تأثیر دوزهای مختلف کافئین، سیترولین مالات و تقویت پس‌فعالی بر ارتفاع پرش، توان بی‌هوازی و توان هوازی زنان کیک-بکسینگ‌کار

هفتاد شرکت‌کننده به صورت تصادفی در هفت گروه قرار گرفتند: کنترل (Con)، کافئین 4 میلی‌گرم/کیلوگرم (Caf4)، کافئین 5 میلی‌گرم/کیلوگرم (Caf5)، کافئین 4 میلی‌گرم/کیلوگرم + سیترولین مالات (Caf4+CitMal)، کافئین 5 میلی‌گرم/کیلوگرم + سیترولین مالات (Caf5+CitMal)، کافئین 4 میلی‌گرم/کیلوگرم + سیترولین مالات + PAP (Caf4+CitMal+PAP) و کافئین 5 میلی‌گرم/کیلوگرم + سیترولین مالات + PAP (Caf5+CitMal+PAP). آزمون‌های عملکردی شامل آزمون پرش سارجنت برای اندازه‌گیری ارتفاع پرش عمودی، آزمون دویدن بی‌هوازی (RAST) برای سنجش توان بی‌هوازی و آزمون شاتل ران 20 متری برای تخیین حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max) بودند. PAP از طریق تمرینات پلیومتریک 10 دقیقه قبل از آزمون‌ها اعمال شد.
نتایج نشان داد که ترکیب کافئین 5 میلی‌گرم/کیلوگرم با سیترولین مالات و PAP (Caf5+CitMal+PAP) منجر به بهبود معنادار در ارتفاع پرش عمودی (12%) و توان بی‌هوازی (15%) در مقایسه با گروه کنترل شد (p < 0.05). در مقابل، مصرف کافئین 4 میلی‌گرم/کیلوگرم به تنهایی (Caf4) بهبود معناداری ایجاد نکرد، که نشان‌دهنده اثر وابسته به دوز کافئین است. در مورد عملکرد هوازی، ترکیب کافئین و سیترولین مالات (Caf4+CitMal و Caf5+CitMal) افزایش معناداری در VO2max ایجاد کرد، به‌طوری که گروه Caf5+CitMal بهبود 10% نسبت به گروه کنترل نشان داد (p < 0.05). با این حال، افزودن PAP تأثیر بیشتری بر عملکرد هوازی نداشت، که نشان می‌دهد مزایای PAP ممکن است محدود به فعالیت‌های انفجاری و کوتاه‌مدت باشد.
این یافته‌ها نشان می‌دهند که دوزهای بالاتر کافئین (5 میلی‌گرم/کیلوگرم) در ترکیب با سیترولین مالات و PAP به‌طور خاص در بهبود توان انفجاری و ظرفیت بی‌هوازی در زنان کیک‌بوکسینگ‌کار مؤثر است.