پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X124620200621Exercise Training, Immune System, and Coronavirusفعالیت ورزشی، سیستم ایمنی و کروناویروس1740210410.22089/spj.2020.9033.2038FAمهدیهملانوری شمسیدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تربیت مدرس، تهرانصادقامانیاستادیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران0000-0002-3021-8970Journal Article20200605The novel coronavirus severe acute respiratory syndrome coronavirus 2 (SARS-CoV2) which caused COVID-19, is a pandemic that threatens human societies in many ways. It seems that the main strategy of managing coronavirus at present is to prevent infection. In addition to improving physical fitness, moderate-intensity exercise boosts the cell-mediated and humoral immune system responses, especially in people with weakened immune systems who are at risk of coronavirus implications such as the elderly, obese people and those with chronic diseases. Therefore, performing regular exercise during life span can be considered as an effective strategy to prevent viral diseases such as COVID-19. On the other hand, home quarantine and non-use of public sports setting reduce physical fitness, circadian rhythm disturbances, sleep disturbances, depression, increased sedentary behaviors and impair the balance of energy received and consumed, which leads to a weakened immune system and a more severe risk of complications from COVID-19 disease. Performing moderate-intensity exercise at home during an outbreak can be an effective strategy in counteracting these complications. In addition, moderate-intensity exercise is effective in improving the immune system and counteracting the effects of coronavirus directly by enhancing the immune system, antioxidant defenses and anti-inflammatory responses, and as well as indirectly by reducing anxiety, improving mood and modulating fat profile and insulin sensitivity.<strong>سندروم حاد تنفسی جدید یعنی کروناویروس-دو (</strong>SARS-CoV2<strong>)، ایجادکنندة بیماری کووید 19 (</strong>COVID-19<strong>) بهعنوان یک بیماری همهگیر تهدیدکنندة جوامع بشری از جنبههای متفاوت است. بهنظر میرسد درحالحاضر، راهبرد اصلی مدیریت کروناویروس پیشگیری از ابتلا به آن است. فعالیتهای ورزشی با شدت متوسط علاوهبر ارتقای آمادگی جسمانی، باعث تقویت پاسخهای سیستم ایمنی سلولی و هومورال بهویژه در افراد با ضعف سیستم ایمنی درمعرض خطر عوارض کروناویروس مانند افراد مسن، افراد چاق و دارای بیماریهای مزمن میشوند؛ بنابراین، انجامدادن فعالیتهای ورزشی بهصورت منظم در طول عمر میتواند راهبردی مؤثر برای پیشگیری از بیماری ویروسی مانند کووید-19 باشد. ازطرفی، قرنطینة خانگی و استفادهنکردن از اماکن ورزشی عمومی باعث کاهش میزان آمادگی جسمانی، اختلال در ریتم شبانهروزی، اختلال در خواب، افسردگی، افزایش رفتارهای بیتحرکانه و برهمخوردن تعادل انرژی دریافتی و مصرفی میشوند که تمامی این موارد با ضعف سیستم ایمنی و خطر عوارض شدیدتر حاصل از بیماری کووید 19 همراهاند. فعالیت بدنی با شدت متوسط در خانه در زمان شیوع این بیماری میتواند راهبردی مؤثر در مقابله با این عوارض باشد. همچنین، فعالیت بدنی با شدت متوسط بهصورت مستقیم از طریق تقویت سیستم ایمنی، ارتقای دفاع آنتیاکسیدانتی و تقویت پاسخهای ضدالتهابی و نیز بهصورت غیرمستقیم از طریق کاهش اضطراب، بهبود خلقوخو، تعدیل نیمرخ چربی و حساسیت انسولینی، در ارتقای سیستم ایمنی و مقابله با عوارض کروناویروس مؤثر است. </strong>پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X124620200621The Effect of 6 Weeks Endurance Training on the CAP1 Levels in Visceral Adipose Tissue of Male Wistar Rats with Diabetes Neuropathyتأثیر شش هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط بر سطوح CAP1 بافت چربی احشایی موشهای صحرایی نر ویستار دارای نوروپاتی دیابت4156162610.22089/spj.2019.6576.1826FAمسعودرحمتیدانشیار فیزیولوژی ورزش، دانشگاه لرستان0000-0003-4792-027Xعبدالرضاکاظمیدانشیار فیزیولوژی ورزش، دانشگاه ولیعصر (عج) رفسنجان0000-0003-1082-6335اعظمدرویشیدانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزش، دانشگاه لرستانصفوراشاهوزادهکارشناسیارشد فیزیولوژی ورزش، دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانJournal Article20181030CAP1 is one of the structural and functional important factors in fat tissues’ abnormalities in diabetic neuropathy (DN) state. The purpose of this study was investigation of the effects of endurance training on visceral adipose tissue levels of the CAP1 in male rats with diabetic neuropathy. 30 male Wistar male rats (260±10 g) were randomly divided into three group of Control (C), Diabetic neuropathy control (DNC) and Diabetic neuropathy trained (DNT). Diabetes neuropathy induced by streptozotocin and was evaluated using behavioral pain tests. Also training group performed 6 week/ 5 sessions in week endurance training with moderate intensity. Forty-Eight hours after the last training session, subjects were anesthetized and visceral adipose tissue was removed immediately and by immunohistochemical analysis, the CAP1 protein level was measured. To assessing comparison between groups, ANOVA was used. The result of blood sugar and behavioral measurements demonstrated diabetic neuropathy model. Also, significant increase of the CAP1 levels was observed in adipose tissue of rats with diabetic neuropathy (P=0.0001) however, training was not able to change this increased level of this protein in DN state so that significant difference was not seen between DNT and DNC groups (P=0.246). The elevated levels of CAP1 may be a compensatory response to increase the glucose uptake, thermogenesis and abiogenesis. Also, the ineffectiveness of endurance training may be due to persistent hyperglycemia in the DNT group. However, the proof of these assumptions needs further studies.<strong>پروتئین </strong><strong>CAP1</strong><strong> یکی از عوامل ساختاری و عملکردی مهم بافت چربی در فرایندهای گوناگون ازجمله اختلالهای بافت چربی در حالت نوروپاتی دیابت (</strong><strong>DN</strong><strong>) است و ممکن است تغییرات بافت چربی در اثر تمرینهای ورزشی را واسطهگری کند. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تأثیر فعالیت استقامتی بر سطوح </strong><strong>CAP1</strong><strong> بافت چربی احشایی موشهای صحرایی نر دارای نوروپاتی دیابت بود. در این پژوهش، 30 موش صحرایی نر ویستار </strong><strong>)</strong><strong>10 </strong><strong>± </strong><strong>260 گرم</strong><strong>(</strong><strong> به روش تصادفی ساده به سه گروه کنترل (</strong><strong>C</strong><strong>)، نوروپاتی دیابت (</strong><strong>DNC</strong><strong>) و نوروپاتی دیابتی تمرین (</strong><strong>DNT</strong><strong>) تقسیم شدند. نوروپاتی دیابت با استفاده از استروپتوزوسین القا و با استفاده از آزمونهای رفتاری درد ارزیابی شد. همچنین، پروتکل تمرین ورزشی شامل شش هفته/پنج جلسه در هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط بود. 48 ساعت بعد از آخرین جلسة تمرینی، آزمودنیها بیهوش شدند و بافت چربی احشایی استخراج شد و سطوح </strong><strong>CAP1</strong><strong> با روش ایمونوهیستوشیمیایی اندازهگیری شد. برای مقایسة گروهها در متغیرهای مطالعهشده نیز از تحلیل واریانس</strong><strong>یکسویه استفاده شد. افزایش معنادار سطوح این پروتئین در بافت چربی موشهای دچار نوروپاتی دیابت مشاهده شد (</strong><strong> 0.0001</strong><strong>=</strong><strong>P </strong><strong>)؛ بااینحال، تمرین استقامتی به تغییر این سطوح افزایشیافته در حالت </strong><strong>DN</strong><strong> قادر نبود؛ بهطوریکه تفات معناداری بین گروههای </strong><strong>DNT</strong><strong> و </strong><strong>DNC</strong><strong> مشاهده نشد (</strong><strong>0.246</strong><strong>P =</strong><strong>). بهطورکلی، بهنظر میرسد سطوح افزایشیافتة </strong><strong>CAP1</strong><strong> ممکن است پاسخ جبرانی برای افزایش برداشت گلوکز، گرمازایی و آدیپوژنز باشد. همچنین، تأثیرنگذاشتن تمرینهای استقامتی بر سطوح </strong><strong>CAP1</strong><strong> ممکن است بهدلیل هایپرگلایسمی پایدار در گروه </strong><strong>DNT</strong><strong> باشد؛ بااینحال، تأیید این فرضیهها نیازمند انجام بررسیهای بیشتر است. </strong>پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X124620200621The Effect of Eight Weeks of Moderate and High Intensity Resistance Training on Muscular miR-1, miR-206 Expression and Serum IGF- I in Wistar Older Ratsاثر هشت هفته تمرین مقاومتی شدید و متوسط بر بیان miR-1 و miR-206 عضلانی و IGF-1 سرمی در موشهای صحرایی نر سالمند نژاد ویستار5776162210.22089/spj.2019.6620.1837FAزهرهشانظریدانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شهرکردمحمدفرامرزیاستاد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شهرکردابراهیمبنی طالبیدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه شهرکرد0000-0002-9943-9747روح اللههمتیاستادیار بیوشیمی، دانشگاه شهرکردJournal Article20181104One of the most important and prevalent consequences in elderly people is age-related muscular atrophy or Sarcopenia. Sarcopenia is associated with a significant reduction in muscle strength and mass. The purpose of this study was to investigate the effect of moderate and high intensity resistance training on miR-1, miR-206 expression and serum IGF-1 in elderly rats. 30 male Wistar rats (23 months old) were randomly divided into two experiment and one control group including moderate intensity resistance training (n = 9), high intensity resistance training (n = 8) and the control group (n =8. Resistance training included 8 weeks of climbing a ladder with high intensity (80% MVCC) and moderate intensity (60% of MVCC) and 5 days a week. After completing training, miR-1, miR-206 expression was measured using the by RT-PCR method in Soleus and FHL muscle and IGF-I in serum. The statistical analysis was performed using One Way ANOVA test with significance level of (P <0.05). The results showed that in both resistance training group, miR-1 and miR-206 expression were significantly lower than those in control group and IGF-1 concentrations was significantly higher in both high and moderate resistance groups than control group (P <0.05). High intensity resistance training was more effective for both miR-1 and miR-206 in FHL muscle and serumIGF-1. It seems that resistance training with moderate and high intensity can change the resting levels microRNAs related to muscular atrophy (miR-1, miR-206) and its target gene (IGF-1) in older rats and lead to the prevention of sarcopenia in older peoples. <strong>یکی</strong><strong>از</strong><strong>پیامدهای</strong><strong>مهم و</strong><strong>شایع</strong><strong>در</strong><strong>افراد</strong><strong>سالمند،</strong><strong>آتروفی</strong><strong>عضلانی وابسته</strong><strong>به</strong><strong>سن</strong><strong>یا</strong><strong>همان</strong><strong>سارکوپنیاست.</strong><strong>سارکوپنیا</strong><strong>با</strong><strong>کاهش چشمگیر</strong><strong>در</strong><strong>قدرت</strong><strong>و</strong><strong>تودة</strong><strong>عضلانی</strong><strong>همراه است. هدف از انجام این پژوهش، بررسی تأثیر تمرین مقاومتی شدید و متوسط بر بیان </strong><strong>miR-1</strong><strong>، </strong><strong>miR-206</strong><strong> بافت عضله و </strong><strong>IGF-1</strong><strong> سرم موشهای صحرایی نر سالمند نژاد ویستار بود. 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (23 ماه) بهصورت تصادفی در دو گروه تجربی و یک گروه کنترل شامل گروه تمرین مقاومتی با شدت متوسط (تعداد = نُه)، تمرین مقاومتی با شدت زیاد (تعداد = هشت) و گروه کنترل (تعداد = هشت) قرار گرفتند. تمرین مقاومتی شامل هشت هفته تمرین مقاومتی نردبان با شدت زیاد (80 درصد از </strong><strong>MVCC</strong><strong>) و شدت متوسط (60 درصد از </strong><strong>MVCC</strong><strong>) و پنج روز در هفته بود. بعد از دورة تمرین، بیان</strong><strong>miR-1 </strong><strong> و </strong><strong>miR-206</strong><strong> به روش </strong><strong>RT–PCR</strong><strong> در عضلات نعلی و خمکنندة دراز شست پا و </strong><strong>IGF-1</strong><strong> در سرم اندازهگیری شد. تجزیهوتحلیل آماری با استفاده از آزمون آنوای یکطرفه با سطح معناداری (</strong><strong>P < 0.05</strong><strong>) انجام شد. نتایج نشان داد که بیان </strong><strong>miR-1</strong><strong> و </strong><strong>miR-206</strong><strong> در دو گروه مقاومتی شدید و مقاومتی متوسط نسبت به گروه کنترل پایینتر و غلظت </strong><strong>IGF-1</strong><strong> در دو گروه مقاومتی شدید و مقاومتی متوسط نسبت به گروه کنترل بهطور معناداری بیشتر بود (</strong><strong>P < 0.05</strong><strong>). تمرین مقاومتی شدید در عضلة خمکنندة دراز شست پا در هر دو متغیر </strong><strong>miR-1</strong><strong> و </strong><strong>miR-206</strong><strong> تأثیر بیشتری داشت و در متغیر </strong><strong>IGF-1</strong><strong> نیز تأثیر مداخلة قدرتی شدید بیشتر از مداخلة دیگر بود. بهنظر میرسد</strong><strong>تمرین مقاومتی</strong><strong>با شدتهای متوسط و زیاد میتواند باعث تغییر در سطوح استراحتی برخی میکرو</strong><strong>RNA</strong><strong>های مرتبط با آتروفی عضلانی (</strong><strong>miR-1</strong><strong> و </strong><strong>miR-206</strong><strong>) و سطوح سرمی پروتئین هدف آنها (</strong><strong>IGF-1</strong><strong>) و احتمالاً جلوگیری از سارکوپنیا در افراد سالمند شود.</strong>پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X124620200621The Effect of Low Intensity Eccentric Training with Blood Flow Restriction on Muscle Volume and Physical Function of Male Soccer Playersاثر تمرین کمشدت برونگرا با محدودیت جریان خون بر حجم عضله و عملکرد جسمانی فوتبالیستهای مرد7794166510.22089/spj.2019.6652.1840FAعلیمصطفی لودانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه حکیم سبزواری000000033021060xسید علیرضاحسینی کاخکدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه حکیم سبزواری0000000275102445امیرحسینحقیقیدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه حکیم سبزواریJournal Article20181111Resistance training is an important component of the exercise program in most sports. However, low intensity resistance training with blood flow restriction can also increase muscle strength and local endurance. Therefore, the purpose of this study was to investigate the effect of low intensity eccentric resistance training with blood flow restriction on muscle volume and physical function of male soccer players. For this purpose, 40 soccer players were selected and randomly divided into four groups: traditional strength training (n=10), low intensity eccentric resistance training with blood flow restriction (n=10), intensified eccentric resistance training without blood flow restriction (n=10) and control (n=10). Before and after an eight-week training period, muscular strength and endurance tests were taken, and muscular hypertrophy according to ultrasound method was measured. ANOVA with repeated measures and Bonferroni post hoc tests were used to compare the variables between groups (P<0.05). The results indicated that the experimental groups of eccentric training with a blood flow restriction and traditional training compared with the control group had a significant increase in upper strength test (P<0.001). Also, there was no significant difference in the strength of the leg muscles between the groups. But, intra-group changes in all experimental groups showed a significant increase. Foot muscular endurance also showed a significant increase in all experimental groups. The results of the intergroup showed a significant increase between the traditional resistance training group and the eccentric resistant training group without blood flow restriction (P=0.001) and between the group of the traditional resistance training and the eccentric resistant training group with blood flow restriction in the control group (P=0.001). Also, there was no significant difference in upper endurance muscles (P=0.18), quadruple muscle hypertrophy (P=0.62) and hamstring (P=0.053). These three training protocols eccentric resistance training program with and without blood flow restriction and traditional have the same effects on muscular strength, endurance, and hypertrophy in soccer players. However, athletes and coaches are advised to use resistance training with blood flow restriction because of its lower load use.<strong>تمرین مقاومتی، جزء مهم برنامة تمرینی در بیشتر فعالیتهای ورزشی است. </strong><strong>تمرین مقاومتی کمشدت همراه با محدودیت جریان خون نیز میتواند باعث افزایش قدرت عضلانی و استقامت موضعی شود؛ </strong><strong>بنابراین، </strong><strong>پژوهش حاضر با هدف مطالعة </strong><strong>اثر تمرین کمشدت برونگرا با محدودیت جریان خون بر حجم عضله و عملکرد جسمانی فوتبالیستهای مرد</strong><strong>انجام شد.</strong><strong>بدینمنظور، </strong><strong>40 فوتبالیست انتخاب شدند و بهصورت تصادفی به چهار گروه تمرین مقاومتی سنتی (تعداد = 10)، تمرین مقاومتی کمشدت برونگرا با محدودیت جریان خون (تعداد = 10)، تمرین مقاومتی شدید برونگرا بدون محدودیت جریان خون (تعداد = 10) و کنترل (تعداد = 10) </strong><strong>تقسیم شدند</strong><strong>.</strong><strong>قبل و پس از دورة تمرینی هشتهفتهای، آزمون</strong><strong>های قدرت و استقامت عضلانی گرفته شد و هایپرتروفی عضلانی با توجه به روش اولتراسوند اندازهگیری شد. </strong><strong>برای مقایسة بین گروهها </strong><strong>از روش تجزیهوتحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر </strong><strong>و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده </strong><strong>شد </strong><strong>(</strong>0.05<strong> ≥ </strong>P<strong>).</strong><strong> نتایج حاکی از آن بود که گروههای تجربی تمرین برونگرا با محدودیت جریان خون و تمرین سنتی در مقایسه با گروه کنترل در آزمون قدرت بالاتنه افزایش معناداری داشتند</strong><strong>(</strong>P < 0.001<strong>)</strong><strong>. همچنین، در قدرت عضلات پا بین گروهها تفاوت معنادار وجود نداشت، اما تغییرات درونگروهی در همة گروههای تجربی افزایش معناداری را نشان داد. همچنین، استقامت عضلات پا افزایش معناداری را در تمام گروههای تجربی نشان داد. نتایج بین گروهی حاکی از وجود </strong><strong>افزایش معنادار بین گروه تمرینات مقاومتی سنتی با گروه تمرینات مقاومتی برونگرا بدون محدودیت جریان خون </strong><strong>(</strong>0.001<strong> = </strong>P<strong>) و بین گروه تمرینات مقاومتی سنتی و گروه تمرینات مقاومتی برونگرا با محدودیت جریان خون با گروه کنترل </strong><strong>(</strong>0.001<strong> =</strong>P <strong>) بود. </strong><strong>تفاوت معناداری در </strong><strong>استقامت عضلات بالاتنه (</strong> 0.18<strong>= </strong>P<strong>)، هایپرتروفی عضلات چهارسرران </strong><strong>(</strong> 0.12<strong>= </strong>P<strong>) و همسترینگ </strong><strong>(</strong> 0.053<strong>= </strong>P<strong>) وجود نداشت (</strong>0.05<strong> <</strong>P<strong>). هر سه برنامة تمرین مقاومتی برونگرا با و بدون محدودیت جریان خون و سنتی اثری مشابه بر قدرت، استقامت و هایپرتروفی عضلانی در فوتبالیستها داشتند. بهدلیل استفاده از بار کمتر در تمرینات مقاومتی برونگرا با محدودیت جریان خون و کسب نتیجة مشابه، ورزشکاران و مربیان میتوانند از این نوع برنامه استفاده کنند. </strong>پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X124620200621The Effect of Aerobic Training on Lipid Accumulation Product, Visceral Adiposity, Triglyceride-Glucose and Mcauley Indices in Early Pubertal Obese/Overweight Girlsتأثیر یک دوره تمرینات هوازی بر سطوح سرمی اسپکسین و شاخصهای تریگلیسیرید-گلوکز، McAuley، محصول تجمع لیپیدی و چربی احشایی در دختران چاق/دارای اضافهوزن نابالغ95116162910.22089/spj.2019.6787.1849FAمعصومهباقرسلیمیدانشجوی دکتری بیوشیمی و متابولیسم ورزشی، دانشگاه مازندران0000-0003-1375-7849رزیتافتحیدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه مازندران0000-0002-4966-2692سهرابکاظمیاستادیار مرکز تحقیقات بیولوژی سلولی و مولکولی، پژوهشکدة سلامت، دانشگاه علوم پزشکی بابل0000-0002-8068-5745Journal Article20181208By considering the growing trend of obesity, along with metabolic disorders among children, especially insulin-resistance (IR), the present study aimed to evaluate the effect of aerobic-training on the levels of spexin, lipid-accumulation product (LAP), visceral-adiposity (VAI), triglyceride-glucose (TyG) and McAuley indices among early-pubertal obese/overweight-girls. 32 obese/overweight-girls (age 9.62±0.75 years-old, weight 49.71±9.26 kg, BMI 25.40±2.92 kg/m<sup>2</sup>, Tanner-stage 2-3) voluntarily participated in this study, who were assigned into interval-walking (n=12), continuous-walking (n=11) and control (n=9) groups. The subjects were trained three-times/week for two-months (30-min walk in the continuous and interval-groups with 60-75%HRmax and 70-85%HRmax, respectively). Spexin concentration was measured by ELISA method, and visceral-adiposity and IR indices were calculated according to the equations. Factorial repeated-measured ANOVA was used for data analysis. Based on the results, the interaction-effect of time×group was statistically significant for the LAP (P=0.007), VAI (P=0.045), McAuley (P=0.026) and TyG (P=0.001), while it was insignificant for the spexin (P=0.836). Regarding the control group, the LAP, VAI, and TyG significantly increased (P=0.037, P=0.046, P=0.005, respectively) while a significant decrease happened for McAuley (P=0.030). In the continuous-walking group, a significant decrease was observed in LAP (P=0.002), and TyG (P=0.002), while VAI and McAuley levels tended to decrease (P=0.057) and increase (P=0.071), respectively. In the interval-walking group, there was insignificant change in the LAP, VAI, TyG, and McAuley (P=0.129, P=0.660, P=0.390, P=0.357, respectively). The findings showed that the continuous-walking for eight-weeks could reverse the increase in visceral-adiposity and IR indices in the control group, irrespective of the changes in serum levels of spexin.چاقی و اختلالات متابولیک ناشی از آن بهویژه مقاومت به انسولین (IR) در کودکان روند روبهرشدی دارد؛ بنابراین، این پژوهش با هدف بررسی تأثیر تمرینات هوازی بر سطوح اسپکسین و شاخصهای محصول تجمع لیپیدی (LAP)، چربی احشایی (VAI)، تریگلیسیرید-گلوکز (TyG) و McAuley در دختران چاق/دارای اضافهوزن نابالغ انجام شد. 32 دختر چاق/دارای اضافهوزن (میانگین سنی 75/0 ± 62/9 سال، وزن 26/9 ± 71/49 کیلوگرم، شاخص تودة بدنی 92/2 ± 40/25 کیلوگرم بر مترمربع، مرحلة تانر 3-2) داوطلبانه در پژوهش حاضر شرکت کردند و در گروههای پیادهروی تناوبی (12 نفر)، پیادهروی تداومی (11 نفر) و کنترل (نُه نفر) قرار گرفتند. تمرینات بهمدت هشت هفته و سه جلسه در هفته (30 دقیقه پیادهروی با شدت 75-60 و 85-70 درصد ضربان قلب بیشینه بهترتیب در گروه تداومی و تناوبی) انجام شد. غلظت اسپکسین به روش الایزا اندازهگیری شد و شاخصهای چاقی احشایی و IR طبق معادلههای مرتبط محاسبه شدند. برای تجزیه-وتحلیل دادهها از تحلیل واریانس عاملی با اندازهگیری مکرر استفاده شد. نتایج نشان داد که اثر تعاملی زمان × گروه برای متغیر اسپکسین معنادار نبود (P = 0.836). اثر تعاملی زمان × گروه برای مـتغیرهای LAP (P = 0.007)، VAI (P = 0.045)، McAuley (= 0.026 P) و TyG (0.001 = P) معنادار بود. در گروه کنترل، LAP، VAI و TyG افزایش معنادار (بهترتیب 0.037 = P، 0.046 = P و 0.005 = P) و McAuley کاهش معنادار (0.030 P =) داشتند. در گروه پیادهروی تداومی، LAP کاهش معنادار (0.002 = P)، VAI تمایل به کاهش (0.057 P =)، TyG کاهش معنادار (0.002 = P) و McAuley تمایل به افزایش (= 0.071 P) مشاهده شد. در گروه پیادهروی تناوبی، LAP، VAI، TyG و McAuley تغییر معناداری نیافتند (بهترتیب P = 0.129 ، = 0.660 P، = 0.390 P، 0.357 = P). یافتههای پژوهش حاضر نشان داد که هشت هفته پیادهروی تداومی مستقل از تغییرات سطوح سرمی اسپکسین توانست روند افزایش شاخصهای چاقی احشایی و IR مشاهدهشده در گروه کنترل را معکوس کند و موجب بهبودی این شاخصها شود.پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X124620200621The Effect of 8 Weeks of Resistance and Aerobic Interval Training on Levels of GLP-1, NRG-1 and IL-33 in Type 2 Diabetic Womenتأثیر هشت هفته تمرین مقاومتی و هوازی تناوبی بر مقادیر سرمی GLP-1، NRG-1 و IL-33 در زنان با دیابت نوع دو117138188010.22089/spj.2019.7434.1913FAابراهیمفروزندهدانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه ارومیهاصغرتوفیقیدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه ارومیه0000-0003-3626-1782جوادطلوعی آذراستادیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه ارومیه0000-0002-2724-8474Journal Article20190511Considering the importance of glycemic balance adjustment in preventing cardiovascular complications of diabetes mellitus, regulation and control of blood glucose and insulin resistance is a very important issue. Including the protective factors that contrast with high blood glucose damage, can interoduce glucagon-like peptides (GLP-1), Neuregulin-1 (NRG-1), and interleukin-33 (IL-33) that this factor can be affected by exercise. Therefore, the purpose of this study was to investigate the effect of 8 weeks of resistance and aerobic interval training on levels of GLP-1, NRG-1 and IL-33 in type 2 diabetic women. 30 diabetic women (51.9 ± 5.9 years) were randomly devided into 3 groups (n=10 in each group), resistance training, aerobic interval training and volunteer control. Aerobic interval training was performed with intensity of 50-75% MHR and resistance training performed with intensity of 30-75% 1RM, 3 sessions per week for 8 weeks. The values of GLP-1, NRG-1 and IL-33 were measured by ELISA kit. For data, analysis used ANCOVA (P<0.05). The results of this study showed that resistance training compared to control group significantly increased (P = 0.007) the GLP-1. Aerobic (P = 0.037) and resistance training (P = 0.001) compared to the control group and resistance training compared to aerobic training (P = 0.008) significantly increased IL-33. NRG-1 changes were not significant in the two training groups. It seems that resistance training with positive regulation of GLP-1 and IL-33 has a better effect on glycemic control, blood glucose and ultimately improving cardiovascular conditions in type 2 diabetic women.<strong>با توجه به اهمیت تنظیم تعادل گلایسمیک در پیشگیری از عوارض قلبی-عروقی دیابت، کنترل گلوکز خون و مقاومت به انسولین بسیار اهمیت دارد. ازجمله عوامل محافظتی در مقابل آسیبهای ناشی از گلوکز خون بالا، پپتید شبهگلوکاگون-یک (</strong><strong>GLP-1</strong><strong>)، نوروگلین-یک (</strong><strong>NRG-1</strong><strong>) و اینترلوکین-33 (</strong><strong>IL-33</strong><strong>) است که تحتتأثیر تمرینات ورزشی نیز قرار میگیرند؛ بنابراین، پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر هشت هفته تمرین مقاومتی و هوازی تناوبی بر مقادیر عوامل حفاظتی </strong><strong>GLP-1</strong><strong>، </strong><strong>NRG-1</strong><strong> و </strong><strong>IL-33</strong><strong> در زنان با دیابت انجام شد. 30 زن با دیابت (09/5 </strong><strong>±</strong><strong> 9/51 سال) بهطور تصادفی در سه گروه (10 نفری)، تمرین مقاومتی، تمرین هوازی تناوبی و کنترل داوطلب انجام پژوهش شدند. تمرین هوازی تناوبی با شدت 75-60 درصد </strong><strong>MHR</strong><strong> و تمرین مقاومتی با شدت 75-30 درصد </strong><strong>1RM</strong><strong> بهمدت هشت هفته و سه جلسه در هفته اجرا شد. مقادیر </strong><strong>GLP-1</strong><strong>، </strong><strong>NRG-1</strong><strong> و </strong><strong>IL-33</strong><strong> با استفاده از روش </strong><strong>ELISA</strong><strong> اندازه</strong><strong></strong><strong>گیری شد. برای تجزیهوتحلیل دادهها از آزمون آماری </strong><strong>ANCOVA</strong><strong> استفاده شد (</strong><strong>0.05</strong><strong> > </strong><strong>P</strong><strong>). نتایج پژوهش حاضر نشان داد که تمرین مقاومتی نسبت به گروه کنترل (</strong><strong>0.007</strong><strong>P =</strong><strong>) باعث افزایش معناداری </strong><strong>GLP-1</strong><strong> شد.</strong><strong>تمرین هوازی</strong><strong>(</strong><strong>0.037</strong><strong>P =</strong><strong>) و مقاومتی (</strong><strong>0.001</strong><strong>P =</strong><strong>) نسبت به گروه کنترل و تمرین مقاومتی نسبت به تمرین هوازی (</strong><strong>0.008</strong><strong>P =</strong><strong>) باعث افزایش معناداری </strong><strong>IL-33</strong><strong> شد؛ درحالیکه تغییرات </strong><strong>NRG-1</strong><strong> در دو گروه تمرینی معنادار نبود. بهنظر میرسد تمرین مقاومتی با تنظیم مثبت </strong><strong>GLP-1</strong><strong> و </strong><strong>IL-33</strong><strong> تأثیر بهتری بر کنترل گلایسمیک، گلوکز خون و درنهایت، بهبود شرایط قلبی-عروقی در زنان با دیابت نوع دو داشته باشد. </strong>پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X124620200621The Effect of Intake Duration of Curcumin Supplementation During Strenuous Endurance Training on GPX Activity and MDA Levels of Liver, Heart and Skeletal Muscle in Male Wistar Ratsاثر طول دورة مصرف کورکومین در طی تمرین استقامتی شدید بر میزان فعالیت GPX و سطوح مالوندیآلدئید کبد، قلب و عضلۀ اسکلتی موشهای صحرایی نر ویستار139156204310.22089/spj.2020.8357.1989FAعلیگرزیدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه زنجانسمانهاکرادیدانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه تربیت مدرس، تهرانJournal Article20200119The purpose of this study was to investigate the effect of intake duration of curcumin supplementation on lipid peroxidation and antioxidant capacity of liver, heart and skeletal muscle during eight weeks of strenuous endurance training in male wistar rats. In this experimental study, 39 male wistar rats (age= 8 weeks; weight= 226.76±18.64 g) after one week familiarization period, were randomly divided in to six group; Control, Curcumin, 48hrs Curcumin, Endurance, Endurance+Curcumin and Endurance+48hrs Curcumin. Endurance training (eight week, five sessions a week) carried out on rodent treadmill. Rats received curcumin supplement 30 mg/kg.BW by sub peritoneal injection (eight weeks, three sessions) or (last 48 hours, every 8 hours). GPX activity were measured using ELISA kits and MDA levels measured by spectrophotometric method. One-way ANOVA results showed that GPX activity of liver (P=0.001) and heart (P=0.034) were significantly lower, and MDA levels of liver (P=0.001) and heart (P=0.004) were significantly higher in endurance group in compared with control group. Also, GPX activity of liver in endurance+curcumin (P=0.002) and endurance+48hrs curcumin (P=0.001) groups were significantly higher than endurance group. MDA levels of liver (p=0/007) and heart (p=0/018) in endurance+curcumin group were significantly lower than endurance group and MDA level of heart in curcumin group was significantly higher than control. There were no significant differences between GPX and MDA activity of skeletal muscle. Based on our results, strenuous endurance training induced different oxidative stress responses in different tissues. On the other hand, curcumin supplementation during 8 weeks and even last 48 hours of strenuous endurance training, prevents oxidative stress and improves antioxidant capacity in liver and heart.<strong>پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر مصرف مکمل کورکومین طی هشت هفته و 48 ساعت پایانی تمرین استقامتی شدید بر میزان فعالیت گلوتاتیونپراکسیداز</strong><strong> (</strong>GPX<strong>)</strong><strong> و </strong><strong>مالوندیآلدئید (</strong>MDA<strong>) کبد، قلب و عضلۀ اسکلتی </strong><strong>موشهای صحرایی انجام شد. تعداد 39</strong><strong> سر موش صحرایی نر ویستار (با سن هشت هفته و با میانگین وزنی 64/18 </strong><strong>± </strong><strong>76/226 گرم)، پس از یک هفته آشناسازی به شش گروه کنترل، کورکومین، 48 ساعت کورکومین، استقامتی، استقامتی + کورکومین و استقامتی + 48 ساعت کورکومین تقسیم شدند. </strong><strong>تمرین استقامتی شدید (پنج جلسه در هفته) روی نوارگردان مخصوص جوندگان انجام شد. </strong><strong>مکمل کورکومین در طی هشت هفته، سه جلسه در هفته (30 میلیگرم بهازای هر کیلوگرم از وزن بدن) یا </strong><strong>48 ساعت پایانی (هر هشت ساعت) بهوسیلة تزریق درونصفاقی مصرف شد</strong><strong>. </strong><strong>سطوح فعالیت </strong>GPX<strong> به روش الایزا و</strong>MDA<strong> با روش اسپکتروفتومتری </strong><strong>اندازهگیری شد</strong><strong>.</strong><strong>نتایج تحلیل واریانس یکطرفه نشان داد که فعالیت</strong>GPX <strong> بافت کبد (</strong>0.001<strong> = </strong>P<strong>) و قلب (</strong>0.034<strong> = </strong>P<strong>) گروه استقامتی، در مقایسه با گروه کنترل بهطور معناداری کمتر و سطوح </strong>MDA<strong> در بافت کبد (</strong>0.001<strong> = </strong>P<strong>) و قلب (</strong>0.004<strong> = </strong>P<strong>) بهطور معناداری بالاتر بود. همچنین، میزان فعالیت </strong>GPX<strong> در هر دو گروه استقامتی + کورکومین (</strong>0.002<strong> = </strong>P<strong>) و استقامتی + 48 ساعت کورکومین (</strong>0.001<strong> = </strong>P<strong>) بافت کبد، بهطور معناداری از گروه استقامتی بیشتر بود. سطوح </strong>MDA<strong> بافت کبد (</strong>0.007<strong> = </strong>P<strong>) و قلب (</strong>0.018<strong> = </strong>P<strong>) در گروه استقامتی + کورکومین بهطورمعناداری از گروه استقامتی پایینتر بود و </strong>MDA<strong> قلب گروه کورکومین از گروه کنترل بیشتر بود. </strong><strong>فعالیت </strong>GPX<strong> و </strong>MDA<strong> عضلة اسکلتی هیچگونه تفاوت معناداری را نشان نداد. بهنظر میرسد تمرینات استقامتی شدید به بروز پاسخهای اکسایشی متفاوت در بافتهای مختلف منجر میشود و مصرف مکمل کورکومین در طی هشت هفته تمرین یا حتی 48 ساعت پایانی تمرینات استقامتی شدید، میتواند در بافتهای کبد و قلب از اثرهای فشار اکسایشی جلوگیری کند و ظرفیت آنتیاکسیدانی را تقویت کند.</strong>پژوهشگاه تربیت بدنی و علوم ورزشی(وزارت علوم ، تحقیقات و فناوری)فیزیولوژی ورزشی2322-164X124620200621Effect of 8 Weeks Resistance Training and Irisin Injection on BDNF and Spatial Memory of Male Miceاثر هشت هفته تمرین مقاومتی و تزریق آیریزین بر میزان BDNF و حافظة فضایی موشهای سوری نر157174205310.22089/spj.2020.8416.1994FAمریممردانی سلمیکارشناسیارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه اصفهانجلیلرئیسیاستادیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه اصفهان0000-0002-6569-431Xفهیمهاسفرجانیدانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه اصفهان0000-0001-8132-8419سعیدزمانیاستادیار علوم تشریح و بافتشناسی، دانشگاه علوم پزشکی شهرکردJournal Article20200203The purpose of this study was to compare the effect of eight weeks of resistance training and irisin injection on BDNF and spatial memory in male rats. 19 male mice (mean weight 18g and 5 weeks old) were randomly divided into control groups, sham, resistance training and irisin injection gruops. The resistance training program was conducted for eight weeks and three days each week. At the first week, the closed weights were 50% of the body weight of the rats and gradually increased to about 200% of their weight in the final week each session consisted of 3 repetitve 5 repetitions with 3 minutes of rest between turns and one minute between repetitions. Irisin injection was also performed three times a week. Elisa method was used to measure plasma irisin and BDNF and to evaluate spatial memory of Barns maze. Results showed a positive and significant correlation between irisin and BDNF (P = 0.66, P = 0.01). Also results showed irisin levels increased significantly in the training groups and irisin injection compared to the control group (P=0.001, F=14.25). This level was higher in the resistance training group than the irisin injection group, but the spatial memory (P=0.658, F=0.546) and BDNF levels (P=0.635, F=0.584) in the two groups did not have a significant effect. It can be concluded 8 weeks of resistance training and irisin injection did not have a significant effect on blood BDNF and spatial memory, but significantly increased the level of irisin.<strong>این پژوهش با هدف تعیین اثر هشت هفته تمرین مقاومتی و تزریق آیریزین بر میزان فاکتور نوروتروفیک مشتق شده از مغز و حافظة فضایی موش</strong><strong></strong><strong>های سوری نر انجام شد. بدینمنظور، 19 سر موش نر (میانگین وزن برابر با 18 گرم و سن پنجهفتگی) بهطور تصادفی به گروه</strong><strong></strong><strong>ها</strong><strong></strong><strong>ی کنترل، شم تزریق، تمرین مقاومتی و گروه تزریق آیریزین تقسیم شدند. گروه تمرین مقاومتی بهمدت هشت هفته و هفته</strong><strong></strong><strong>ای سه جلسه روی نردبان مخصوص به ارتفاع 2/1 متر با وزنهای معادل 50 درصد وزن بدن تمرینات خود را شروع کردند. وزنه بهتدریج افزایش یافت و به حدود 200 درصد وزن آنها در هفتة پایانی رسید. تزریق آیریزین نیز سه جلسه در هفته انجام شد. برای اندازه</strong><strong></strong><strong>گیری آیریزین و فاکتور نوروتروفیک مشتق شده از مغز پلاسما از روش الایزا و برای ارزیابی حافظة فضایی از ماز بارنز استفاده شد. یافتهها همبستگی مثبت و معناداری را بین آیریزین و فاکتور نوروتروفیک مشتقشده از مغز نشان داد (</strong>r = 0.66<strong>،</strong>0.01 <strong> </strong>P =<strong>). همچنین، میزان آیریزین پلاسمای خون در گروههای تمرین و تزریق آیریزین نسبت به گروه کنترل افزایش معنادار داشت (</strong>F = 14.25<strong>،</strong>P = 0.001 <strong>) و این میزان در گروه تمرین مقاومتی نسبت به گروه تزریق آیریزین بیشتر بود، اما میزان حافظة فضایی (</strong>F = 0.546<strong>، </strong>P = 0.658<strong>) و فاکتور نوروتروفیک مشتقشده از مغز پلاسما (</strong>F = 0.584<strong>،</strong>0.635P =<strong>) در هیچیک از گروهها تفاوت معناداری را نشان ندادند. از این پژوهش میتوان نتیجهگیری کرد که هشت هفته تمرین مقاومتی و تزریق آیریزین بر میزان فاکتور نوروتروفیک مشتقشده از مغز خون و حافظة فضایی اثر معنادار ندارد، اما میزان آیریزین خون را بهصورت معناداری افزایش میدهد.</strong>