نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزش، گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده علوم تربیتی و روان‌شناسی، اردبیل، ایران
2 دانشیار، گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده علوم تربیتی و روان‌شناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران
3 دانشیار، فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم تربیتی و روان‌شناسی، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان، تبریز، ایران
4 استادیار، گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده علوم تربیتی و روان‌شناسی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران
چکیده
هدف: هدف پژوهش بررسی تاثیر تمرین هوازی تناوبی شدید و کورکومین بر بیان ژن miR-208، miR-499 و HSP60 کاردیومیوسیتهای رتهای نر مدل سکته قلبی حاد ناشی از ایزوپروترنول بود. مواد و روش ها: تعداد 40 سر موش صحرائی نر با تزریق درون صفاقی ایزوپروترنول دچار آنفارکتوس میوکارد شدند و به طور تصادفی در چهار گروه تمرین، کورکومین، توام و کنترل تقسیم شدند. تمرین HIIT به مدت 8 هفته شامل 60 دقیقه دویدن تناوبی(4 دقیقه دویدن با شدت 90-85 درصد VO2max و 2 دقیقه ریکاوری فعال با شدت 60 – 50 درصد) انجام شد. کورکومین روزانه 15 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت گاواژ خوراکی استفاده شد. یافته‌ها: هر سه مداخله شامل تمرین، کورکومین و توام موجب افزایش معنی‌دار بیان ژنی miR-499 و HSP60 و همچنین بهبود حداکثر اکسیژن مصرفی شدند، درحال‌که بیان ژن miR-208 کاهش یافت. همچنین بیان miR-208در گروه توام به طور معنی‌داری کمتر از گروه‌های HIIT (03/0P=) و کورکومین بود.
نتیجه‌گیری: هر سه مداخله احتمالا با تغییر بیان میکروRNAها با کاهش عوارض حاصل از سکته قلبی از جمله استرس اکسایشی، آسیب ایسکمی/تزریق مجدد و بازسازی بافتی مرتبط هستند. ولی شاید کاهش بیشتر بیان miR-208 در گروه توام احتمالا به وجود خطر کمتر مرگ و میر و یا سکته مجدد و یا بازسازی ساختاری بهتر قلب به دنبال سکته اشاره کرده و تاکید کننده کسب نتایج بهتر در تجویز همزمان کورکومین با تمرینات HIIT است. بااینحال به دلیل عدم اندازه‌گیری مستقیم بسیاری از متغیرها و محدودیت‌های تحقیق، هنور نیاز به بررسی‌های بیشتر باقی است.
کلیدواژه‌ها
)