affect the symptoms of depression. Due to a variety of exercise training methods, the present study aimed at investigating the protective effect of continuous and high intensity interval training on corticosterone, weight gain and behavioral despair in rats following a period of chronic unpredictable stress. For this purpose, 27 adult male Wistar rats (9 weeks, 200±20 g) were divided into continuous training, interval training, and sedentary group. The exercise training was progressive and included running on treadmill for five days per week within six weeks. Interval training was consisted of two to six two-minute periods with speed of 38 to 42 m/min and continuous training was 22 to 42 minutes with speed of 23 to 27 m/min. After the training period, the rats were exposed to stress for three weeks. Finally, forced swim test was performed and the plasma corticosterone level was measured. The weight of rats was measured every week. The results indicated that the continuous exercise training group had lower corticosterone and less immobility in forced swim than the control group. The rats of all three groups had significantly less weight gain during the stress period than the training period. In general, the continuous exercise had an acceptable protective effect on corticosterone secretion and despair. However, none of the exercise trainings could affect the improvement of weight gain.<strong>افسردگی یکی از شایعترین اختلالات روانپزشکی است. احتمالاً انجام یک دوره تمرین ورزشی قبل از مقابله با شرایط استرسزا میتواند در کاهش علائم فیزیولوژیک و عملکردی افسردگی مؤثر باشد. با توجه به انواع روشهای تمرین ورزشی، هدف این پژوهش بررسی اثر حفاظتی دو نوع تمرین تداومی و تناوبی شدید بر کورتیکوسترون، وزنگیری و ناامیدی رفتاری در رتها بهدنبال یک دوره استرس مزمن غیرقابلپیشبینی بود. تعداد 30 سر موش نر ویستار (نُه هفته، وزن20</strong><strong>±</strong><strong>200 گرم) به سه گروه تمرین تداومی، تمرین تناوبی و بیتمرین تقسیم شدند. تمرین بهصورت پیشرونده شامل دویدن روی نوارگردان بود که پنج روز در هفته و بهمدت شش هفته بهصورت فزاینده اجرا شد. تمرین تناوبی شامل دو تا شش وهلة دودقیقهای با سرعت 38 تا 42 متر بر دقیقه و تمرین تداومی نیز 22 تا 42 دقیقه با سرعت 23 تا 27 متر بر دقیقه بود. بعد از دورة تمرین، موشها درمعرض سه هفته استرس قرار گرفتند. در پایان، آزمون شنای اجباری اجرا و میزان کورتیکوسترون پلاسما اندازهگیری شد. وزن موشها نیز هر هفته اندازهگیری میشد. نتایج نشان داد که گروه تداومی نسبت به گروه بیتمرین بهصورت معناداری کورتیکوسترون پایینتر و بیحرکتی کمتری در شنای اجباری دارند؛ بااینحال، موشهای هر سه گروه بهصورت معناداری وزنگیری بسیار کمتری در دورة استرس نسبت به دورة تمرین دارند. درمجموع، تمرین تداومی اثر محافظتی قابلقبولی بر کورتیکوسترون ترشحشده و همچنین، بهبود ناامیدی دارد؛ بااینحال، هیچیک از دو نوع تمرین بر بهبود وزنگیری موشها مؤثر نیستند.</strong>https://spj.ssrc.ac.ir/article_1291_3ac6da2595d1e7568311ace73c166546.pdfپژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X103920181023Acute Response and Adaptation of Physiological and Conceptual Appetite Indices and Body Weight to Aerobic Training in Obese Middle-Aged and Elderly Womenپاسخ حاد و سازگاری شاخصهای فیزیولوژیک و انتزاعی اشتها و وزن بدن به فعالیت هوازی در زنان میانسال و سالمند چاق87106128810.22089/spj.2018.5153.1688FAکریمآزالی علمداریدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان0000-0002-6134-1912هادیروحانیاستادیار فیزیولوژی ورزشی، پژوهشگاه تربیتبدنی و علوم ورزشی0000-0002-0437-753XJournal Article20171202Because of a compensatory appetite increase in response to exercise energy expenditure, the net weight loss is less than expected values in weight control interventions. Therefore, we investigated the acute response and adaptation of physiological and conceptual appetite indices and body weight to aerobic training in obese middle-aged and elderly women. Body weight, appetite, plasma glucose, insulin and ghrelin were measured before and after an aerobic exercise session following to a breakfast meal at baseline and after (four measurements) eight weeks of aerobic training (3 sessions/week by expending ~500 calories at 50% of GXT’s exhaustion HR) in 26 sedentary women (weight: 92.58 ± 36.9 kg, age: 56.19 ± 7.3 yrs and VO2max: 32.07 ± 2.78 Lit/min) were assigned into experimental and control groups. Independent and paired t-test, and analysis of variance with repeated measures were used to analyze the data. Although body weight in experimental groups was decreased after aerobic training (P=0.001), however; it was elevated from first to second and also from third to fourth measurements in both groups (P<0.05). Before the training period, plasma ghrelin was elevated after breakfast and an exercise session in the experimental group (P=0.023), however, it was decreased in the control (only served breakfast) group (P=0.001). In both experimental and control groups, insulin (P=0.001) and glucose (P=0.003) increased, while hunger decreased (P=0.001). After the training period, the satiety score increased significantly only in the experimental group (P=0.018). Acute response in the experimental group increased for glucose (P<0.05) and decreased for ghrelin, insulin and hungry (P<0.05). However, in the control group, acute glucose and insulin response increased (P<0.05), but ghrelin and starvation decreased (P<0.05). Training-induced fasting hungry elevation failures the fully achievement to net weight loss expected form training, which suggests including lesser calorie foods in the breakfast meal. Additionally, considering the acute increase of food satiety quotient by exercise, it seems the breakfast meal should be postponed for the end of exercise session.<strong>در مداخلات کنترل وزن با خنثیشدن هزینة انرژی ورزش توسط افزایش اشتها، کاهش وزن کمتر از حد انتظار است؛ بنابراین، در این پژوهش، پاسخ حاد و سازگاری مزمن شاخصهای فیزیولوژیک و انتزاعی اشتها و وزن بدن را به فعالیت هوازی در زنان چاق میانسال و سالمند بررسی کردیم. در ابتدا و پس از هشت هفته تمرین هوازی(سه جلسه دویدن در هفته برای صرف 500 کالری با 50 درصد ضربان قلب لحظة واماندگی در GXT) وزن، اشتها، گلوکز، انسولین و گرلین پلاسمایی 26 زن میانسال و سالمند چاق غیرفعال (وزن: 9/36 ± 58/92 کیلوگرم، سن: 3/7 ± 19/56 سال، حداکثر اکسیژن مصرفی: 78/3 ± 07/32 لیتر در دقیقه) در دو گروه تجربی و کنترل، قبل و پس از صرف صبحانه و یک جلسه فعالیت هوازی، اندازهگیری (چهار سنجش) شدند. از آزمونهای تی مستقل، تی همبسته و تحلیل واریانس اندازهگیری مکرر برای تحلیل دادهها استفاده شد.با اینکه تمرین هوازی وزن گروه تجربی را کاهش داد(001.0 =P )؛ ولی وزن هر دو گروه دربین سنجشهای اول با دوم و سوم با چهارم بهدنبال صبحانه و یک جلسه ورزش افزایش یافت (P < 0.05). قبل از دورة تمرین، گرلین گروه تجربی پس از صبحانه و فعالیت حاد افزایش یافت (P = 0.023) و در گروه کنترل (فقط صبحانه) کاهش یافت (P = 0.001). همچنین در هر دو گروه تجربی و کنترل، انسولین (P = 0.001) و گلوکز خون (P = 0.003) افزایش یافتند؛ درحالیکه احساس گرسنگی (P = 0.001) کاهش یافت. پس از دورة تمرین، بهرة سیری صبحانه فقط در گروه تجربی افزایش معنا</strong><strong>داری یافت (P = 0.018). پاسخ حاد گلوکز افزایش یافت (P < 0.05) و پاسخ حاد گرلین، انسولین و احساس گرسنگی در گروه تجربی کاهش یافت (P < 0.05)؛ اما در گروه کنترل، پاسخ حاد گلوکز و انسولین افزایش یافتند (P < 0.05)؛ اما گرلین و گرسنگی کاهش (P < 0.05) یافتند. </strong><strong>افزایش گرسنگی ناشتایی ناشی از تمرین سبب دستنیافتن به کاهش وزن موردانتظار از تمرین میشود که پیشنهاد میشود حداقل در صبحانه، غذاهای کمکالریتر مصرف شود. همچنین، با توجه به اثر یک جلسه ورزش در افزایش بهرة سیری غذا، پیشنهاد میشود که صبحانه به بعد از جلسة ورزش موکول شود. </strong>https://spj.ssrc.ac.ir/article_1288_628df0bcbcfd23809491ec8e1fbd47a6.pdfپژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X103920181023Effect of 12 Weeks Moderate Intensity Resistance Training and Green Tea Extract on Cardiac Caspase-3 Expression and Telomerase Enzyme Content in Aged Male Ratsتأثیر 12 هفته تمرین مقاومتی با شدت متوسط و مصرف عصارة چای سبز بر بیان کاسپاز ـ 3 و محتوای آنزیم تلومراز بافت قلبی رتهای نر مسن107126129010.22089/spj.2018.5146.1687FAمیرزاحسیننوروزی کمرهدانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه ارومیهمحمدرضاذوالفقاریاستادیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه ارومیهفیروزقادری پاکدلدانشیار فیزیولوژی، دانشگاه علوم پزشکی ارومیه0000-0002-7630-2676جوادطلوعی آذراستادیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه ارومیه0000-0002-2724-8474Journal Article20171205The prevalence, incidence, and morbidity of cardiac diseases increase with aging. Cardiomyocyte apoptosis contributes to the pathogenesis of heart failure. The aim of this study was to evaluate the effect of 12 weeks resistance training and green tea extract on cardiac caspase 3 expressions and telomerase enzyme content in aged male rats. In this study, 20 aged male rats were randomly divided into four groups: control, exercise, supplement and exercise plus supplement. Exercise groups performed resistance exercise for 12 weeks and five days per week; meantime, the supplementary groups consumed green tea extract. Immunohistochemistry method was used to measure the expression of caspase 3 and sandwich ELISA method was used to measure the telomerase content. Data was analyzed by ANOVA and Tukey's post hoc test .The results show that caspase 3 expressions in exercise (P=0.011), supplement (P=0.001) and exercise plus supplement (P=0.000) groups was significantly lower than control group. caspase 3 expressions in exercise plus supplement group significantly lower than exercise group (P=0.004) and supplement group (P=0.031). Telomerase content in exercise (P=0.043), supplement (P=0.015) and exercise plus supplement (P=0.005) groups was significantly higher than control group. According to the results of this of this study, the combination of resistance training and green tea extract can prevent cell aging in the cardiac tissue of elderly rats with decreasing expression of Caspase-3 and increased content of telomerase enzymes in the cardiac tissue.<strong>با افزایش سن، شیوع، بروز و عوارض بیماریهای قلبی افزایش مییابد. آپوپتوز سلول قلبی در پاتوژنز نارسایی قلبی نقش دارد. هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر 12 هفته تمرین مقاومتی و مصرف عصارة چای سبز بر بیان کاسپاز- سه و محتوای آنزیم تلومراز بافت قلبی رتهای نر مسن بود. 20 سر رت نر مسن بهطور تصادفی به چهار گروه پنجتایی کنترل، تمرین، مکمل و تمرین بهاضافة مکمل تقسیم شدند. گروههای تمرینی 12 هفته و پنج روز در هفته فعالیت مقاومتی انجام دادند. در همین مدت، گروههای دریافتکنندة مکمل، مکمل عصارة چای سبز دریافت کردند. برای اندازهگیری بیان کاسپاز- سه از روش ایمنوهیستوشیمی و برای اندازهگیری محتوای تلومراز از روش ساندویچ الایزا استفاده شد. دادهها با استفاده از آزمون آماری آنوا و آزمون تعقیبی توکی آنالیز شدند. نتایج نشان داد که بیان کاسپاز- سه در گروههای تمرین (</strong><strong>P = 0.011</strong><strong>)، مکمل (</strong><strong>P = 0.001</strong><strong>) و تمرین بهاضافة مکمل (</strong><strong>P = 0.000</strong><strong>) نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری دارد. بیان کاسپاز- سه در گروه تمرین بهاضافة مکمل نسبت به گروه تمرین (</strong><strong>P = 0.004</strong><strong>) و گـروه مـکـمل (</strong><strong>P = 0.031</strong><strong>) کاهش معناداری دارد. محتوای آنزیم تلومراز در گروههای تمرین (</strong><strong>P = 0.043</strong><strong>)، مکمل (</strong><strong>P = 0.015</strong><strong>) و تمرین بهاضافة مکمل (</strong><strong>P = 0.005</strong><strong>) نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری دارد. براساس نتایج پژوهش حاضر میتوان گفت که انجام تمرین مقاومتی و مصرف عصارة چای سبز با کاهش بیان کاسپاز- سه و افزایش محتوای آنزیم تلومراز میتواند از پیری سلولی در بافت قلب رتهای مسن جلوگیری کند.</strong>https://spj.ssrc.ac.ir/article_1290_e4cca023118dbf23c71a69129e01317d.pdfپژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X103920181023The Effects of a Period Aerobic Training and Stevia Consumption on Glycemic Indices, Insulin Resistance and Beta Cells Function in Diabetic Ratsآثار یک دوره تمرین هوازی و مصرف خوراکی استویا بر شاخصهای گلیسمیک، مقاومت به انسولین و عملکرد سلولهای بتای موشهای صحرایی دیابتی127142128710.22089/spj.2018.5285.1703FAعبداللهاکبریدانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، گروه فیزیولوژی ورزشی، واحد کرمانشاه، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمانشاه، ایرانوحیدتأدیبیدانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران0000-0003-4560-5006ناصربهپوردانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه رازی، کرمانشاه، ایران0000-0003-4987-9872Journal Article20171227The purpose of this study was to investigate the effect of aerobic exercise and consumption of stevia extract on glycemic indices, insulin resistance and beta cell function of diabetic rats. In this study, 35 male Wistar rats with an average weight of 188.86 ± 15.8 g were randomly divided into 4 groups (diabetic control, diabetic exercise, diabetic extract and diabetic exercise with stevia). Aerobic exercises included running on the treadmill, 5 days a week for 6 weeks and the extract receiving was continued for the same period. At the end of the intervention, glucose and insulin levels were measured to evaluate the HOMA-IR and HOMA-β indices. The results showed that the aerobic exercise program and stevia extract significantly decreased glucose levels and significantly increased HOMA-β in the experimental groups compared to the diabetic control group (P <0.05). Insulin resistance levels were lower in the experimental groups than the diabetic group, but this difference was not statistically significant (P > 0.05). It can be concluded that the aerobic exercise and the consumption of stevia extract alone and in combination with together, can lead to significant improvement in glucose levels and pancreatic β-cells function in diabetic rats. Meanwhile, extract consumption along with aerobic training in comparison to training and stevia extract consumption alone can have greater impact.<strong>هدف از اجرای این پژوهش، بررسی اثر تمرین هوازی و مصرف عصارة استویا بر شاخصهای گلیسمیک، مقاومت به انسولین و عملکرد سلولهای بتای موشهای صحرایی دیابتی بود. در این مطالعه، 28 ﺳﺮ موش صحرایی ﻧﺮ ﻧﮋاد وﻳﺴﺘﺎر ﺑﺎ میانگین وزنی 8/15</strong><strong>±</strong><strong> 86/188 ﮔﺮم بهﻃﻮر ﺗﺼﺎدﻓﻲ به چهار گروه (ﻛﻨﺘﺮل دﻳﺎﺑﺘﻲ، دﻳﺎﺑﺘﻲ ﺗﻤﺮﻳﻦ، دیابتی عصاره و دیابتی تمرین همراه با مصرف استویا) تقسیم شدند. ﺗﻤﺮﻳنات هوازی ﺷﺎﻣﻞ دویدن روی نوار گردان، پنج روز در ﻫﻔﺘﻪ بهمدت شش ﻫﻔﺘﻪ بود و دریافت عصاره نیز برای همین مدت ادامه یافت. در پایان مداخلة ﺳﻄﻮح ﮔﻠﻮﻛﺰ، اﻧﺴﻮﻟﻴﻦ سرم برای سنجش شاخص</strong><strong>HOMA-IR </strong><strong> و </strong><strong>HOMA-β</strong><strong> اﻧﺪازهﮔﻴﺮی شد. نتایج نشان داد که برنامة تمرینی هوازی و دریافت عصارة استویا سبب کاهش معنادار سطوح گلوکز و افزایش معنادار </strong><strong>HOMA-β</strong><strong> درگروههای تجربی نسبت به گروه کنترل دیابتی شد (</strong><strong>0.05</strong><strong>P <</strong><strong>). سطوح مقاومت به انسولین، در گروههای تجربی پایینتر از گروه دیابتی بود؛ اما این تفاوت بهلحاظ آماری معنادار نبود(</strong><strong>P >0.05</strong><strong>)؛ بنابراین، میتوان نتیجه گرفت ﮐﻪ تمرین هوازی و ﻣﺼﺮف ﻋﺼﺎرة استویا، هرکدام ﺑﻪﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و ترکیبی میتوانند ﺑﻪ ﺑﻬﺒﻮد ﻣﻌﻨادار گلوکز و ﻋﻤﻠﮑﺮد ﺳﻠﻮلﻫﺎی ﺑﺘﺎی ﭘﺎﻧﮑﺮاس موشﻫﺎی صحرایی دﯾﺎﺑﺘﯽ منجر شوند. افزونبراین، ﻣﺼﺮف عصاره ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺗﻤﺮﯾﻦ در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﻣﺼﺮف عصارة استویا و تمرین هوازی، ﺑﻪﺗﻨﻬﺎیی میتوانند تأثیر مضاعفی داشته باشند.</strong>https://spj.ssrc.ac.ir/article_1287_4e3cfbc80db6fe8cf656a0bcb56a796d.pdfپژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X103920181023Prediction of Time to Exhaustion at Different Speeds Based on Some Physiological and Anthropometric Parameters in Young Menپیشبینی زمان رسیدن به واماندگی در سرعتهای مختلف نوارگردان از روی برخی از متغیرهای فیزیولوژیک و جسمانی در مردان جوان143164128910.22089/spj.2018.5336.1710FAمحمدعلیکیوانلو شهرستانکیدانشجوی کارشناسیارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه حکیم سبزواریمحمدرضاحامدی نیااستاد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه حکیم سبزواریامیرحسینحقیقیدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه حکیم سبزواریمرتضیحاجی نیادانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه حکیم سبزواریJournal Article20180108The purpose of this study was to predict the time to exhaustion based on some physiological and anthropometric parameters in young men. A total of 75 male students (20.74±1.22 years, 67.25±10.78 kg, and 174.3±0.06 cm) were selected using convenience (availability, maximal oxygen uptake 47/1±3/29 ml/kg/m-1) sampling. Firstly, anthropometric variables and physiological parameters involving lactate threshold, aerobic and anaerobic power, resting heart rate, physical activity, velocity at maximal oxygen uptake, lower-body endurance as well as strength and lower-body explosive power were measured. Also, to measure the heart rate, O2 saturation and running time, all subjects participated in a bout of treadmill running to exhaustion at four different speeds (8, 10, 12, and 14 km/h-1), with slope set at zero. The results show the velocity at maximal oxygen uptake, heart rate, resting heart rate, physical activity, and lower-body explosive power predicted time to exhaustion at a speed of 8 km/h-1(P≤0.05). The velocity at maximal oxygen uptake, running history, resting heart rate, V. lactate, and weight predicted time to exhaustion at a speed of 10 km/h-1 (P≤0.05),V. lactate, running history, weight, resting heart rate and maximum power time to exhaustion at a speed of 12 km/h-1 (P≤0.05), Thevelocity at maximal oxygen uptake, physical activity, weight, maximum power, and running history were the prediction factors of time to exhaustion at a speed of 14 km/h-1 (P≤0.05). The velocity at maximal oxygen uptake, resting heart rate and running history were common at most speeds. According to the results of time to exhaustion, the velocity at maximal oxygen uptake, running history, resting heart rate, and lactate thresholds can be used.<strong>هدف پژوهش حاضر، پیشبینی زمان رسیدن به واماندگی در سرعتهای مختلف از روی برخی متغیرهای فیزیولوژیک و جسمانی در مردان جوان بود.</strong><strong>تعداد 75 نفر از دانشجویان پسر (سن: 22/1</strong><strong> ± </strong><strong>74/20 سال، وزن: 78/10</strong><strong> ± </strong><strong>25/67 کیلوگرم، قد 06/0</strong><strong> ± </strong><strong>3/174 سانتیمتر و توان هوازی 29/3</strong><strong> ± </strong><strong>1/47 میلیلیتر بر وزن بدن در دقیقه) بهصورت نمونهگیری دردسترس انتخاب شدند. ارزیابیهای تنسنجی و فیزیولوژیک شامل آستانة لاکتات، توان هوازی و بیهوازی، ضربان قلب استراحتی، سطح فعالیت بدنی، سرعت در حداکثر اکسیژن مصرفی، استقامت و قدرت پایینتنه و توان انفجاری پایینتنه انجام شد. برای ثبت ضربان قلب، اشباع اکسیژن و زمان دویدن، آزمودنیها یک وهله فعالیت دویدن روی نوار گردان را با سرعتهای 8، 10، 12 و 14 کیلومتر در ساعت و شیب صفر تا واماندگی انجام دادند. یافتهها نشان داد که سرعت حداکثر اکسیژن مصرفی، ضربان قلب حین فعالیت، ضربان قلب استراحتی، سطح فعالیت بدنی و توان انفجاری پایینتنه، عوامل پیشبینیکنندة زمان رسیدن به واماندگی در سرعت هشت کیلومتر در ساعت هستند (</strong><strong>0.05</strong><strong>P≤</strong><strong>)؛ سرعت حداکثر اکسیژن مصرفی، سابقة دویدن، ضربان قلب استراحتی، سرعت در آستانة لاکتات و وزن، پیشبینیکنندة زمان رسیدن به واماندگی در سرعت 10 کیلومتر در ساعت هستند (</strong><strong>0.05</strong><strong>P≤</strong><strong>). سرعت در آستانة لاکتات، سابقة دویدن، وزن، ضربان قلب استراحتی و توان بیشینه، پیشبینیکنندة زمان رسیدن به واماندگی در سرعت 12 کیلومتر در ساعت هستند (</strong><strong>0.05</strong><strong>P≤</strong><strong>) و سرعت حداکثر اکسیژن مصرفی، سطح فعالیت بدنی، وزن، توان بیشینه و سابقة دویدن، پیشبینیکنندة زمان رسیدن به واماندگی آزمودنیها در سرعت 14 کیلومتر در ساعت هستند (</strong><strong>0.05</strong><strong>P≤</strong><strong>). سرعت حداکثر اکسیژن مصرفی، ضربان قلب استراحتی و سابقة دویدن، در اکثر سرعتها مشترک بودند. براساس نتایج، برای پیشبینی زمان رسیدن به واماندگی میتوان از سرعت حداکثر اکسیژن مصرفی، سابقة دویدن، ضربان قلب استراحتی و آستانة لاکتات استفاده کرد.</strong>https://spj.ssrc.ac.ir/article_1289_3e365d7a5047f23056da78b81f1e8fed.pdfپژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X103920181023Local Muscle Cooling (LMC) as A New Blood Flow Restriction Technique: The Effect of 8-Weeks Resistance Training with LMC on Knee Extensor Muscle Thickness, Strength and Activationاعمال سرمای موضعی بهعنوان یک تکنیک جدید کاهش جریان خون: بررسی اثر هشت هفته تمرین مقاومتی با اعمال سرمای موضعی بر ضخامت، قدرت و فعالسازی عضلات اکستنسور ران165184136310.22089/spj.2018.5534.1728FAطاهرافشارنژاداستادیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شمالالهامرمضانیکارشناسیارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شمالJournal Article20180213Potential benefits of local cold application during exercise include reducing blood flow, delaying fatigue, and providing analgesic effects. The purpose of this study was to investigate the effect of 8-weeks local muscle cooling during resistance training on Knee Extensor (KE) strength, hypertrophy and muscle activation. In this experimental study, twelve recreationally-trained male and female (age, 24.1±3.5 years; weight, 69.3±18.8 kg; height, 175.2±12.7 cm) were divided equally into two groups: RT and RT-Cold. Both groups completed an eight-weeks progressively resistance training (seated Leg Curl and leg press, 4 sets, 6-12 rep, 70-85% 1RM, 3 sessions per week). A cold compression device (Cryo-cuff, Aircast) was placed on the subject's thigh for 25 min before and during resistance training with different temperatures (25° for RT and 10° for RT-Cold). Dynamic strength (1RM), knee extensor muscles cross-sectional area (CSA), and muscle activation (normalized RMS of EMG) were measured at baseline and after 8-week. Differences between the RT and RT-Cold groups were tested using analysis of covariance at the level of P≤0.05. The improvements in 1RM strength were not significantly different between RT and RT-Cold groups (P˃0.05). In terms of the muscle activation, there was not any significant difference in mean RMS of knee extensor muscles between groups. Ultrasound measurement of CSA also showed that the CSA of cooled limb in RT-Cold significantly greater than those in RT group. These results would indicate that local muscle cooling improve resistance training-induced hypertrophy, whereas this technique did not affect muscle strength and activation.<strong>فواید بالقوة اعمال سرمای موضعی درطول تمرین شامل کاهش جریان خون، به</strong><strong></strong><strong>تأخیرانداختن خستگی و اثرهای ضددرد هستند. هدف این پژوهش، بررسی اثر هشت هفته اعمال سرمای موضعی درطول تمرینات مقاومتی بر قدرت عضلانی، هایپرتروفی و فعالسازی عضلات اکستنسورزانو بود. در این مطالعة تجربی، دوازده مرد و زن فعال (با میانگین سنی 5/3</strong><strong> ± </strong><strong>1/24 سال، وزن 8/18</strong><strong> ± </strong><strong>3/69 کیلوگرم و قد 7/12</strong><strong> ± </strong><strong>2/175سانتیمتر) به</strong><strong></strong><strong>طور مساوی به دو گروه تمرین مقاومتی (</strong><strong>RT</strong><strong>) و تمرین مقاومتی- سرمای موضعی (</strong><strong>RT-Cold</strong><strong>) تقسیم شدند. هر دو گروه، هشت هفته تمرین مقاومتی پیشرونده (دو حرکت پرس پا و جلو پا، چهار ست، 12-6 تکرار، 85-70 درصد یک</strong><strong></strong><strong>تکرار بیشینه، سه جلسه در هفته) انجام دادند. از یک دستگاه کرایوکاف با دمای</strong><strong></strong><strong> مختلف (25 درجه برای </strong><strong>RT</strong><strong> و 10 درجه برای </strong><strong>RT-Cold</strong><strong>) برای اعمال سرما روی ران آزمودنی</strong><strong></strong><strong>ها بهمدت 25 دقیقه قبل و درطی تمرین استفاده شد. قدرت دینامیک (</strong><strong>1RM</strong><strong>)، سطح مقطع عضلات اکستنسورران (</strong><strong>CSA</strong><strong>) و میزان فعالسازی این عضلات (</strong><strong>RMS</strong><strong> نرمالیزه</strong><strong></strong><strong>شدة الکترومیوگرافی) در شروع پژوهش و پس</strong><strong></strong><strong> از هشت </strong><strong></strong><strong>هفته اندازه</strong><strong></strong><strong>گیری شدند. تفاوت بین دو گروه با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس در سطح معناداری </strong><strong>P</strong> <strong>0.05</strong><strong> تجزیهوتحلیل شد. افزایش قدرت دینامیک (</strong><strong>1RM</strong><strong>) تفاوت معنا</strong><strong></strong><strong>داری بین دو گروه </strong><strong>RT</strong><strong> و </strong><strong>RT-Cold</strong><strong> ندارد. درمورد فعالسازی عضلانی، هیچ تفاوت معنا</strong><strong></strong><strong>داری بین میانگین </strong><strong>RMS</strong><strong> عضلات اکستنسورران بین دو گروه وجود ندارد. اندازه</strong><strong></strong><strong>گیری التراسوند نشان داد که میزان </strong><strong>CSA</strong><strong> عضو سرمادیدة گروه </strong><strong>RT-Cold</strong><strong> بهطور معنا</strong><strong></strong><strong>داری بیش از گروه </strong><strong>RT</strong><strong> است. این نتایج نشان می</strong><strong></strong><strong>دهد که سردکردن موضعی عضلات باعث افزایش هایپرتروفی ناشی از تمرین مقاومتی می</strong><strong></strong><strong>شود؛ درحالی</strong><strong></strong><strong>که این تکنیک بر قدرت و فعالسازی عضلات بی</strong><strong></strong><strong>تأثیر است.</strong>https://spj.ssrc.ac.ir/article_1363_7abc4972cd5c1bf7e1216ff0e12ab373.pdfپژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X103920181023The Effect of Eight Weeks of Continuous and Interval Endurance Training on Micro-RNAs Associated with Reverse Cholesterol Transport in Elderly Wistar Ratsبررسی هشت هفته تمرین استقامتی تناوبی و تداومی بر MicroRNAs های مرتبط با انتقال معکوس کلسترول در موشهای سالمند نژاد ویستار185202136510.22089/spj.2018.5727.1757FAمهدیطاهری گندمانیدانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شهرکردمحمدفرامرزیدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شهرکردابراهیمبنی طالبیاستادیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شهرکرد0000-0002-9943-9747روح اللههمتیاستادیار بیوشیمی، دانشگاه شهرکردJournal Article20180419Aging is associated with changes in blood cholesterol and subsequent cardiovascular disease. The purpose of this study was to investigate the effect of continuous and interval endurance training on micro-RNAs associated with reverse cholesterol transport in Wistar elderly rats. 30 male Wistar rats (23-month-old) With an average weight of 441.75 gram, were randomly divided into two experiment and one control group including continuous training (n = 10), Interval training (n = 10) and the control group (n = 10). Continuous and interval exercise included 8 weeks of training on treadmill and 5 days a week which the continuous group started training with 60% maximum speed for 16 minutes in the first week and continued with 70% maximum speed for 45 minutes from the fourth week to the end of the eighth week. The interval group started exercise at 40-80% of the maximum speed from the first week and continued at 30 to 110% of the maximum speed from the fourth week to the end of the eighth week. After completing training, expression of miR-33 and miR-144 and mRNA expression of ABCA1 were measured RT-PCR. The statistical analysis was performed using ANOVA test with significance level (P <0.05). The expression of miR-33a and miR-144 decreased in both continuous and interval groups compared to control group, but this decrease was only significance for miR-33a (P <0.001). After 8 weeks of training, mRNA expression of ABCA1 gene in the continuous and interval group increased compared to control group. However, this increase was statistically significance only for the interval group (P=0.002). There was no statistically significance difference between the effect of interval and continuous exercises on miR-33a and miR-144 expression. However, there was a significance difference in the mRNA expression of ABCA1 in both continuous and interval groups (P=0.028). Considering the results, it appears that both continuous and interval endurance trainings can decrease miR-33a expression and subsequently increase mRNA expression of the ABCA1, which this increase is higher in interval training compare continuous training.<strong>سالمندی با تغییراتی در کلسترول خون و بهدنبال آن، بیماریهای قلبی- عروقی همراه است. هدف این پژوهش، بررسی تأثیر دو نوع تمرین تناوبی و تداومی بر </strong><strong>MicroRNA</strong><strong>های مرتبط با انتقال معکوس کلسترول در موشهای سالمند بود. تعداد 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار مسن (23 ماه) با میانگین وزنی 75/441 گرم بهصورت تصادفی در دو گروه تمرینی و یک گروه کنترل شامل گروه تمرین تداومی (تعداد = 10)، تمرین تناوبی (تعداد = 10) و گروه کنترل (تعداد = 10) قرار گرفتند. تمرین تداومی و تناوبی شامل هشت هفته تمرین روی تردمیل و پنج روز در هفته بود که گروه تداومی تمرین را با 60 درصد سرعت بیشینه و بهمدت 16 دقیقه در هفتة اول شروع کردند و با 70 درصد سرعت بیشینه و مدت 45 دقیقه از هفتة چهارم به بعد ادامه دادند. گروه تناوبی تمرین را با شدت 40 تا 80 درصد سرعت بیشینه از هفتة اول شروع کردند و با30 تا 110 درصد سرعت بیشینه از هفتة چهارم به بعد ادامه دادند. بعد از دورة تمرین، بیان </strong><strong>miR-33a</strong><strong> و </strong><strong>miR-144</strong><strong> و بیان ژن </strong><strong>ABCA1</strong><strong> به روش </strong><strong>RT –PCR</strong><strong> اندازهگیری شد. تجزیهوتحلیل آماری با استفاده از آزمون آنوا با سطح معناداری </strong><strong>P < 0.05</strong><strong> انجام شد. نتایج نشان داد که بیان </strong><strong>miR-33a</strong><strong> و </strong><strong>miR-144</strong><strong> در دو گروه تداومی و تناوبی نسبت به گروه کنترل کاهش داشتند؛ اما این کاهش در هر دو گروه نسبت به گروه کنترل تنها درمورد</strong><strong>miR-33a </strong><strong>معنادار بود (</strong><strong>P < 0.001</strong><strong>). بیان </strong><strong>mRNA</strong><strong> ژن </strong><strong>ABCA1</strong><strong> در گروه تداومی و تناوبی پس از هشت هفته تمرین نسبت به گروه کنترل افزایش داشت؛ بااینوجود، این افزایـش تنـها در گـروه تناوبی نسـبت به گـروه کنتـرل مـعنـادار بـود (</strong><strong>P = 0.002</strong><strong>). بین تأثیر تمرین تناوبی و تداومی بر بیان </strong><strong>miR-33a</strong><strong> و </strong><strong>miR-144</strong><strong> تفاوت معناداری وجود نداشت؛ اما درمورد بیان </strong><strong>mRNA</strong><strong> ژن </strong><strong>ABCA1</strong><strong> تفاوت معناداری در دو گروه تداومی و تناوبی مشاهده شد (</strong><strong>P = 0.028</strong><strong>). با توجه به نتایج این مطالعه، بهنظر میرسد که هر دو تمرین استقامتی تناوبی و تداومی میتوانند باعث کاهش بیان </strong><strong>miR-33a</strong><strong> و بهدنبال آن، افزایش بیان </strong><strong>mRNA</strong><strong> ژن </strong><strong>ABCA1</strong><strong> شوند؛ اما این افزایش در تمرین تناوبی نسبت به تمرین تداومی بیشتر است.</strong>https://spj.ssrc.ac.ir/article_1365_7ffaadbbf0f49cb10c19a12623c62b3b.pdf